Προβολή πηγαίου κώδικα για τη σελίδα Άκαρι Riccardoella limacum

[[Image:Άκαρι Riccardoella limacum.jpg|thumb|px100|Άκαρι Riccardoella limacum]]

Ένα από τα σοβαρότερα κρούσµατα για τα [[Σαλιγκάρια |σαλιγκάρια]], προκαλείται από ένα παράσιτο που ονοµάζεται <font color="black">Riccardoella limacum</font>. Είναι κοινώς γνωστό ως άκαρι του γυµνοσάλιαγκα. Αυτό το παράσιτο εισέρχεται χρησιµοποιώντας ένα νύχι-άγκυρα στα άκρα των µελών του, στην κοιλότητα τού µανδύα και από εκεί στην αιµολέµφο του ξενιστή. Σταδιακά υπάρχει µια σηµαντική απώλεια βάρους που οδηγεί σε αναιµία, καθώς πίνει το αίµα του ξενιστή, οδηγώντας ακόµη και στον θάνατο. Αυτό το [[Παράσιτα σαλιγκαριού |παράσιτο]] είναι λευκό ή κίτρινο, περίπου 0,3 χιλιοστά, απαιτεί καλές καιρικές συνθήκες (που συµβαίνουν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού) και συνήθως οφείλεται στην έλλειψη υγρασίας. Μεταδίδεται επίσης µέσω των ενδυµάτων του επιχειρηµατία και των σκευών (σίτιση, το πότισµα). Τα ακάρεα έχουν παρατηρηθεί να µετακινούνται από ξενιστή σε ξενιστή όταν τα σαλιγκάρια ζευγαρώνουν και όταν συναθροίζονται σε υγρό έδαφος και κάτω από πέτρες στη διάρκεια της ηµέρας. Έχει αποδειχθεί ότι τα ακάρεα µετακινούνται κατά προτίµηση σε φρέσκια βλέννα, όπου και ταξιδεύουν κατά µήκος, έχοντας έτσι τη δυνατότητα να ακολουθήσουν τα µονοπάτια της σε νέους ξενιστές. Μόλις τα σαλιγκάρια µολυνθούν χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να µεγαλώσουν και δείχνουν µειωµένη όρεξη για ζευγάρωµα, δραστηριότητα και διατροφή. Οι µολυσµένοι γυµνοσάλιαγκες και τα σαλιγκάρια παράγουν λιγότερα αυγά από τα υγιή άτοµα. Επίσης µειώνονται και τα ποσοστά επιβίωσης τον χειµώνα. Τα θηλυκά γεννούν τα αυγά στον πνεύµονα του ξενιστή, τα οποία στην συνέχεια εκκολάπτονται εκεί σε 8-12 ηµέρες σαν προνύµφες µε έξι πόδια, (και υπόκεινται σε τρία στάδια νύµφης). Ολόκληρος ο κύκλος ζωής τους µπορεί να πραγµατοποιηθεί µέσα σε 20 ηµέρες, υπό ιδανικές συνθήκες. Τα αυγά δεν εκκολάπτονται καθόσον το σαλιγκάρι είναι σε
χειµερία νάρκη. Αυτά τα ακάρεα συνήθως υπάρχουν στα σαλιγκάρια και δεν είναι ανησυχητικό αν το ποσοστό είναι λιγότερο από 60 ακάρεα ανά σαλιγκάρι. Για να είναι µια αποικία των ακάρεων πραγµατικά επιβλαβής, θα πρέπει να υπερβαίνει τα 100 ακάρεα ανά σαλιγκάρι.

Τα ακάρεα µεταδίδονται από σαλιγκάρι σε σαλιγκάρι ακόµα και αν δεν βρίσκονται σε άµεση επαφή, αλλά κοντά. Αυτό γίνεται µε την σίτιση, το πότισµα, ή τα ρούχα του εκτροφέα. Για να αποτραπεί η εξάπλωση της µόλυνσης πρέπει να αποµονώσουµε τα µολυσµένα ζώα. Πρέπει να τοποθετούνται σε µια περιοχή µακριά από τα υπόλοιπα, σε κουτιά µε αποστειρωµένο υπόστρωµα, καθαρό φαγητό και νερό, καθώς και αποκλειστική χρήση της ζώνης αποµόνωσης. Μετά τον χωρισµό τους, χρησιµοποιείται µια φυσική µέθοδος για την καταπολέµηση των ακάρεων που περιλαµβάνει εµβάπτιση των σαλιγκαριών που έχουν µολυνθεί σε ένα συµπυκνωµένο χυµό βοτάνων, πιπεριάς, σκόρδου, δενδρολίβανου. Εάν το πρόβληµα δεν επιλυθεί, αυτά τα ζώα πρέπει να θανατωθούν.

Επί τού παρόντος δεν υπάρχουν φάρµακα στην αγορά για να αντιµετωπίσουν αυτό το συγκεκριµένο ζήτηµα. Για την εξάλειψη µε χηµικά, υπάρχουν φάρµακα που περιέχουν το υποκατάστατο πύρεθρο (µια χηµική ουσία που σκοτώνει τα [[Παράσιτα σαλιγκαριού |ακάρεα]]), το οποίο στην φύση υπάρχει στο Χρυσάνθεµο (Chrysanthemum cinerariaefolium). Παράγεται κυρίως από τα άνθη πυρέθρου (χρυσανθέµου). Η κίτρινη σκόνη που αποτελεί το πύρεθρο οφείλει την εντοµοκτόνο ιδιότητά της στην παρουσία δύο οργανικών ενώσεων που λέγονται πυρεθρίνες και περιέχονται στα άνθη. Οι ενώσεις αυτές είναι δηλητηριώδεις για τα έντοµα, αλλά αβλαβείς για τον άνθρωπο.   

[[είναι παράσιτο του ζώου::Σαλιγκάρια| ]]
[[πόσο αφορά σε κτηνοτρόφο::30| ]]