Καλλιέργεια χουρμαδιάς

Προετοιμασία εδάφους

Το έδαφος, που πρόκειται να χρησιμοποιηθεί για την εγκατάσταση της φυτείας, οργώνεται πρίν από τη φύτευση σε βάθος 30 - 40cm. Το όργωμα αποσκοπεί στην καταστροφή των ζιζανίων και στην αφρατοποίηση του εδάφους, που είναι απαραίτητη για την καλύτερη ανάπτυξη του ριζικού συστήματος των δένδρων.^[1]

Φύτευση

Η χουρμαδιά φυτεύεται κατά το σύστημα των ορθογώνιων παραλληλογράμμων ή γραμμές. Οι αποστάσεις φυτεύσεως είναι 10 μέτρα μεταξύ των γραμμών και 9 μέτρα επί της γραμμής. Διανοίγονται λάκκοι διαστάσεων 1Χ1 μέτρο αρκετό χρονικό διάστημα πρίν από τη φύτευση. Τα κατώτερα φύλλα των παραφυάδων αποκόπτονται και τα υπόλοιπα 10-12 προσδένονται προς τα πάνω με ισχυρό σύρμα (0,6-1,2 μέτρα πάνω από τη βάση), το δε ριζικό σύστημα πρέπει να διατηρείται σε υγροσκοπικό υλικό μέχρι τη φύτευση. Οι λάκκοι πληρούνται με μίγμα κοπριάς και επιφανειακού χώματος και τα φυτά, μετά τη φύτευση, ποτίζονται με επαρκή ποσότητα νερού. Κατά την προσθήκη του μίγματος δεν θα πρέπει ν' αφήνουμε κενά μεταξύ των ριζών, γιατί μπορεί αυτά να οδηγήσουν σε ξήρανση το ριζικό σύστημα και σε αποτυχία του φυτού κατά τη φύτευση. Όταν χρησιμοποιηθούν μη έριζες παραφυάδες το ποσοστό αποτυχίας κυμαίνεται από 10-80%. Σε αμμώδη εδάφη τα φυτά πρέπει να ποτίζοντια ελαφρά κάθε ημέρα ή και κάθε 2 ημέρες τις πρώτες 30-40 ημέρες μετά τη φύτευσή τους. Σε κάποια αδιαπέραστα εδάφη το συχνό πότισμα μπορεί να προκαλέσει ζημιά. Σε αμμώδη ή χαλικώδη εδάφη συνιστάται η χρησιμοποίηση εδαφικού επιστρώματος για την εξασφάλιση επαρκούς υγρασίας. Οι παραφυάδες κατά το πρώτο καλοκαίρι προστατεύονται με φύλλα χουρμαδιάς ή στελέχη καλαμποκιάς, αλλά αυτό μπορεί να μειώσει κάπως την έκπτυξη νέων φύλλων. Το περιτύλιγμα αυτό μπορεί να μειώσει την ακτινοβολία κατά το βράδυ και κατά συνέπεια τη ζημιά από ενδεχόμενο παγετό τον πρώτο χειμώνα. ^[1]

Καλλιέργεια εδάφους

Η καλλιέργεια του εδάφους γίνεται μηχανικά ή χημικά (ζιζανιοκτόνα). ^[1]

Άρδευση

Το πότισμα αποτελεί αναγκαία καλλιεργητική φροντίδα. Η χουρμαδιά ανέχεται και αλατούχο νερό μέχρι ποσοστού 1%. ^[1]

Λίπανση

Συνίσταται η παροχή και των τριών μακροστοιχείων (N, P₂O₅, K₂O) σε ποσότητα 350gr ανά νεαρό δέντρο ετησίως και 1Kg ανά ενήλικο δέντρο ετησίως. Συνήθως η χουρμαδιά ανταποκρίνεται θετικά στην παροχή NPK και μερικές φορές στα μικροστοιχεία.^[1]

Αραίωμα καρπών

Το αραίωμα των καρπών αποσκοπεί στην αύξηση του μεγέθους τους, στη βελτίωση της ποιότητας τους και στον περιορισμό έντονης παρενιαυτοφορίας. Συνήθως το 1/3 περίπου της κορυφής του σπάδικα αποκόπτεται κατά την περίοδο της επικονιάσεως. Όταν η επικονίαση εξασφαλιστεί και οι καρποί αποκτήσουν διάμετρο 1cm, μερικοί κλώνοι στο κέντρο αποκόπτονται. Από τα 8.000-10.000 θηλυκά άνθη που φέρει κάθε σπάδικας μόνο 1000-1200 καρποί αφήνονται να αναπτυχθούν στην ποικιλία "Neglet Noor", η οποία θεωρείται από τις κυριότερες ποικιλίες της χουρμαδιάς.^[1]

Κλάδεμα

Το κλάδεμα συνίσταται στην αποκοπή των παλαιών ανθικών στελεχών και φύλλων, όταν γίνουν καφετί και παρεμποδίζουν την επικονίαση και τις εργασίες συγκομιδής.^[1]

Ωρίμανση

Το καρποφόρο στέλεχος κάμπτεται προσεκτικά και προσδένεται στο πλησιέστερο μίσχο του φύλλου προκειμένου να περιοριστεί η ζημιά από τον άνεμο και να βοηθηθούν υποστηρικτικά οι ώριμοι καρποί. Όταν οι καρποί αρχίσουν ν' αλλάζουν χρώμα από πράσινο σε κίτρινο ή κόκκινο τα τσαμπιά συνήθως καλύπτονται με χάρτινες ειδικές σακούλες, που παραμένουν ανοικτές στο κατώτερο άκρο, για να προστατευθούν οι καρποί από τη βροχή και τα πουλιά. Οι καρποί κάποιων ποικιλιών συγκομίζονται, όταν η σάρκα είναι συνεκτική και αποκτήσουν κίτρινο, ρόδινο ή κόκκινο χρώμα (αντέχουν κατά τη μεταφορά σε μέτριες αποστάσεις και μαλακώνουν πριν περάσουν στον καταναλωτή), ενώ άλλων, όταν οι καρποί αρχίσουν να μαλακώνουν στην κορυφή. Οι καρποί κάποιων ποικιλιών στα στάδια αυτά είναι λείοι και άλλων ζαρωμένοι, λόγω απώλειας νερού από τη σάρκα. Οι περισσότεροι όμως καρποί συγκομίζονται όταν αποκτήσουν καφέ ή σκούρο καφετί χρωματισμό και έχουν ζαρώσει.^[1]

Συγκομιδή

Η συλλογή με το χέρι διαρκεί αρκετές εβδομάδες μέχρι αρκετούς μήνες, τούτου εξαρτωμένου από την ποικιλία, καθόσον όλοι οι καρποί του τσαμπιού δεν ωριμάζουν συγχρόνως, και το μικροκλίμα της περιοχής της φυτείας που επηρεάζει την ωρίμανση των καρπών. Στις Η.Π.Α. και το Ισραήλ η συλλογή γίνεται μηχανικά στις ημίξηρες ποικιλίες Deglet Νoor και Zahidi και μάλιστα όταν η υγρασία των καρπών πέσει κάτω από 18%, οπότε ολόκληρα τσαμπιά αποκόπτονται σε μια ή δύο συλλογές.^[1]