Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Εχινάτσεα φυτό"
| Γραμμή 146: | Γραμμή 146: | ||
[[Category:Φυτό_Μ]] | [[Category:Φυτό_Μ]] | ||
| − | [[Category: | + | [[Category:Αρωματικό φαρμακευτικό φυτό]] |
[[παράγει::Αιθέριο έλαιο εχινάτσεας| ]] | [[παράγει::Αιθέριο έλαιο εχινάτσεας| ]] | ||
[[πόσο αφορά σε γεωργό::30| ]] | [[πόσο αφορά σε γεωργό::30| ]] | ||
[[πόσο αφορά σε γεωπόνο::30| ]] | [[πόσο αφορά σε γεωπόνο::30| ]] | ||
Αναθεώρηση της 10:39, 12 Αυγούστου 2013
Περιεχόμενα
Μορφολογικά χαρακτηριστικά
Η εχινάτσεα (Echinacea ssp.) ανήκει στην οικογένεια Asteraceae. Είναι φυτό φαρμακευτικό, ποώδες, πολυετές, ύψους 60- 180 cm, με διακλαδισμένη ρίζα. Ο μίσχος είναι κάθετος, διακλαδιζόμενος, τριχωτός ή άτριχος, 60-180 εκατ. ύψους. Φύλλα ωοειδή, λογχοειδή ή γραμμοειδή, οδοντωτά καλυμμένα με τρίχες. Κεφάλια πολύανθα, μεγάλα πάνω από 3,5cm. Τα άνθη είναι σαν του ηλίανθου. Περιφερειακά ανθίδια γλωσσοειδή σαρκόχροα ή με απόχρωση ερυθρό προς ροζέ, αρσενικά, τα του δίσκου αρσενοθηλυκά γόνιμα.[1] Το είδος που είναι πιο συχνά καλλιεργούμενο σε χώρες που έχουν εύκρατα κλίμα είναι η Echinacea purpurea, ενώ σε χώρες με εύκρατο και ηπειρωτικό κλίμα, αφού απαντάται αυτοφυής και στον Καναδά είναι η Echinacea angustifolia.[2]
Εδαφοκλιματικές συνθήκες
Τα φυτά της Echinacea χρειάζονται περιοχές ηλιόλουστες, ενώ η Echinacea purpurea μπορεί να αντέξει πάνω από 50% σκίαση. Τα φυτά της Echinacea αντέχουν σε θερμοκρασίες από -25oC μέχρι και -40oC. Η εχινάτσεα είναι από τα καλλιεργούμενα είδη που προσαρμόζονται εύκολα σε ποικίλες εδαφοκλιματικές συνθήκες. Η Echinacea purpurea αναπτύσσεται σε pH από 6,5-7,2, ενώ η Ε. angustifolia σε πιο αλκαλικά εδάφη. Μπορεί να αναπτυχθεί και σε εδάφη με καλή αποστράγγιση, ενώ δεν μπορεί να αναπτυχθεί σε αργιλώδη εδάφη.[1]
Πολλαπλασιασμός
Ο πολλαπλασιασμός της εχινάτσεας γίνεται με σπόρο και με μοσχεύματα. Οι σπόροι συλλέγονται μετά τη 2η χρονιά συνήθως τέλη καλοκαιριού αρχές φθινοπώρου. Το πότισμα της καλλιέργειας πρέπει να σταματά όταν οι σπόροι ξεκινούν να ωριμάζουν. Κατά τη συγκομιδή οι σπόροι βρίσκονται σε λήθαργο. Για να φυτρώσουν θα πρέπει να τοποθετηθούν το χειμώνα σε αδρανές υλικό (π.χ. περλίτης). Ο σπόρος κατόπιν μεταφέρεται σε σπορείο και την άνοιξη γίνεται η εγκατάσταση των σπορόφυτων στο χωράφι. Αξίζει να τονιστεί ότι η βλαστική ικανότητα των σπόρων κυμαίνεται γύρω στο 70% σε καλές συνθήκες.
Όσο για τα μοσχεύματα, η συλλογή γίνεται όταν τα φυτά είναι σε λήθαργο και όταν τα φύλλα γίνονται καφέ (συνήθως Οκτώβριο). Πλένουμε τις ρίζες και διαιρούμε τους βλαστούς με το τμήμα ρίζας και τα μεταφέρουμε αμέσως σε θερμοκήπιο. Αν πρόκειται να καθυστερήσουμε τη φύτευση τότε τοποθετούμε τα φυτά μέσα σε νερό, σε δροσερό και σκιερό μέρος. Τα φυτά κατόπιν μεγαλώνουν σε θερμοκήπιο κατά τη διάρκεια του χειμώνας και μεταφέρονται στο χωράφι την άνοιξη.[1]
Πληροφοριακά στοιχεία
| ||||||
