Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Μορφολογία άνθους"
| Γραμμή 10: | Γραμμή 10: | ||
Το στίγμα, το οποίο δέχεται τους γυρεόκοκκους, έχει επιφάνεια λεία ή τραχεία, κολλώδη και μπορεί να είναι απλό ή διακλαδισμένο. Ο διακλαδισμένος τύπος αποτελεί χαρακτηριστικό των ανεμόφιλων [[Κατάλογος φυτών|φυτών]]. | Το στίγμα, το οποίο δέχεται τους γυρεόκοκκους, έχει επιφάνεια λεία ή τραχεία, κολλώδη και μπορεί να είναι απλό ή διακλαδισμένο. Ο διακλαδισμένος τύπος αποτελεί χαρακτηριστικό των ανεμόφιλων [[Κατάλογος φυτών|φυτών]]. | ||
| + | |||
| + | Η ωοθήκη είναι είτε απλή, είτε σύνθετη. Η σύνθετη ωοθήκη αποτελείται από δυο ή περισσότερα καρπόφυλλα. Οι σπερματικές βλάστες, οι οποίες αργότερα αναπτύσσονται σε σπέρματα, σχηματίζονται στην εσωτερική επιφάνεια των καρπόφυλλων, κοντά στα άκρα αυτών. Ο κάλυκας και η στεφάνη μαζί συνιστούν το περιάνθιο. | ||
| + | |||
| + | Τα πέταλα και τα σέπαλα του άνθους, ως επίσης και τ' αναπαραγωγικά μέρη (στήμονες, ύπερος) είναι στοιχειώδη τροποποιημένα φύλλα. Τ' άνθη τα οποία φέρουν σέπαλα, πέταλα, στήμονες και ύπερους ονομάζονται τέλεια. | ||
| + | |||
| + | Ατελή ονομάζονται τ' άνθη τα οποία δε φέρουν ένα ή περισσότερα απ' αυτά τ' ανθικά μέρη. | ||
Αναθεώρηση της 13:43, 14 Ιουλίου 2016
Τα άνθη διαφέρουν σημαντικά σε κατασκευή. Κάθε άνθος σχηματίζεται στην κορυφή ενός ειδικού στελέχους, του ποδίσκου. Κάθε άνθος σχηματίζεται στην κορυφή ενός ειδικού στελέχους του ποδίσκου. Η κορυφή του ανθικού άξονα του (ποδίσκου), όπου εφάπτονται τα ανθικά μέρη, μεγεθύνεται και ονομάζεται ανθοδόχη.
Η ανθοδοχική περιοχή στο νεαρό άνθος είναι παρόμοια με την κορυφή ενός βλαστού, όπου αντί φύλλων, σχηματίζει τ' ανθικά μέρη. Επομένως άνθος θεωρείται ένας διαφοροποιημένος βλαστός, ο οποίος στην κορυφή του καταλήγει σ' ένα βραχύ άξονα με μεταμορφωμένα τα φύλλα σ' ανθικά μέρη.
Τα κύρια μέρη του άνθους είναι:
- Τα σέπαλα που συνιστούν τον κάλυκα, τα οποία είναι συνήθως μικρά, χρώματος πράσινου, μοιάζουν σαν φυλλικές κατασκευές και βρίσκονται κάτω από τα πέταλα.
- Τα πέταλα, που συνιστούν τη στεφάνη και είναι το πιο εντυπωσιακό τμήμα των περισσότερων ανθέων, τα οποία είναι συχνά έντονα έγχρωμα και μπορεί να περιέχουν αρωματοφόρους και νεκταροφόρους αδένες.
- Οι στήμονες που αποτελούν τ' αρσενικά μέρη του άνθους. Κάθε στήμονας αποτελείται από τον ανθήρα, που παράγει τη γύρη, και το νήμα, όπου στηρίζεται ο ανθήρας.
- Τον ύπερο, που αποτελεί το θηλυκό μέρος του άνθους και ο οποίος αποτελείται από την ωοθήκη και το στύλο, του οποίου η κορυφή ή επάκρια επιφάνεια καλείται στίγμα.
Το στίγμα, το οποίο δέχεται τους γυρεόκοκκους, έχει επιφάνεια λεία ή τραχεία, κολλώδη και μπορεί να είναι απλό ή διακλαδισμένο. Ο διακλαδισμένος τύπος αποτελεί χαρακτηριστικό των ανεμόφιλων φυτών.
Η ωοθήκη είναι είτε απλή, είτε σύνθετη. Η σύνθετη ωοθήκη αποτελείται από δυο ή περισσότερα καρπόφυλλα. Οι σπερματικές βλάστες, οι οποίες αργότερα αναπτύσσονται σε σπέρματα, σχηματίζονται στην εσωτερική επιφάνεια των καρπόφυλλων, κοντά στα άκρα αυτών. Ο κάλυκας και η στεφάνη μαζί συνιστούν το περιάνθιο.
Τα πέταλα και τα σέπαλα του άνθους, ως επίσης και τ' αναπαραγωγικά μέρη (στήμονες, ύπερος) είναι στοιχειώδη τροποποιημένα φύλλα. Τ' άνθη τα οποία φέρουν σέπαλα, πέταλα, στήμονες και ύπερους ονομάζονται τέλεια.
Ατελή ονομάζονται τ' άνθη τα οποία δε φέρουν ένα ή περισσότερα απ' αυτά τ' ανθικά μέρη.
Βιβλιογραφία
- ↑ Γενική Δενδροκομία, του Καθηγητή Δενδροκομίας Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, Κωνσταντίνου Α. Ποντίκη, 1997
