Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Καλλιέργεια ζέρμπερας"

Αναθεώρηση της 07:18, 14 Απριλίου 2016

Η ζέρμπερα είναι ένα φυτό του οποίου η καλλωπιστική αξία αναγνωρίστηκε μόλις τα τελευταία χρόνια και συγκεκριμένα μετά το 1980.

Σήμερα αποτελεί ένα πολύ δημοφιλές ανθοκομικό φυτό και ακολουθεί τη φήμη της τριανταφυλλιάς, της γαρυφαλλιάς και της τουλίπας. Κέρδισε το καταναλωτικό κοινό λόγω της μεγάλης ποικιλίας χρωμάτων των ανθέων της και της μεγάλης αντοχής που επιδεικνύουν τα άνθη της στη παραμονή στο ανθοδοχείο. Πλέον η ζέρμπερα είναι κυρίαρχο φυτό στις ανθοσυνθέσεις. Η χώρα με την υψηλότερη παραγωγή ζέρμπερας σε όλο τον κόσμο είναι η Ολλανδία. Στην Ελλάδα η καλλιέργεια ζέρμπερας είναι πολύ μικρή.

Είναι γνωστή και με το όνομα «αφρικάνικη μαργαρίτα» γεγονός που υποδηλώνει και τη καταγωγή της. Είναι φυτό πολυετές και σχηματίζει μεγάλα άνθη σε σχήμα μαργαρίτας. Καλλιεργείται τόσο ως φυτό γλάστρας όσο και ως φυτό για δρεπτό άνθος. Τα άνθη της είναι σύνθετα και μονήρη και υπάρχουν σε πολλά χρώματα όπως κόκκινο, λευκό, κίτρινο, ροζ, πορτοκαλί κ.τ.λ. Ανήκει στην οικογένεια Compositae ενώ σήμερα υπάρχουν περισσότερες από 200 ποικιλίες. Ανάλογα με τη μορφή που έχει το άνθος του φυτού η ζέρμπερα ταξινομείται σε τρεις κατηγορίες: τις ποικιλίες με μονά άνθη (οι οποίες είναι και οι πιο δημοφιλείς), τις ποικιλίες με διπλά άνθη και οι ποικιλ’ιες με άνθη με σκούρο κέντρο. Τα ανθικά στελέχη δε φέρουν φύλλα αλλά καλύπτονται από άφθονες τρίχες.

Η ζέρμπερα πολλαπλασιάζεται με σπόρους, με διαίρεση του ριζώματος και με ιστοκαλλιέργεια. Τα φυτά που προέρχονται από σπόρο ανθίζουν 6-12 μήνες μετά τη σπορά. Ο πιο δημοφιλής τρόπος πολλαπλασιασμού είναι η ιστοκαλλιέργεια ενώ δε προτιμάται ο πολλαπλασιασμός με σπόρο.

Είναι ένα φυτό που απαιτεί άφθονο φως και θερμοκρασία 20 -25 °C. Η εποχή του είναι το καλοκαίρι και δεν ευδοκιμεί το χειμώνα. Θέλει γόνιμο και αφράτο έδαφος ενώ δεν αντέχει την υπερβολική εδαφική υγρασία. Το άριστο pH εδάφους είναι 6,0 – 6,5. Πριν τη φύτευση θα πρέπει να γίνεται λίπανση με φώσφορο ενώ το άζωτο και κάλιο μπορεί να προστεθεί αργότερα ως υδρολίπανση με το πότισμα μιας και είναι ένα φυτό αρκετά απαιτητικό σε θρεπτικά στοιχεία. Συνιστάται το πότισμα να γίνεται με τη μορφή της στάγδην άρδευσης.

Η ζέρμπερα είναι πολύ ευαίσθητη σε προσβολές από μύκητες και βακτήρια στη περιοχή του λαιμού. Μια από τις πιο συχνές φυσιολογικές ανωμαλίες που μπορεί να παρουσιάσει το φυτό είναι το κύρτωμα λαιμού και αυτό μπορεί να προκληθεί από ελλιπή άρδευση. Επίσης είναι ευαίσθητη σε τροφοπενίες και μπορεί να εκδηλώσει χλώρωση. Η χλώρωση μπορεί όμως να οφείλεται σε υπερβολική εδαφική υγρασία. Οι κυριότεροι εχθροί της ζέρμπερας είναι οι αλευρώδεις, οι αφίδες, οι θρίπες και οι τετράνυχοι.

Τέλος θα πρέπει να αναφέρουμε και μια ακόμα σημαντική ιδιότητα της ζέρμπερας η οποία είναι η ικανότητά της να μειώνει την ατμοσφαιρική ρύπανση των εσωτερικών χώρων. Συγκεκριμένα από μια μελέτη που έκανε η ΝASA στα τέλη της δεκαετίας του 80, το φυτό ζέρμπερα μπορεί να μειώσει τις συγκεντρώσεις βενζόλης στα σπίτια.

Καλλιέργεια ζέρμπερας