Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Theba pisana"
| (Μία ενδιάμεση αναθεώρηση από ένα χρήστη δεν εμφανίζεται) | |||
| Γραμμή 3: | Γραμμή 3: | ||
Το άσπρο σαλιγκάρι κήπων, Theba pisana (Müller), είναι πιθανόν το χειρότερο γεωργικό παράσιτο από όλα τα [[Σαλιγκάρια |σαλιγκάρια]] Helicidae που εισάγονται στη Βόρεια Αµερική. Είναι ένα πολύ συχνά εισαγόµενο µε εµπορεύµατα, ξένο για τις ΗΠΑ, χερσαίο σαλιγκάρι που φθάνει γενικά µε αποστολές γεωργικών ειδών από τις µεσογειακές χώρες. Το Theba pisana παρουσιάζει ισχυρή ροπή για αναρρίχηση επάνω ακόµη και σε φορτία ψάχνοντας θέσεις για διαθέριση και είναι έτσι δύσκολο να ανιχνευθεί. Αυτό το σαλιγκάρι µπορεί να επιζήσει των µακριών και σκληρών ταξιδιών λόγω της δυνατότητάς του να διαµορφώσει έναν υµένα από ξηρή βλέννα, αποκαλούµενο επίφραγµα, στο άνοιγµα του κελύφους του, που µειώνει την απώλεια ύδατος κατά τη διάρκεια του λήθαργου. Το Theba pisana είναι ικανό για έντονες πληθυσµιακές αυξήσεις όπου έχει εισαχθεί, και µπορεί να βρεθεί σε πυκνότητες µέχρι 3.000 σαλιγκαριών ανά δέντρο µετά από περιόδους µικρότερες των 5 ετών. Μόλις εδραιωθεί σε µια νέα περιοχή, το Τ. pisana προκαλεί απώλεια φύλλων διάφορων φυτών, συµπεριλαµβανοµένων των [[Εσπεριδοειδή |εσπεριδοειδών]] και των διακοσµητικών φυτών. | Το άσπρο σαλιγκάρι κήπων, Theba pisana (Müller), είναι πιθανόν το χειρότερο γεωργικό παράσιτο από όλα τα [[Σαλιγκάρια |σαλιγκάρια]] Helicidae που εισάγονται στη Βόρεια Αµερική. Είναι ένα πολύ συχνά εισαγόµενο µε εµπορεύµατα, ξένο για τις ΗΠΑ, χερσαίο σαλιγκάρι που φθάνει γενικά µε αποστολές γεωργικών ειδών από τις µεσογειακές χώρες. Το Theba pisana παρουσιάζει ισχυρή ροπή για αναρρίχηση επάνω ακόµη και σε φορτία ψάχνοντας θέσεις για διαθέριση και είναι έτσι δύσκολο να ανιχνευθεί. Αυτό το σαλιγκάρι µπορεί να επιζήσει των µακριών και σκληρών ταξιδιών λόγω της δυνατότητάς του να διαµορφώσει έναν υµένα από ξηρή βλέννα, αποκαλούµενο επίφραγµα, στο άνοιγµα του κελύφους του, που µειώνει την απώλεια ύδατος κατά τη διάρκεια του λήθαργου. Το Theba pisana είναι ικανό για έντονες πληθυσµιακές αυξήσεις όπου έχει εισαχθεί, και µπορεί να βρεθεί σε πυκνότητες µέχρι 3.000 σαλιγκαριών ανά δέντρο µετά από περιόδους µικρότερες των 5 ετών. Μόλις εδραιωθεί σε µια νέα περιοχή, το Τ. pisana προκαλεί απώλεια φύλλων διάφορων φυτών, συµπεριλαµβανοµένων των [[Εσπεριδοειδή |εσπεριδοειδών]] και των διακοσµητικών φυτών. | ||
| − | Το [[Είδη σαλιγκαριών |Theba pisana]] ήταν γνωστό προηγουµένως ως Helix pisana (Müller). Το Τ. pisana είναι ιθαγενές στη νοτιοδυτική Αγγλία, την Ουαλία, την Ιρλανδία, τη δυτική Γαλλία, την Ελβετία και τις µεσογειακές χώρες της Ευρώπης και της Αφρικής.Ο βιότοπός του στην Ευρώπη είναι κοντά στις ακτές. Έχει εισαχθεί στα ατλαντικά νησιά, τη Νότια Αφρική, το Somaliland, και τη δυτική Αυστραλία. Αυτό το σαλιγκάρι παρατηρήθηκε αρχικά στη Βόρεια Αµερική στη Λα Χόγια, στο νοµό του Σαν Ντιέγκο, Καλιφόρνια, το 1914. ∆ιαδόθηκε σύντοµα σε διάφορες τοποθεσίες στους νοµούς Orange και του Λος Άντζελες, αλλά προφανώς οι πληθυσµοί του εκεί µηδενίστηκαν µέχρι το 1940. Ο Mead (1971) κατέγραψε µια δεύτερη προσβολή στο νοµό του Λος Άντζελες το 1966 από όπου βεβαιώθηκε η εξάλειψη το 1972. Τα σαλιγκάρια βρέθηκαν και προσδιορίστηκαν Αύγουστο 1985 στο Σαν Ντιέγκο, στην Καλιφόρνια, σε διάφορες τοποθεσίες εντός µιας περιοχής 10 τετραγωνικών µιλίων. ∆εν υπάρχει κανένα δηµοσιευµένο αρχείο για τους βορειοαµερικανικούς πληθυσµούς έξω από την Καλιφόρνια. Το Theba pisana είναι επίσης παρόν στις Βερµούδες, αλλά δεν έχει καταγραφεί ποτέ από τη Φλώριδα. | + | Το [[Είδη σαλιγκαριών |Theba pisana]] <ref name="Είδη σαλιγκαριών"/> ήταν γνωστό προηγουµένως ως Helix pisana (Müller). Το Τ. pisana είναι ιθαγενές στη νοτιοδυτική Αγγλία, την Ουαλία, την Ιρλανδία, τη δυτική Γαλλία, την Ελβετία και τις µεσογειακές χώρες της Ευρώπης και της Αφρικής.Ο βιότοπός του στην Ευρώπη είναι κοντά στις ακτές. Έχει εισαχθεί στα ατλαντικά νησιά, τη Νότια Αφρική, το Somaliland, και τη δυτική Αυστραλία. Αυτό το σαλιγκάρι παρατηρήθηκε αρχικά στη Βόρεια Αµερική στη Λα Χόγια, στο νοµό του Σαν Ντιέγκο, Καλιφόρνια, το 1914. ∆ιαδόθηκε σύντοµα σε διάφορες τοποθεσίες στους νοµούς Orange και του Λος Άντζελες, αλλά προφανώς οι πληθυσµοί του εκεί µηδενίστηκαν µέχρι το 1940. Ο Mead (1971) κατέγραψε µια δεύτερη προσβολή στο νοµό του Λος Άντζελες το 1966 από όπου βεβαιώθηκε η εξάλειψη το 1972. Τα σαλιγκάρια βρέθηκαν και προσδιορίστηκαν Αύγουστο 1985 στο Σαν Ντιέγκο, στην Καλιφόρνια, σε διάφορες τοποθεσίες εντός µιας περιοχής 10 τετραγωνικών µιλίων. ∆εν υπάρχει κανένα δηµοσιευµένο αρχείο για τους βορειοαµερικανικούς πληθυσµούς έξω από την Καλιφόρνια. Το Theba pisana είναι επίσης παρόν στις Βερµούδες, αλλά δεν έχει καταγραφεί ποτέ από τη Φλώριδα. |
Το κέλυφός του είναι υποσφαιρικό µε ήπια συµπιεσµένη σπείρα. Το ενήλικο κέλυφος έχει 5 1/2 έως 6 ελαφρώς κυρτές σπείρες µε ρηχές συρραφές. Είναι µέσου µεγέθους, που κυµαίνεται από 12 έως 15 χιλ. (σπάνια σε 25) στη διάµετρο και 9 έως 12 χιλ. (σπάνια σε 20) στο ύψος, και είναι αδιαφανές και µετρίως στερεό (ανθεκτικό). Το άνοιγµα του κελύφους είναι στρογγυλευµένο και ηµισεληνοειδές και µόνο ελαφρώς πλάγιο. Το χείλι του ανοίγµατος είναι αιχµηρό, αλλά µερικά δείγµατα παρουσιάζουν µια πάχυνση µέσα στο χείλι. Το νεανικό κέλυφος έχει µια αιχµηρή καρίνα στην περιφέρεια, αλλά στο ενήλικο κοχύλι η περιφέρεια εµφανίζει οµαλή καµπύλη. Η επιφάνεια του κελύφους δεν είναι στιλπνή, αλλά είναι µαρκαρισµένη µε πολλές λεπτές κάθετες λωρίδες. Το χρώµα υποβάθρου του κελύφους είναι σχεδόν πάντα λευκό του ελεφαντόδοντου (σπάνια ροζ), και υπάρχει συχνά ένας µεταβλητός αριθµός στενών σκούρων καφέ σπειροειδών ζωνών. Αυτές οι ζώνες µπορούν να είναι είτε συµπαγείς, είτε φτιαγµένες από σηµεία και κηλίδες, ή ακόµα και απούσες. Αυτή η διαφορά στο χρωµατισµό δεν έχει οποιαδήποτε συστηµατική σηµασία, επειδή είναι προφανώς ένα πολυµορφικό γνώρισµα, υποκείµενο στις διαφορικές πιέσεις επιλογής και συσχετίζεται µε το µικροενδιαίτηµα. Οι πρώτες 1 1/2 σπείρες είναι γενικά σκοτεινές στο χρώµα, που κυµαίνεται από το µαύρο ως σκοτεινό καφετί, και δίνουν την εµφάνιση ενός σηµείου στην κορυφή του κελύφους. | Το κέλυφός του είναι υποσφαιρικό µε ήπια συµπιεσµένη σπείρα. Το ενήλικο κέλυφος έχει 5 1/2 έως 6 ελαφρώς κυρτές σπείρες µε ρηχές συρραφές. Είναι µέσου µεγέθους, που κυµαίνεται από 12 έως 15 χιλ. (σπάνια σε 25) στη διάµετρο και 9 έως 12 χιλ. (σπάνια σε 20) στο ύψος, και είναι αδιαφανές και µετρίως στερεό (ανθεκτικό). Το άνοιγµα του κελύφους είναι στρογγυλευµένο και ηµισεληνοειδές και µόνο ελαφρώς πλάγιο. Το χείλι του ανοίγµατος είναι αιχµηρό, αλλά µερικά δείγµατα παρουσιάζουν µια πάχυνση µέσα στο χείλι. Το νεανικό κέλυφος έχει µια αιχµηρή καρίνα στην περιφέρεια, αλλά στο ενήλικο κοχύλι η περιφέρεια εµφανίζει οµαλή καµπύλη. Η επιφάνεια του κελύφους δεν είναι στιλπνή, αλλά είναι µαρκαρισµένη µε πολλές λεπτές κάθετες λωρίδες. Το χρώµα υποβάθρου του κελύφους είναι σχεδόν πάντα λευκό του ελεφαντόδοντου (σπάνια ροζ), και υπάρχει συχνά ένας µεταβλητός αριθµός στενών σκούρων καφέ σπειροειδών ζωνών. Αυτές οι ζώνες µπορούν να είναι είτε συµπαγείς, είτε φτιαγµένες από σηµεία και κηλίδες, ή ακόµα και απούσες. Αυτή η διαφορά στο χρωµατισµό δεν έχει οποιαδήποτε συστηµατική σηµασία, επειδή είναι προφανώς ένα πολυµορφικό γνώρισµα, υποκείµενο στις διαφορικές πιέσεις επιλογής και συσχετίζεται µε το µικροενδιαίτηµα. Οι πρώτες 1 1/2 σπείρες είναι γενικά σκοτεινές στο χρώµα, που κυµαίνεται από το µαύρο ως σκοτεινό καφετί, και δίνουν την εµφάνιση ενός σηµείου στην κορυφή του κελύφους. | ||
| Γραμμή 9: | Γραμμή 9: | ||
[[είναι είδος του ζώου::Σαλιγκάρια| ]] | [[είναι είδος του ζώου::Σαλιγκάρια| ]] | ||
[[πόσο αφορά σε κτηνοτρόφο::30| ]] | [[πόσο αφορά σε κτηνοτρόφο::30| ]] | ||
| + | [[Category:Σαλιγκάρι]] | ||
| + | |||
| + | ==Βιβλιογραφία== | ||
| + | |||
| + | <references> | ||
| + | |||
| + | <ref name="Είδη σαλιγκαριών"> [[media:Διαφορές στην κατανάλωση, πληθυσμιακές εκτιμήσεις και διατροφικές προτιμήσεις σε είδη γαστερόποδων.pdf|"Διαφορές στην κατανάλωση, πληθυσμιακές εκτιμήσεις και διατροφικές προτιμήσεις σε είδη γαστερόποδων", Πτυχιακή εργασία της Μαρτάκη Ειρήνης, Ανώτατο Τεχνολογικό Ίδρυμα Κρήτης, Σχολή Τεχνολογίας Γεωπονίας, Τμήμα Βιολογικών Θερμοκηπιακών Καλλιεργειών & Ανθοκομίας, Ηράκλειο 2011]]</ref> | ||
| + | |||
| + | </references> | ||
| + | [[κατάσταση δημοσίευσης::10| ]] | ||
| + | __NOTOC__ | ||
Τελευταία αναθεώρηση της 08:49, 8 Ιουνίου 2015
.jpg)
Το άσπρο σαλιγκάρι κήπων, Theba pisana (Müller), είναι πιθανόν το χειρότερο γεωργικό παράσιτο από όλα τα σαλιγκάρια Helicidae που εισάγονται στη Βόρεια Αµερική. Είναι ένα πολύ συχνά εισαγόµενο µε εµπορεύµατα, ξένο για τις ΗΠΑ, χερσαίο σαλιγκάρι που φθάνει γενικά µε αποστολές γεωργικών ειδών από τις µεσογειακές χώρες. Το Theba pisana παρουσιάζει ισχυρή ροπή για αναρρίχηση επάνω ακόµη και σε φορτία ψάχνοντας θέσεις για διαθέριση και είναι έτσι δύσκολο να ανιχνευθεί. Αυτό το σαλιγκάρι µπορεί να επιζήσει των µακριών και σκληρών ταξιδιών λόγω της δυνατότητάς του να διαµορφώσει έναν υµένα από ξηρή βλέννα, αποκαλούµενο επίφραγµα, στο άνοιγµα του κελύφους του, που µειώνει την απώλεια ύδατος κατά τη διάρκεια του λήθαργου. Το Theba pisana είναι ικανό για έντονες πληθυσµιακές αυξήσεις όπου έχει εισαχθεί, και µπορεί να βρεθεί σε πυκνότητες µέχρι 3.000 σαλιγκαριών ανά δέντρο µετά από περιόδους µικρότερες των 5 ετών. Μόλις εδραιωθεί σε µια νέα περιοχή, το Τ. pisana προκαλεί απώλεια φύλλων διάφορων φυτών, συµπεριλαµβανοµένων των εσπεριδοειδών και των διακοσµητικών φυτών.
Το Theba pisana [1] ήταν γνωστό προηγουµένως ως Helix pisana (Müller). Το Τ. pisana είναι ιθαγενές στη νοτιοδυτική Αγγλία, την Ουαλία, την Ιρλανδία, τη δυτική Γαλλία, την Ελβετία και τις µεσογειακές χώρες της Ευρώπης και της Αφρικής.Ο βιότοπός του στην Ευρώπη είναι κοντά στις ακτές. Έχει εισαχθεί στα ατλαντικά νησιά, τη Νότια Αφρική, το Somaliland, και τη δυτική Αυστραλία. Αυτό το σαλιγκάρι παρατηρήθηκε αρχικά στη Βόρεια Αµερική στη Λα Χόγια, στο νοµό του Σαν Ντιέγκο, Καλιφόρνια, το 1914. ∆ιαδόθηκε σύντοµα σε διάφορες τοποθεσίες στους νοµούς Orange και του Λος Άντζελες, αλλά προφανώς οι πληθυσµοί του εκεί µηδενίστηκαν µέχρι το 1940. Ο Mead (1971) κατέγραψε µια δεύτερη προσβολή στο νοµό του Λος Άντζελες το 1966 από όπου βεβαιώθηκε η εξάλειψη το 1972. Τα σαλιγκάρια βρέθηκαν και προσδιορίστηκαν Αύγουστο 1985 στο Σαν Ντιέγκο, στην Καλιφόρνια, σε διάφορες τοποθεσίες εντός µιας περιοχής 10 τετραγωνικών µιλίων. ∆εν υπάρχει κανένα δηµοσιευµένο αρχείο για τους βορειοαµερικανικούς πληθυσµούς έξω από την Καλιφόρνια. Το Theba pisana είναι επίσης παρόν στις Βερµούδες, αλλά δεν έχει καταγραφεί ποτέ από τη Φλώριδα.
Το κέλυφός του είναι υποσφαιρικό µε ήπια συµπιεσµένη σπείρα. Το ενήλικο κέλυφος έχει 5 1/2 έως 6 ελαφρώς κυρτές σπείρες µε ρηχές συρραφές. Είναι µέσου µεγέθους, που κυµαίνεται από 12 έως 15 χιλ. (σπάνια σε 25) στη διάµετρο και 9 έως 12 χιλ. (σπάνια σε 20) στο ύψος, και είναι αδιαφανές και µετρίως στερεό (ανθεκτικό). Το άνοιγµα του κελύφους είναι στρογγυλευµένο και ηµισεληνοειδές και µόνο ελαφρώς πλάγιο. Το χείλι του ανοίγµατος είναι αιχµηρό, αλλά µερικά δείγµατα παρουσιάζουν µια πάχυνση µέσα στο χείλι. Το νεανικό κέλυφος έχει µια αιχµηρή καρίνα στην περιφέρεια, αλλά στο ενήλικο κοχύλι η περιφέρεια εµφανίζει οµαλή καµπύλη. Η επιφάνεια του κελύφους δεν είναι στιλπνή, αλλά είναι µαρκαρισµένη µε πολλές λεπτές κάθετες λωρίδες. Το χρώµα υποβάθρου του κελύφους είναι σχεδόν πάντα λευκό του ελεφαντόδοντου (σπάνια ροζ), και υπάρχει συχνά ένας µεταβλητός αριθµός στενών σκούρων καφέ σπειροειδών ζωνών. Αυτές οι ζώνες µπορούν να είναι είτε συµπαγείς, είτε φτιαγµένες από σηµεία και κηλίδες, ή ακόµα και απούσες. Αυτή η διαφορά στο χρωµατισµό δεν έχει οποιαδήποτε συστηµατική σηµασία, επειδή είναι προφανώς ένα πολυµορφικό γνώρισµα, υποκείµενο στις διαφορικές πιέσεις επιλογής και συσχετίζεται µε το µικροενδιαίτηµα. Οι πρώτες 1 1/2 σπείρες είναι γενικά σκοτεινές στο χρώµα, που κυµαίνεται από το µαύρο ως σκοτεινό καφετί, και δίνουν την εµφάνιση ενός σηµείου στην κορυφή του κελύφους.
Βιβλιογραφία
- ↑ "Διαφορές στην κατανάλωση, πληθυσμιακές εκτιμήσεις και διατροφικές προτιμήσεις σε είδη γαστερόποδων", Πτυχιακή εργασία της Μαρτάκη Ειρήνης, Ανώτατο Τεχνολογικό Ίδρυμα Κρήτης, Σχολή Τεχνολογίας Γεωπονίας, Τμήμα Βιολογικών Θερμοκηπιακών Καλλιεργειών & Ανθοκομίας, Ηράκλειο 2011
