Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Υποστύλωση φυτού πεπονιάς θερμοκηπίου"
| (2 ενδιάμεσες αναθεωρήσεις από ένα χρήστη δεν εμφανίζονται) | |||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
| − | Όπως έχει ήδη αναφερθεί, η καλλιέργεια της πεπονιάς στο θερμοκήπιο γίνεται σε ύψος (κατακόρυφη καλλιέργεια), για τους λόγους οι οποίοι έχουν αναφερθεί στην περίπτωση της τομάτας, και επειδή το φυτό δεν έχει βλαστούς με μηχανική αντοχή για αυτοδύναμη κάθετη ανάπτυξη, θα πρέπει να παρέχεται τεχνική στήριξη. Ο πλέον διαδεδομένος τρόπος είναι η χρήση κατακόρυφου σπάγκου που στερεώνεται μόνιμα σε οριζόντιο σύρμα, που βρίσκεται περίπου 2,0 m πάνω από τη γραμμή φύτευσης των φυτών. Το κάτω άκρο του σπάγκου, δεν πρέπει να δένεται στον κορμό του φυτού (στη βάση δηλαδή του κεντρικού βλαστού), γιατί υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να προκληθεί ζημιά στο σημείο επαφής. Θα πρέπει επομένως, να χρησιμοποιηθεί ή το πασσαλάκι δίπλα από το φυτό πανω στο οποίο στερεώνεται η άκρη του σπάγκου, πριν αρχίσει να περιελίσσεται γύρω από τον κεντρικό βλαστό του φυτού ή να παραχώνεται μαζί με το ριζικό σύστημα κάτω από το γλαστράκι κατά τη μεταφύτευση. Ο σπάγκος που θα χρησιμοποιηθεί πρέπει να είναι αρκετά δυνατός, ίσως πιο δυνατός από αυτόν που χρησιμοποιείται στην τομάτα, γιατί το βάρος φυτού +καρπών είναι αρκετά μεγάλο, και το φυτό της πεπονιάς εκ φύσεως δεν έχει καθόλου μηχανική αντοχή στο στέλεχος του (η τομάτα έχει περισσότερη). Ιδιαίτερη προσπάθεια κατά την υποστύλωση πρέπει να καταβάλλεται στη στήριξη του φυτού επί του σπάγκου, γιατί το βάρος των αναπτυσσόμενων καρπών είναι αρκετά μεγάλο, ώστε τα φυτά "γλιστρούν" και πέφτουν κάτω από το σπάγκο, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό ή και το το σπάσιμο του κεντρικού βλαστού. Για να προληφθεί η ανεπιθύμητη αυτή κατάσταση, η περιέλιξη του κεντρικού βλαστού με τον κατακόρυφο σπάγκο συμπληρώνεται με επανειλημμένο (κάθε 40-50 cm) δέσιμο του βλαστού, με ράφια ή πλαστική ταινία επι του σπάγκου. Όταν η κορυφή του φυτού, η οποία πρέπει να περιελίσσεται γύρω από τον σπάγκο, πλησιάζει το οριζόντιο σύρμα αφήνεται να ξεπεράσει κατά 1-2 φύλλα και τότε δένεται σταθερά σε αυτό, με έναν πρόσθετο σπάγκο κάτω από τον κόμπο που βρίσκεται λίγο κάτω από το οριζόντιο σύρμα. Το <ref name="Υποστύλωση φυτού πεπονιάς θερμοκηπίου"/> | + | Όπως έχει ήδη αναφερθεί, η καλλιέργεια της πεπονιάς στο θερμοκήπιο γίνεται σε ύψος (κατακόρυφη καλλιέργεια), για τους λόγους οι οποίοι έχουν αναφερθεί στην περίπτωση της τομάτας, και επειδή το φυτό δεν έχει βλαστούς με μηχανική αντοχή για αυτοδύναμη κάθετη ανάπτυξη, θα πρέπει να παρέχεται τεχνική στήριξη. Ο πλέον διαδεδομένος τρόπος είναι η χρήση κατακόρυφου σπάγκου που στερεώνεται μόνιμα σε οριζόντιο σύρμα, που βρίσκεται περίπου 2,0 m πάνω από τη γραμμή φύτευσης των φυτών. Το κάτω άκρο του σπάγκου, δεν πρέπει να δένεται στον κορμό του φυτού (στη βάση δηλαδή του κεντρικού βλαστού), γιατί υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να προκληθεί ζημιά στο σημείο επαφής. Θα πρέπει επομένως, να χρησιμοποιηθεί ή το πασσαλάκι δίπλα από το φυτό πανω στο οποίο στερεώνεται η άκρη του σπάγκου, πριν αρχίσει να περιελίσσεται γύρω από τον κεντρικό βλαστό του φυτού ή να παραχώνεται μαζί με το ριζικό σύστημα κάτω από το γλαστράκι κατά τη μεταφύτευση. Ο σπάγκος που θα χρησιμοποιηθεί πρέπει να είναι αρκετά δυνατός, ίσως πιο δυνατός από αυτόν που χρησιμοποιείται στην [[Ντομάτα θερμοκηπίου φυτό|τομάτα]], γιατί το βάρος φυτού +καρπών είναι αρκετά μεγάλο, και το φυτό της πεπονιάς εκ φύσεως δεν έχει καθόλου μηχανική αντοχή στο στέλεχος του (η τομάτα έχει περισσότερη). Ιδιαίτερη προσπάθεια κατά την υποστύλωση πρέπει να καταβάλλεται στη στήριξη του φυτού επί του σπάγκου, γιατί το βάρος των αναπτυσσόμενων καρπών είναι αρκετά μεγάλο, ώστε τα φυτά "γλιστρούν" και πέφτουν κάτω από το σπάγκο, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό ή και το το σπάσιμο του κεντρικού βλαστού. Για να προληφθεί η ανεπιθύμητη αυτή κατάσταση, η περιέλιξη του κεντρικού βλαστού με τον κατακόρυφο σπάγκο συμπληρώνεται με επανειλημμένο (κάθε 40-50 cm) δέσιμο του βλαστού, με ράφια ή πλαστική ταινία επι του σπάγκου. Όταν η κορυφή του φυτού, η οποία πρέπει να περιελίσσεται γύρω από τον σπάγκο, πλησιάζει το οριζόντιο σύρμα αφήνεται να ξεπεράσει κατά 1-2 φύλλα και τότε δένεται σταθερά σε αυτό, με έναν πρόσθετο σπάγκο κάτω από τον κόμπο που βρίσκεται λίγο κάτω από το οριζόντιο σύρμα. Το δέσιμο αυτό προφυλάσσει το φυτό από "γλίστρημα" του φυτού στον κατακόρυφο σπάγκο. Η κορυφή του φυτού οδηγείται παράλληλα με το οριζόντιο σύρμα και δένεται σε ένα ή δυο σημεία σε αυτό, και αποκεφαλίζεται μόλις φθάσει το επόμενο φυτό. Εκτός από την κατακόρυφη καλλιέργεια της πεπονιάς στα υψηλά θερμοκήπια, στην Ισπανία και Ιταλία, εφαρμόζεται και στα υψηλά θερμοκήπια οριζόντια καλλιέργεια επί του εδάφους. <ref name="Υποστύλωση φυτού πεπονιάς θερμοκηπίου"/> |
==Βιβλιογραφία== | ==Βιβλιογραφία== | ||
Τελευταία αναθεώρηση της 07:44, 18 Νοεμβρίου 2015
Όπως έχει ήδη αναφερθεί, η καλλιέργεια της πεπονιάς στο θερμοκήπιο γίνεται σε ύψος (κατακόρυφη καλλιέργεια), για τους λόγους οι οποίοι έχουν αναφερθεί στην περίπτωση της τομάτας, και επειδή το φυτό δεν έχει βλαστούς με μηχανική αντοχή για αυτοδύναμη κάθετη ανάπτυξη, θα πρέπει να παρέχεται τεχνική στήριξη. Ο πλέον διαδεδομένος τρόπος είναι η χρήση κατακόρυφου σπάγκου που στερεώνεται μόνιμα σε οριζόντιο σύρμα, που βρίσκεται περίπου 2,0 m πάνω από τη γραμμή φύτευσης των φυτών. Το κάτω άκρο του σπάγκου, δεν πρέπει να δένεται στον κορμό του φυτού (στη βάση δηλαδή του κεντρικού βλαστού), γιατί υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να προκληθεί ζημιά στο σημείο επαφής. Θα πρέπει επομένως, να χρησιμοποιηθεί ή το πασσαλάκι δίπλα από το φυτό πανω στο οποίο στερεώνεται η άκρη του σπάγκου, πριν αρχίσει να περιελίσσεται γύρω από τον κεντρικό βλαστό του φυτού ή να παραχώνεται μαζί με το ριζικό σύστημα κάτω από το γλαστράκι κατά τη μεταφύτευση. Ο σπάγκος που θα χρησιμοποιηθεί πρέπει να είναι αρκετά δυνατός, ίσως πιο δυνατός από αυτόν που χρησιμοποιείται στην τομάτα, γιατί το βάρος φυτού +καρπών είναι αρκετά μεγάλο, και το φυτό της πεπονιάς εκ φύσεως δεν έχει καθόλου μηχανική αντοχή στο στέλεχος του (η τομάτα έχει περισσότερη). Ιδιαίτερη προσπάθεια κατά την υποστύλωση πρέπει να καταβάλλεται στη στήριξη του φυτού επί του σπάγκου, γιατί το βάρος των αναπτυσσόμενων καρπών είναι αρκετά μεγάλο, ώστε τα φυτά "γλιστρούν" και πέφτουν κάτω από το σπάγκο, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό ή και το το σπάσιμο του κεντρικού βλαστού. Για να προληφθεί η ανεπιθύμητη αυτή κατάσταση, η περιέλιξη του κεντρικού βλαστού με τον κατακόρυφο σπάγκο συμπληρώνεται με επανειλημμένο (κάθε 40-50 cm) δέσιμο του βλαστού, με ράφια ή πλαστική ταινία επι του σπάγκου. Όταν η κορυφή του φυτού, η οποία πρέπει να περιελίσσεται γύρω από τον σπάγκο, πλησιάζει το οριζόντιο σύρμα αφήνεται να ξεπεράσει κατά 1-2 φύλλα και τότε δένεται σταθερά σε αυτό, με έναν πρόσθετο σπάγκο κάτω από τον κόμπο που βρίσκεται λίγο κάτω από το οριζόντιο σύρμα. Το δέσιμο αυτό προφυλάσσει το φυτό από "γλίστρημα" του φυτού στον κατακόρυφο σπάγκο. Η κορυφή του φυτού οδηγείται παράλληλα με το οριζόντιο σύρμα και δένεται σε ένα ή δυο σημεία σε αυτό, και αποκεφαλίζεται μόλις φθάσει το επόμενο φυτό. Εκτός από την κατακόρυφη καλλιέργεια της πεπονιάς στα υψηλά θερμοκήπια, στην Ισπανία και Ιταλία, εφαρμόζεται και στα υψηλά θερμοκήπια οριζόντια καλλιέργεια επί του εδάφους. [1]
Βιβλιογραφία
- ↑ Η τεχνική της καλλιέργειας των κηπευτικών στα θερμοκήπια, του Χρήστου Ολύμπιου, Καθηγητή Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, Αθήνα 2001.
