Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Άρδευση αραχίδας"

Τελευταία αναθεώρηση της 12:41, 8 Οκτωβρίου 2013

Παρ' όλο ότι η αραχίδα θεωρείται φυτό ανθεκτικό στην ξηρασία, έλλειψη νερού σε οποιοδήποτε στάδιο ανάπτυξης, πάντα προκαλεί μείωση των αποδόσεων. Οι καινούριες ποικιλίες υψηλών αποδόσεων χρειάζονται άρδευση, ιδίως στις ξηροθερμικές περιοχές με περιορισμένες βροχοπτώσεις κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, όπως στη χώρα μας. Οι απαιτήσεις σε νερό (άρδευση και βροχοπτώσεις) κατά τη διάρκεια της βλαστικής περιόδου κυμαίνονται από 800 έως 1200mm, ανάλογα με την περιοχή καλλιέργειας και την ποικιλία. Οι όρθιοι τύποι είναι περισσότερο προσαρμοσμένοι στην άρδευση και πιο αποτελεσματικοί στη χρησιμοποίηση του νερού. Οι έρποντες τύποι με την άρδευση παίρνουν μεγαλύτερη βλαστική ανάπτυξη, με συνέπεια να αυξάνεται το κόστος συγκομιδής και να προσβάλλονται πιο εύκολα από τις ασθένειες.

Διακρίνονται τρεις χρονικές περίοδοι στην ανάπτυξη της αραχίδας, ανάλογα με τις ανάγκες σε νερό:

• περίοδος πριν την έναρξη της άνθησης, τα φυτά είναι ευαίσθητα στην έλλειψη νερού, αλλά οι ανάγκες σε νερό είναι μικρές και έτσι τα φυτά μπορούν να αναπτυχθούν ικανοποιητικά και μόνο με τα αποθέματα του νερού που υπάρχουν στο έδαφος, ώστε πολλές φορές να μη χρειάζεται άρδευση,
• άνθηση και σχηματισμός γυνοφορίων, περίοδος κατά την οποία περιορισμένη διαθεσιμότητα νερού έχει ως αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη μείωση των αποδόσεων και
• ωρίμανση των λοβών, περίοδος κατά την οποία τα φυτά επηρεάζονται λιγότερο από την έλλειψη νερού, οι ανάγκες όμως της καλλιέργειας είναι αυξημένες, γιατί η περίοδος αυ΄τη συμπίπτει με τους θερμότερους μήνες του έτους.

Τα φυτά της αρδευόμενης καλλιέργειας μπορούν να προσλάβουν νερό από βάθος 100-200cm. Συνεπώς μία άρδευση ή βροχόπτωση πριν από τη σπορά που υγραίνει το έδαφος σε μεγάλο βάθος, είναι απαραίτητη για την επίτευξη μεγάλων αποδόσεων. Συχνές αρδεύσεις με μικρή ποσότητα νερού δεν συνιστώνται γιατί αφ' ενός δεν είναι πολύ αποτελεσματικές και αφ' ετέρου ενθαρρύνουν τις προσβολές των ριζών, βλαστών και λοβών από μυκητολογικές ασθένειες και εμποδίζουν το σχηματιμσό φυματίων. Για τη διευκόλυνση της εισόδου των γυνοφορίων στο έδαφος, η επιφάνεια του εδάφους πρέπει να είναι χαλαρή κι όχι πολύ ξηρή. Ο αριθμός των αρδεύσεων και η κατανομή τους εξαρτώνται από τις κλιματολογικές συνθήκες, τη μηχανική σύσταση του εδάφους, την πρωιμότητα της ποικιλίας, την πυκνότητα σποράς κ.ά. παράγοντες. Το πρόγραμμα άρδευσης πρέπει να σχεδιάζεται για κάθε περιοχή. Μέγιστες αποδόσεις συνήθως προκύπτουν από ένα πρόγραμμα άρδευσης κατά το οποίο η υγρασία του εδάφους μέχρι βάθος 90cm, δεν πέφτει κάτω από το 25% της υδατοϊκανότητας. Σε περίπτωση έλλειψης νερού η τελευταία άρδευση πρέπει να σχεδιάζεται στην αρχή του γεμίσματος των λοβών. Όταν δεν υπάρχει σχετική εμπειρία συνιστώνται τα ςξής:

• άρδευση πριν τη σπορά ώστε το νερό να φθάσει σε βάθος 90cm (συνήθως ένα μέρος του νερού εξασφαλίζεται από τις βροχοπτώσεις),
• περιορισμένη ή καθόλου άρδευση στις επόμενες 2-4 εβδομάδες ανάλογα με τις βροχοπτώσεις και
• στη συνέχεια άρδευση κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Ορισμένοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι περιορισμένη στέρηση νερού στα πρώτα βλαστικά στάδια βοηθά τα φυτά να αναπτύξουν βαθύτερο ριζικό σύστημα. Τα ελαφρά εδάφη πρέπει να αρδεύονται λίγες ημέρες πριν από τη συγκομιδή για την ευκολότερη λειτουργία της μηχανής και για τη μείωση των απωλειών. Στα βαριά εδάφη ο χρόνος της τελευταίας άρδευσης είναι ιδιαίτερα σημαντικός. Εάν το έδαφος είναι πολύ υγρό, γίνεται συνεκτικό και δυσκολεύεται η συγκομιδή, ενώ το χώμα που κολλά στους λοβούς, μειώνει την εμπορική τους αξία. Στην αντίθετη περίπτωση, στο πολύ ξηρό έδαφος, παρατηρείται πολύ μεγάλη απώλεια λοβών κατά τη συγκομιδή.

Η ποιότητα είναι ένας σημαντικός παράγοντας που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κατά την άρδευση της αραχίδας, γιατί αφ' ενός στις οικολογικές απαιτήσεις, η αραχίδα έχει μικρή αντοχή στα άλατα, αφ' ετέρου χρειάζεται και σημαντικές ποσότητες νερού. Από τους τρόπους άρδευσης προτιμότερος είναι ο καταιονισμός.

Υπερβολική βλαστική ανάπτυξη στην αραχίδα μειώνει την αποτελεσματικότητα της μηχανικής συγκομιδής, επειδή τα εργαλεία δε διακρίνουν τις γραμμές σποράς και δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για την ανάπτυξη ασθενειών φυλλώματος. Πιο έντονο είναι το πρόβλημα στους πυκνούς πληθυσμούς και στις ποικιλίες του τύπου virginia.