Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Ουρολιθίαση αιγοπροβάτων"
(Νέα σελίδα με 'Ουρολιθίαση είναι ο σχηματισμός λίθων στα ούρα λόγω κατακρήμνισ...') |
|||
| (2 ενδιάμεσες αναθεωρήσεις από ένα χρήστη δεν εμφανίζονται) | |||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
[[Ασθένειες αιγοπροβάτων |Ουρολιθίαση]] είναι ο σχηματισμός λίθων στα ούρα λόγω κατακρήμνισης αλάτων, τα οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες είναι διαλυμένα μέσα στα ούρα (ανθρακικά, φωσφορικά, ουρικά, οξαλικά άλατα κ.λπ.). | [[Ασθένειες αιγοπροβάτων |Ουρολιθίαση]] είναι ο σχηματισμός λίθων στα ούρα λόγω κατακρήμνισης αλάτων, τα οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες είναι διαλυμένα μέσα στα ούρα (ανθρακικά, φωσφορικά, ουρικά, οξαλικά άλατα κ.λπ.). | ||
| − | Η ουρολιθίαση παρουσιάζεται συχνά σε [[αιγοπρόβατα |αμνούς]] που τρέφονται με πλούσιο σιτηρέσιο με σκοπό την εντατική πάχυνση, δηλαδή με περίσσεια καρπών, όπως [[κριθάρι φυτό |κριθή]], [[βρώμη φυτό |βρώμη]], [[αραβόσιτος |καλαμπόκι]], [[ | + | Η ουρολιθίαση <ref name="Ασθένειες αιγοπροβάτων"/> παρουσιάζεται συχνά σε [[αιγοπρόβατα |αμνούς]] που τρέφονται με πλούσιο σιτηρέσιο με σκοπό την εντατική πάχυνση, δηλαδή με περίσσεια καρπών, όπως [[κριθάρι φυτό |κριθή]], [[βρώμη φυτό |βρώμη]], [[αραβόσιτος φυτό|καλαμπόκι]], [[κουκιά]] κ.λπ. Εμφανίζεται κυρίως σε άτομα που έχουν κάποια προδιάθεση στη νόσο. |
| + | |||
| + | Η πάθηση παρατηρείται στους αρσενικούς αμνούς και πολύ σπάνια στους θηλυκούς. Οι λίθοι που σχηματίζονται από την κατακρήμνιση και συσσώρευση των αλάτων δεν μπορούν να περάσουν ελεύθερα την ουρήθρα των αρσενικών ζώων, γιατί αυτή στη διαδρομή της κάμπτεται υπό μορφή S. Η ιδιομορφία αυτή υπάρχει, ως γνωστό στον κριό και τον [[βοοειδή |ταύρο]]. Στα θηλυκά δεν υπάρχει αυτό το εμπόδιο, αλλά και η ουρήθρα τους διαστέλλεται εύκολα. | ||
| + | |||
| + | Όταν ο αυλός της ουρήθρας έχει φράξει τελείως, το [[κατάλογος ζώων |ζώο]] δενμπορεί να ουρήσει, δηλαδή παρουσιάζει στραγγουρία ή ισχουρία. Σε λίγο εμφανίζεται ανορεξία, κατήφεια και εξάντληση. Κατάληξη της κατάστασης αυτής είναι ο θάνατος, που συμβαίνει συνήθως την τρίτη ημέρα. | ||
| + | |||
| + | Για τη θεραπεία από τη νόσο μπορεί να γίνει προσπάθεια εξόδου των λίθων, αν αυτοί δεν είναι ογκώδεις, με εντριβές κατά μήκος της ουρήθρας ύστερα από χορήγηση τεστοστερόνης. Όταν οι λίθοι είναι μικροί, με τον τρόπο αυτό μπορεί να εξέλθουν και κατόπιν χορηγούνται διουρητικά φάρμακα και διττανθρακικό νάτριο (σόδα) στο νερό κάθε μέρα (στους αμνούς 2g). | ||
| + | |||
| + | Συνήθως η παραπάνω προσπάθεια δεν έχει αποτέλεσμα, γι' αυτό η μόνη παραπέρα λύση είναι η αξιοποίηση του κρέατος του ζώου με σφαγή. Η χειρουργική θεραπεία βέβαια μπορεί να εφαρμοσθεί αλλά είναι ασύμφορη οικονομικά. | ||
[[είναι ασθένεια του ζώου::Αιγοπρόβατα| ]] | [[είναι ασθένεια του ζώου::Αιγοπρόβατα| ]] | ||
| Γραμμή 8: | Γραμμή 16: | ||
[[κατάσταση δημοσίευσης::10| ]] | [[κατάσταση δημοσίευσης::10| ]] | ||
__NOTOC__ | __NOTOC__ | ||
| + | |||
| + | ==Βιβλιογραφία== | ||
| + | |||
| + | <references> | ||
| + | |||
| + | <ref name="Ασθένειες αιγοπροβάτων"> "Υγιεινή και στοιχεία παθολογίας των αγροτικών ζώων" Αποστόλου Μ. Ζαφράκα</ref> | ||
| + | |||
| + | </references> | ||
Τελευταία αναθεώρηση της 13:21, 16 Ιουνίου 2015
Ουρολιθίαση είναι ο σχηματισμός λίθων στα ούρα λόγω κατακρήμνισης αλάτων, τα οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες είναι διαλυμένα μέσα στα ούρα (ανθρακικά, φωσφορικά, ουρικά, οξαλικά άλατα κ.λπ.).
Η ουρολιθίαση [1] παρουσιάζεται συχνά σε αμνούς που τρέφονται με πλούσιο σιτηρέσιο με σκοπό την εντατική πάχυνση, δηλαδή με περίσσεια καρπών, όπως κριθή, βρώμη, καλαμπόκι, κουκιά κ.λπ. Εμφανίζεται κυρίως σε άτομα που έχουν κάποια προδιάθεση στη νόσο.
Η πάθηση παρατηρείται στους αρσενικούς αμνούς και πολύ σπάνια στους θηλυκούς. Οι λίθοι που σχηματίζονται από την κατακρήμνιση και συσσώρευση των αλάτων δεν μπορούν να περάσουν ελεύθερα την ουρήθρα των αρσενικών ζώων, γιατί αυτή στη διαδρομή της κάμπτεται υπό μορφή S. Η ιδιομορφία αυτή υπάρχει, ως γνωστό στον κριό και τον ταύρο. Στα θηλυκά δεν υπάρχει αυτό το εμπόδιο, αλλά και η ουρήθρα τους διαστέλλεται εύκολα.
Όταν ο αυλός της ουρήθρας έχει φράξει τελείως, το ζώο δενμπορεί να ουρήσει, δηλαδή παρουσιάζει στραγγουρία ή ισχουρία. Σε λίγο εμφανίζεται ανορεξία, κατήφεια και εξάντληση. Κατάληξη της κατάστασης αυτής είναι ο θάνατος, που συμβαίνει συνήθως την τρίτη ημέρα.
Για τη θεραπεία από τη νόσο μπορεί να γίνει προσπάθεια εξόδου των λίθων, αν αυτοί δεν είναι ογκώδεις, με εντριβές κατά μήκος της ουρήθρας ύστερα από χορήγηση τεστοστερόνης. Όταν οι λίθοι είναι μικροί, με τον τρόπο αυτό μπορεί να εξέλθουν και κατόπιν χορηγούνται διουρητικά φάρμακα και διττανθρακικό νάτριο (σόδα) στο νερό κάθε μέρα (στους αμνούς 2g).
Συνήθως η παραπάνω προσπάθεια δεν έχει αποτέλεσμα, γι' αυτό η μόνη παραπέρα λύση είναι η αξιοποίηση του κρέατος του ζώου με σφαγή. Η χειρουργική θεραπεία βέβαια μπορεί να εφαρμοσθεί αλλά είναι ασύμφορη οικονομικά.
Βιβλιογραφία
- ↑ "Υγιεινή και στοιχεία παθολογίας των αγροτικών ζώων" Αποστόλου Μ. Ζαφράκα
