Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Ασθένεια σιταριού Άνθρακας"
| (2 ενδιάμεσες αναθεωρήσεις από ένα χρήστη δεν εμφανίζονται) | |||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
| − | Προκαλείται από το μύκητα Ustilago tritici (Pers.) Rost. | + | Προκαλείται από το [[Μύκητες |μύκητα]] Ustilago tritici (Pers.) Rost. |
| − | Τα μολύσματα (χλαμυδοσπόρια) μεταφέρονται με τον άνεμο και μολύνουν τα άνθη του [[Σιτάρι φυτό |σιταριού]] κατά την άνθηση. Το μυκήλλιο προσβάλλει το αναπτυσσόμενο έμβρυο και παραμένει σε διάπαυση κοντά στο ασπίδιο μετά την ωρίμανση του σπόρου. Με τη βλάστηση του σπόρου επαναδραστηριοποιείται ο μύκητας που ακολουθεί την ανάπτυξη του φυτού και τελικά προσβάλει από το εσωτερικό τα λεπυρίδια και τα [[Μορφολογικά χαρακτηριστικά σιταριού |άνθη]] όπου σχηματίζει μαύρες μάζες χλαμυδοσπορίων που καλύπτονται από μια λεπτή μεμβράνη. Η μεμβράνη σπάζει γρήγορα και έτσι όλος ο στάχυς καλύπτεται από τις μαύρες μάζες των σπορίων που σύντομα απομακρύνονται με τον άνεμο και προκαλούν μολύνσεις. Η [[Ασθένειες σιταριού |ασθένεια]] είναι γενικευμένη σε όλες σχεδόν τις σιτοπαραγωγικές περιοχές. Η αρχική μόλυνση ευνοείται από υγρό καιρό κατά την άνθηση και θερμοκρασίες του αέρα μεγαλύτερες από 15-22<sup>o</sup>C, ενώ η εσωτερική ανάπτυξη του μύκητα μετά το φύτρωμα χρειάζεται θερμοκρασίες πάνω από 10<sup>o</sup>C. Αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά με ανθεκτικές [[Ποικιλίες σιταριού |ποικιλίες]]. Εάν ο σπόρος προέρχεται από μολυσμένες περιοχές, συνίσταται απολύμανση με διασυστηματικά μυκητοκτόνα. Παλαιότερα ο σπόρος ενυδατωνόταν επί 24 ώρες στους 25<sup>o</sup>C για να ξεκινήσει η ανάπτυξη του μύκητα και στη συνέχεια τοποθετούνταν σε αεροστεγή δοχεία για 70h στους 21<sup>o</sup>C ή 30h στους 32<sup>o</sup>C, οπότε ο μύκητας καταστρεφόταν από τις αναερόβιες συνθήκες. | + | Τα μολύσματα (χλαμυδοσπόρια) μεταφέρονται με τον άνεμο και μολύνουν τα άνθη του [[Σιτάρι φυτό |σιταριού]] κατά την άνθηση. Το μυκήλλιο προσβάλλει το αναπτυσσόμενο έμβρυο και παραμένει σε διάπαυση κοντά στο ασπίδιο μετά την ωρίμανση του σπόρου. Με τη βλάστηση του σπόρου επαναδραστηριοποιείται ο μύκητας που ακολουθεί την ανάπτυξη του φυτού και τελικά προσβάλει από το εσωτερικό τα λεπυρίδια και τα [[Μορφολογικά χαρακτηριστικά σιταριού |άνθη]] όπου σχηματίζει μαύρες μάζες χλαμυδοσπορίων που καλύπτονται από μια λεπτή μεμβράνη. Η μεμβράνη σπάζει γρήγορα και έτσι όλος ο στάχυς καλύπτεται από τις μαύρες μάζες των σπορίων που σύντομα απομακρύνονται με τον άνεμο και προκαλούν μολύνσεις. Η [[Ασθένειες σιταριού |ασθένεια]] <ref name="Σιτηρά εύκρατων κλιμάτων"/> είναι γενικευμένη σε όλες σχεδόν τις σιτοπαραγωγικές περιοχές. Η αρχική μόλυνση ευνοείται από υγρό καιρό κατά την άνθηση και θερμοκρασίες του αέρα μεγαλύτερες από 15-22<sup>o</sup>C, ενώ η εσωτερική ανάπτυξη του μύκητα μετά το φύτρωμα χρειάζεται θερμοκρασίες πάνω από 10<sup>o</sup>C. Αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά με ανθεκτικές [[Ποικιλίες σιταριού |ποικιλίες]]. Εάν ο σπόρος προέρχεται από μολυσμένες περιοχές, συνίσταται απολύμανση με διασυστηματικά μυκητοκτόνα. Παλαιότερα ο σπόρος ενυδατωνόταν επί 24 ώρες στους 25<sup>o</sup>C για να ξεκινήσει η ανάπτυξη του μύκητα και στη συνέχεια τοποθετούνταν σε αεροστεγή δοχεία για 70h στους 21<sup>o</sup>C ή 30h στους 32<sup>o</sup>C, οπότε ο μύκητας καταστρεφόταν από τις αναερόβιες συνθήκες. |
[[πόσο αφορά σε γεωργό::30| ]] | [[πόσο αφορά σε γεωργό::30| ]] | ||
| Γραμμή 7: | Γραμμή 7: | ||
[[είναι ασθένεια της::Σιτάρι φυτό| ]] | [[είναι ασθένεια της::Σιτάρι φυτό| ]] | ||
[[είναι ασθένεια του φυτού::Σιτάρι φυτό| ]] | [[είναι ασθένεια του φυτού::Σιτάρι φυτό| ]] | ||
| − | [[ | + | [[είναι προσβολή της ασθένειας::Μυκητολογικές ασθένειες φυτών| ]] |
| + | |||
| + | ==Βιβλιογραφία== | ||
| + | <references> | ||
| + | |||
| + | <ref name="Σιτηρά εύκρατων κλιμάτων"> "Τα σιτηρά των εύκρατων κλιμάτων", Ανδρέας Ι. Καραμάνος, Καθηγητής της Γεωργίας στην Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή Αθηνών.</ref> | ||
| + | |||
| + | </references> | ||
__NOTOC__ | __NOTOC__ | ||
| + | [[κατάσταση δημοσίευσης::10| ]] | ||
Τελευταία αναθεώρηση της 11:18, 10 Αυγούστου 2015
Προκαλείται από το μύκητα Ustilago tritici (Pers.) Rost.
Τα μολύσματα (χλαμυδοσπόρια) μεταφέρονται με τον άνεμο και μολύνουν τα άνθη του σιταριού κατά την άνθηση. Το μυκήλλιο προσβάλλει το αναπτυσσόμενο έμβρυο και παραμένει σε διάπαυση κοντά στο ασπίδιο μετά την ωρίμανση του σπόρου. Με τη βλάστηση του σπόρου επαναδραστηριοποιείται ο μύκητας που ακολουθεί την ανάπτυξη του φυτού και τελικά προσβάλει από το εσωτερικό τα λεπυρίδια και τα άνθη όπου σχηματίζει μαύρες μάζες χλαμυδοσπορίων που καλύπτονται από μια λεπτή μεμβράνη. Η μεμβράνη σπάζει γρήγορα και έτσι όλος ο στάχυς καλύπτεται από τις μαύρες μάζες των σπορίων που σύντομα απομακρύνονται με τον άνεμο και προκαλούν μολύνσεις. Η ασθένεια [1] είναι γενικευμένη σε όλες σχεδόν τις σιτοπαραγωγικές περιοχές. Η αρχική μόλυνση ευνοείται από υγρό καιρό κατά την άνθηση και θερμοκρασίες του αέρα μεγαλύτερες από 15-22oC, ενώ η εσωτερική ανάπτυξη του μύκητα μετά το φύτρωμα χρειάζεται θερμοκρασίες πάνω από 10oC. Αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά με ανθεκτικές ποικιλίες. Εάν ο σπόρος προέρχεται από μολυσμένες περιοχές, συνίσταται απολύμανση με διασυστηματικά μυκητοκτόνα. Παλαιότερα ο σπόρος ενυδατωνόταν επί 24 ώρες στους 25oC για να ξεκινήσει η ανάπτυξη του μύκητα και στη συνέχεια τοποθετούνταν σε αεροστεγή δοχεία για 70h στους 21oC ή 30h στους 32oC, οπότε ο μύκητας καταστρεφόταν από τις αναερόβιες συνθήκες.
Βιβλιογραφία
- ↑ "Τα σιτηρά των εύκρατων κλιμάτων", Ανδρέας Ι. Καραμάνος, Καθηγητής της Γεωργίας στην Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή Αθηνών.
