Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Τροφοπενίες αμπέλου"
| (2 ενδιάμεσες αναθεωρήσεις από ένα χρήστη δεν εμφανίζονται) | |||
| Γραμμή 12: | Γραμμή 12: | ||
{{:Τροφοπενία ψευδαργύρου αμπέλου|top_heading={{{top_heading|==}}}=}} | {{:Τροφοπενία ψευδαργύρου αμπέλου|top_heading={{{top_heading|==}}}=}} | ||
| − | |||
| Γραμμή 19: | Γραμμή 18: | ||
{{:Τροφοπενία βορίου αμπέλου|top_heading={{{top_heading|==}}}=}} | {{:Τροφοπενία βορίου αμπέλου|top_heading={{{top_heading|==}}}=}} | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
[[είναι ασθένεια της::Αμπέλι| ]] | [[είναι ασθένεια της::Αμπέλι| ]] | ||
| Γραμμή 27: | Γραμμή 24: | ||
[[πόσο αφορά σε γεωργό::30| ]] | [[πόσο αφορά σε γεωργό::30| ]] | ||
[[πόσο αφορά σε γεωπόνο::30| ]] | [[πόσο αφορά σε γεωπόνο::30| ]] | ||
| − | + | __NOTOC__ | |
Τελευταία αναθεώρηση της 10:51, 17 Δεκεμβρίου 2013
Τροφοπενία καλίου
Τα συμπτώματα της ασθένειας είτε εμφανίζονται σχετικά νωρίς (Ιουνίο – Ιούλιο) είτε αργά την εποχή ωριμάνσεως των σταφυλιών. Παρατηρείται περιφερειακή και μεσονεύριος χλώρωση του ελάσματος, ιδίως στα μέση ηλικίας φύλλα. Εκτός της χλώρωσης χαρακτηριστική είναι η στροφή της περιφέρειας του ελάσματος προς τα κάτω. Οι κληματίδες έχουν μικρό μήκος και είναι λεπτές. Είναι δυνατόν, σε έντονη έλλειψη καλίου, να εμφανιστούν νεκρώσεις στη ράχη και την άκρη των βοτρύων προ της ωρίμανσης των ραγών.
Η έλλειψη καλίου παρατηρείται τόσο σε βαριά και υγρά εδάφη, όσο και σε χαλικώδη και ξηρά. Συχνά η έλλειψη καλίου εμφανίζεται κατά τα έτη υψηλής παραγωγής ή υπερβολικής ξηρασίας. Ακόμα μπορεί να εμφανίζεται σε μεμονωμένα πρέμνα μέσα στον αμπελώνα. Τούτο οφείλεται στην κακή λειτουργία του ριζικού συστήματος λόγω ιδιαιτέρων προβλημάτων του πρέμνου.
Για την αντιμετώπιση της τροφοπενίας συνιστάται πλούσια καλιούχος λίπανση (200kg/στρέμμα θειικού καλίου).
Τροφοπενία σιδήρου
Στη τροφοπενία σιδήρου το έλασμα των νεωτέρων φύλλων εμφανίζεται χλωρωτικό εκτός από ένα λεπτό πράσινο δίκτυο των νευρώσεων. Τα συμπτώματα της ασθένειας αρχίζουν από τα φύλλα της κορυφής των βλαστών και προχωρούν προς τα κάτω. Η εκδήλωση τροφοπενίας ευνοείται από την υψηλή περιεκτικότητα του εδάφους σε ανθρακικό ασβέστιο και την υπερβολική υγρασία του εδάφους. Ο παράγων υγρασία του εδάφους έχει μεγάλη σημασία για την ένταση και έκταση της τροφοπενίας. Τα έτη που ο χειμώνας και η άνοιξη είναι σχετικά ξηροί, η χλώρωση σπανιότατα εμφανίζεται ακόμα και σε ασβεστούχα εδάφη. Επιπλέον ακόμα οι φωσφορικές λιπάνσεις εντείνουν την τροφοπενία σιδήρου. Για την αντιμετώπιση της χλώρωσης συνιστάται η αποφυγή όλων των επεμβάσεων που ευνοούν την εκδήλωσή της και η χορήγηση σιδήρου στο έδαφος. Καλά αποτελέσματα δίνει η προσθήκη οργανικού σιδήρου στο έδαφος νωρίς την άνοιξη. Σε περιπτώσεις ελαφράς χλώρωσης, συνίσταται ψεκασμός του φυλλώματος της αμπέλου με ένα από τα παραπάνω σκευάσματα. Ο ψεκασμός επαναλαμβάνεται επί της εκάστοτε νέας βλάστησης. (2-3 ψεκασμοί κατ’ έτος).
Τροφοπενία ψευδαργύρου
Η ασθένεια αυτή της αμπέλου εκδηλώνεται με μεσονεύριο χλώρωση των κορυφαίων φύλλων και με μικροφυλλία. Η καρποφορία είναι μικρή και τα σταφύλια είναι αραιά και φέρουν παραμορφωμένες ράγες. Η τροφοπενία ψευδαργύρου αντιμετωπίζεται με χειμερινό ψεκασμό με διάλυμα θειϊκού ψευδαργύρου 0,7%.
Τροφοπενία βορίου
Οι κληματίδες έχουν βραχέα μεσογονάτια, παρατηρείται μεσονεύριος χλώρωση στα φύλλα. Τα νεώτερα φύλλα είναι παραμορφωμένα, κατσαρά ή ασυμμέτρως ανεπτυγμένα. Οι ακραίοι οφθαλμοί νεκρούνται και παρατηρείται έκπτυξη πλάγιων οφθαλμών οι οποίοι παράγουν βραχείς και παραμορφωμένους βλαστούς. Στους βότρεις παρατηρείται μικρή καρπόδεση και οι ράγες είναι μικρές και άνισες. Πολλές ράγες δεν έχουν σπέρματα και ενίοτε εμφανίζεται εσωτερική φέλλωση των ραγών. Επίσης οι ράγες μπορεί να παρουσιάσουν ρωγμές, βυθισμένες θέσεις και ανώμαλη ωρίμανση.
Για την απαραίτητη διάγνωση της ασθένειας είναι απαραίτητη η χημική ανάλυση των φύλλων. Η έλλειψη βορίου είναι συχνότερη κατά τη διάρκεια ξηρών ετών. Η θεραπεία αυτής της ασθένειας της αμπέλου γίνεται με τη προσθήκη βόρακος στο έδαφος (2 – 5 kg/στρέμμα) κατά τη διάρκεια του χειμώνα ή αρχές άνοιξης. Μετά από τη πάροδο 3 – 4 ετών είναι πιθανό να επαναληφθεί η προσθήκη αλλά σε μειωμένη δόση (1 – 2 kg/στρέμμα ανά 3 – 4 έτη).
