Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Σκληρώτια"

Αναθεώρηση της 13:10, 5 Αυγούστου 2013

Τα σκληρώτια είναι σκληρές, σε λανθάνουσα κατάσταση, δομές (έχουν προκύψει από την συνάθροιση υφών) οι οποίες εξυπηρετούν την επιβίωση του μύκητα κάτω από αντίξοες συνθήκες και βλαστάνουν όταν αυτές βελτιωθούν, ενώ το ερέθισμα για βλάστηση δίνεται, συνήθως, από τις ουσίες που εκκρίνονται από το ριζικό σύστημα ενός ξενιστή. Το μέγεθος και το σχήμα τους ποικίλει εντός αλλά και μεταξύ των ειδών. Κατά μια στενότερη έννοια, σύμφωνα με τους Willett and Bullock (1992), διακρίνονται σε αληθινά σκληρώτια αλλά και σκληρώτιοειδείς δομές.

Η επιβίωση των σκληρωτίων στα εδάφη είναι μακρά και σαν τέτοια εξαρτάται από την ανάπτυξη χαρακτηριστικών τα οποία διαφέρουν από εκείνα του ελεύθερου μυκηλίου, όπως η συσσώρευση αποθεμάτων και η ανάπτυξη ανθεκτικότητας στην αποικοδόμηση και την ξήρανση. Το μέγεθός τους κυμαίνεται από τα μικροσκληρώτια του Verticillium dahliae με λίγα μόνο κύτταρα έως τα σκληρώτια του Polyporus spp., που μπορούν να φθάσουν σε διάμετρο τα 25 cm.

Τα σκληρώτια αποτελούνται, εξωτερικά, από ένα συνεχές στρώμα μελανοποιημένων κυττάρων γνωστό σαν περίβλημα (rind) ενώ στο εσωτερικό τους υπάρχει η εντεριώνη (medulla), ένα εκτεταμένο πλέγμα υφών. Ενδιάμεσα των δύο δομών υπάρχει ο φλοιός (cortex), που ξεκινά από το περίβλημα και βαθμιαία φθάνει στην εντεριώνη ενώ ένα εξωκυτταρικό υγρό συνήθως συσσωρεύεται γύρω από τις υφές της εντεριώνης.

Σχετικές σελίδες

• Μύκητες

Βιβλιογραφία

• "Aπομόνωση, αξιολόγηση και χρησιμοποίηση γηγενών μυκοπαρασίτων των σκληρωτίων για τον έλεγχο του φυτοπαθογόνου μύκητα Sclerotinia sclerotiorum", διδακτορική διατριβή του Φάνη Α. Τσαπικούνη, Πανεπιστήμιο Πατρών, Σχολή Θετικών Επιστημών, Τμήμα Βιολογίας, Τομέας Γενετικής, Βιολογίας κυττάρου και Ανάπτυξης, Πάτρα 2007