Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Αντιμετώπιση ζιζανίων στη βιολογική γεωργία"

Τελευταία αναθεώρηση της 11:44, 8 Ιουλίου 2016

Ο βιοκαλλιεργητής θα πρέπει να συμβιώνει με τα ζιζάνια, να κατανοεί γιατί και πώς φυτρώνουν και πώς οι καλλιεργητικές τεχνικές τα επηρεάζουν, καθώς και να εκτιμήσει τα πλεονεκτήματά τους. Τα ζιζάνια εξάλλου αποτελούν την αντίδραση της φύσης στις επεμβάσεις του ανθρώπου στο έδαφος.

Ο κύριος στόχος της βιολογικής διαχείρισης των ζιζανίων είναι να μεταφέρουμε τα ζιζάνια σε ένα επίπεδο, όπου δεν θα δημιουργούν ανταγωνισμό στα καλλιεργούμενα φυτά. Θα πρέπει να λαμβάνεται μέριμνα για τον έλεγχό τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο τέλειος αφανισμός τους από το χωράφι είναι επιθυμητός. Αυτό διότι αφ’ ενός υπάρχουν και οφέλη που προκύπτουν από τα ζιζάνια και αφ’ ετέρου από την άποψη της βιοποικιλότητας. Ο βιοκαλλιεργητής έχει τη δυνατότητα να διαχειριστεί με πολλούς τρόπους τα ζιζάνια.

Πολλά ζιζάνια μπορούν να ληφθούν υπ’ όψη από τους βιοκαλλιεργητές, σαν δείκτες γύρω από την κατάσταση του εδάφους που καλλιεργούν και έτσι να επέμβουν ανάλογα. Έτσι για παράδειγμα έχουμε:

• Φυτά που δηλώνουν έδαφος με μεγάλη υγρασία, όπως το Fumaria officinalis (καπνόχορτο).
• Φυτά που δηλώνουν ξηρά και πετρώδη εδάφη, όπως το Erodium cicularium (πηρουνάκι).
• Φυτά που δηλώνουν ελαφρύ και χουμώδες έδαφος, όπως το Urtica urens ( μικρή τσουκνίδα).
• Φυτά που δηλώνουν άζωτο στο έδαφος, όπως το Chenopodium album (λουβουδιά).
• Φυτά που δηλώνουν οξύτητα (pH) πάνω από 7, όπως το Sinapis arvensis (βρούβα).
• Φυτά που δηλώνουν οξύτητα (pH) κάτω από 7, όπως το Veronica officinalis (γαλαζάκι).

Τα ζιζάνια που είναι πιο δύσκολο να εξοντωθούν στη βιολογική και όχι μόνο γεωργία βρίσκονται στον πιο κάτω πίνακα καθώς και οι τρόποι αντιμετώπισής τους: