Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Τύποι εδαφών"
| (Μία ενδιάμεση αναθεώρηση από ένα χρήστη δεν εμφανίζεται) | |||
| Γραμμή 29: | Γραμμή 29: | ||
[[σχετίζεται με::Γεωργικές καλλιέργειες ανοικτού τύπου| ]] | [[σχετίζεται με::Γεωργικές καλλιέργειες ανοικτού τύπου| ]] | ||
[[σχετίζεται με::Γεωργικές καλλιέργειες κλειστού τύπου| ]] | [[σχετίζεται με::Γεωργικές καλλιέργειες κλειστού τύπου| ]] | ||
| + | [[κατάσταση δημοσίευσης::10| ]] | ||
| + | |||
| + | __NOTOC__ | ||
Τελευταία αναθεώρηση της 10:39, 5 Ιουνίου 2015
Αμμώδη εδάφη
Λέγονται και ελαφρά εδάφη.Η ομάδα αυτή περιλαμβάνει τα εδάφη στα οποία το ποσοστό της άμμου είναι μεγαλύτερο από 70% και το ποσοστό της αργίλου είναι μικρότερο από 15%. Γενικά στα εδάφη αυτά κυριαρχούν οι ιδιότητες της άμμου. Δηλαδή έχουν μικρή ικανότητα συγκράτησης υγρασίας και θρεπτικών στοιχείων και οι καλλιεργητικές πρακτικές πραγματοποιούνται με ευκολία. Η κίνηση του αέρα, του νερού και η ανάπτυξη της ρίζας μέσα στο έδαφος γίνεται χωρίς εμπόδια.Τα αμμώδη εδάφη πρέπει να αρδεύονται επαρκώς και να λιπαίνονται ορθολογικά με συχνές και μικρές δόσεις. Πολύ φτωχά αμμώδη εδάφη χρησιμοποιούνται μόνο σε δάση (πευκοδάση), ενώ πλουσιότερα αμμώδη εδάφη, (με μεγαλύτερο ποσοστό αργίλου) χρησιμοποιούνται για σίκαλη και πατάτες. Επίσης συναντάμε και εδάφη που το ποσοστο της άμμου δεν είναι συντριπτικά μεγαλύτερο της αργίλου και για αυτό χαρακτηρίζονται ως αμμοπηλώδη εδάφη.
Αργιλώδη εδάφη
Λέγονται και βαριά εδάφη.Η ομάδα αυτή περιλαμβάνει τα εδάφη στα οποία το ποσοστό της αργίλου είναι τουλάχιστον 35%, αν και σε πολλές περιπτώσεις το ποσοστό αυτό είναι πάνω από 45%. Είναι εδάφη με μεγάλη ικανότητα συγκράτησης υγρασίας και θρεπτικών στοιχείων και οι καλλιεργητικές πρακτικές πραγματοποιούνται με δυσκολία. Συχνά εμφανίζουν προβλήματα στράγγισης και αερισμού, ενώ και η ανάπτυξη της ρίζας μέσα στο έδαφος γίνεται με εμπόδια.Είναι δύσκολα στην επεξεργασία όταν υπάρχει πολλή υγρασία, γιατί είναι πολύ υδατοδιαπερατά και λασπώνουν γρήγορα. Έτσι γίνεται η επιφάνεια τους αδιαπέραστη στον αέρα οπότε υποβαθμίζεται η ποιότητα του εδάφους και παρεμποδίζεται η ανάπτυξη των φυτών.
Αυξημένη περιεκτικότητα σε άμμο ή ασβέστιο βελτιώνουν τις ιδιότητες του εδάφους. Στα αργιλώδη εδάφη πρέπει να γίνεται κατεργασία του εδάφους(όργωμα), όταν το έδαφος έχει την κατάλληλη υγρασία για να επιτευχθεί βελτίωση του αερισμού και της αποστράγγισης. Μία ακόμη μέθοδος βελτίωσης για τα αργιλώδη και πηλώδη εδάφη αποτελεί η προσθήκη ποταμίσιας άμμου ή περλίτη στο επιφανειακό χώμα. Σε αργιλώδη εδάφη καλλιεργούνται π.χ. σιτάρι, βρώμη, ψυχανθή και κράμβη. Ανάλογα με το ποσοστό της άμμου, αργίλου και ιλύος διακρίνονται σε:
- Αργιλοπηλώδη: Στα εδάφη αυτά υπάρχει ενά ελαφρύ προβάδισμα του ποσοστού της αργίλου σε σχέση με τα ποσοστά της άμμου και ίλυος
- Ιλυοαργιλώδη: Εδώ υπερέχουν συντριπτικά τα ποσοστά ίλυος και αργίλου στο έδαφος, έναντι της άμμου.
- Αργιλοαμμώδη: Στα εδάφη αυτά υπερέχουν τα ποσοστα της αργίλου και άμμου, έναντι της ίλυος.
Πηλώδη εδάφη
Λέγονται και εδάφη μέσης σύστασης. Η ομάδα αυτή περιλαμβάνει εδάφη όπου οι αναλογίες σε άμμο, άργιλο και ιλύ είναι περίπου ίσες. Τα εδάφη της ομάδας αυτής εκδηλώνουν μόνο τις επιθυμητές ιδιότητες της άμμου και της αργίλου. Αποτέλεσμα είναι μια μέση μηχανική σύσταση να θεωρείται κατάλληλη για την ανάπτυξη των φυτών χωρίς προβλήματα. Ανάλογα με το ποσοστό της άμμου, αργίλου και ιλύος διακρίνονται σε:
- Πηλοαμμώδη: Όπου το ποσοστό της άμμου στο έδαφος είναι μεγαλύτερο έναντι της ίλυος και αργίλου.
- Αμμοαργιλοπηλώδη: Εδώ υπερτερούν τα ποσοστά της άμμου και αργίλου έναντι της ίλυος.
- Ιλυοπηλώδη: Εδώ το ποσοστό της ίλυος είναι μεγαλύτερο από εκείνα της άμμου και αργίλου.
- Ιλυοαργιλοπηλώδη: Στα εδάφη αυτά, το ποσοστό της άμμου υστερεί σημαντικά έναντι της ίλυος και αργίλου.
- Ιλυώδη: Στα εδάφη αυτά το ποσοστό της ίλυος υπερέχει συντριπτικά έναντι της άμμου και αργίλου.
Οργανικά εδάφη
Αν και οι οργανικές αποθέσεις είναι πιο περιορισμένες από τα άλλα είδη εδαφικών μητρικών υποστρωμάτων, εν τούτοις καταλαμβάνουν ένα σημαντικό τμήμα της επιφάνειας της γης και είναι σημαντικές από περιβαλλοντικής και γεωργικής πλευράς. Συνήθως οργανικές αποθέσεις σχηματίζονται σε παράλια έλη και χερσαίες βαλτώδεις περιοχές. Όταν το νερό είναι ρηχό, απαντώνται χαρακτηριστικά είδη χλωρίδας π.χ. βούρλα, καλαμιές και το κοινό γρασσίδι. Στην Ελλάδα, σε τέτοιες περιοχές φύονται καλάμια, βούρλα και ιτιές, π.χ. στις Πρέσπες. Καθώς οι φυτικοί αυτοί οργανισμοί νεκρώνονται ή ρίχνουν τα φύλλα τους, δημιουργείται στον πυθμένα μια στρώση οργανικών καταλοίπων. Λόγω της παρουσίας του νερού, τα οργανικά αυτά κατάλοιπα δεν οξειδώνονται και, με την πάροδο των ετών, συσσωρεύνονται και δημιουργούνται οργανικές αποθέσεις μεγάλου πάχους.Είναι κατάλληλα ειδικά για την καλλιέργεια σίκαλης, πατάτας και ως χορτολιβαδικές εκτάσεις.
Αργιλοασβεστώδη εδάφη
Τα αργιλοασβεστώδη εδάφη είναι τα πιο γόνιμα εδάφη απ’ όλα. Οι πόροι τους συγκρατούν πολύ νερό. Δημιουργήθηκαν από την συγκέντρωση πολύτιμων, πλούσιων σε θρεπτικές ουσίες υλικών στο τέλος της τελευταίας εποχής των παγετώνων. Σε τέτοια εδάφη ευδοκιμούν τα πιο απαιτητικά φυτά.
Ασβεστώδη εδάφη
Τα ασβεστώδη εδάφη έχουν περιεκτικότητα σε άσβεστο πάνω από 40%, αερίζονται καλά και είναι πλούσια σε χούμο και θρεπτικές ουσίες. Είναι αρκετά γόνιμα αλλά δεν συγκρατούν πολύ νερό. Με καλή άρδευση μπορούν να καλλιεργηθούν σε τέτοια εδάφη κριθάρι και ψυχανθή.
