Ασθένειες κεχριού

Οι σημαντικότερες ασθένειες του κεχριού διακρίνονται σ'αυτές που προσβάλλουν τα βλαστητικά όργανα όπως είναι η βακτηριακή ραβδωτή σήψη, το ωίδιο του κεχριού και η ελμινθοσπορίωση και σ'αυτές που προσβάλλουν τα αναπαραγωγικά όργανα όπως είναι ο άνθρακας του κοινού κεχριού και ο άνθρακας του ιταλικού κεχριού.

Βακτηριακή ραβδωτή σήψη (Phytomonas panici)

Τα φύλλα και τα στελέχη του κοινού κεχριού προσβάλλονται από αυτή την ασθένεια. Το κύριο σύμπτωμα είναι διάσπαρτες υδατώδεις φλύκταινες και ύπαρξη κολλώδους υγρού στο εσωτερικό των στελεχών. Αποτέλεσμα της προσβολής είναι η νέκρωση των προσβεβλημένων στελεχών ή μόνο των καρποταξιών. Η ασθένεια φαίνεται να μεταδίδεται με μολυσμένους σπόρους.

Ωίδιο του κεχριού (Sclerospora graminicola)

Το ωίδιο του κεχριού (Sclerospora graminicola) προσβάλλει τα βλαστητικά όργανα του ιταλικού κεχριού και προκαλεί ραβδωτές χλωρώσεις. Τα φυτά παρουσιάζουν νανισμό και αναπτύσσουν πολλά αδέλφια, ενώ πολλές φορές δε γεμίζουν καν οι καρποί. Ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης της ασθένειας είναι η απολύμανση των σπόρων.

Ελμινθοσπορίωση (Helminthosporium nodulosum)

Το δακτυλοειδές κεχρί προσβάλλεται από ελμινθοσπορίωση (Helminthosporium nodulosum), η οποία εμφανίζεται με τη μορφή κηλίδων στα φύλλα. Παράλληλα η ασθένεια προκαλεί σήψη του λαιμού και των ριζών.

Ο άνθρακας του κοινού κεχριού (Sphacelotheca destruens)

Ο άνθρακας του κοινού κεχριού (Sphacelotheca destruens) είναι μια ασθένεια που γίνεται εμφανής κατά τη φάση του ξεσταχυάσματος. Οι προσβεβλημένες ταξιανθίες έχουν μικρή ανάπτυξη και δεν αποχωρίζονται από τον κολεό, ενώ οι ωοθήκες, που είναι γεμάτες σπόρια, συσσωματώνονται και περιβάλλονται από μία λευκωπή μεμβράνη. Η μεμβράνη διαρρηγνύεται πριν από την εποχή συγκομιδής και τα σπόρια διασκορπίζονται στο περιβάλλον.

Ο άνθρακας του ιταλικού κεχριού (Ustilago crameri)

Ο άνθρακας του ιταλικού κεχριού (Ustilago crameri) είναι μια ασθένεια που εκδηλώνεται αρχικά με περιορισμένη ανάπτυξη των φυτών και χλωρωτικές ταξιανθίες. Κάθε κόκκος αντικαθίσταται από μάζες σπορίων που περιβάλλονται από λευκωπή μεμβράνη ενώ τα λέπυρα και τα λεπυρίδια μένουν ανέπαφα. Τα σπόρια συνήθως απελευθερώνονται πριν από τη συγκομιδή. Είναι δυνατόν σε εξαιρετικές περιπτώσεις να προσβάλλονται σχεδόν όλοι οι κόκκοι μιας ταξιανθίας. Εκτός από την απολύμανση των σπόρων, συνιστάται ως μέτρο αντιμετώπισης και η αμειψισπορά.