Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Εδαφικές συνθήκες αραχίδας"

Αναθεώρηση της 12:05, 7 Οκτωβρίου 2013

Τα καταλληλότερα εδάφη για την καλλιέργεια της αραχίδας είναι τα βαθιά, αμμώδη έως αμμοπηλώδη, ανοικτού χρωματισμού, με καλή στράγγιση, εφοδιασμένα με αρκετή ποσότητα ασβεστίου και μέτρια οργανική ουσία. Στα εδάφη αυτά αφ' ενός μπορεί εύκολα να εισέλθει το γυνοφόριο και να σχηματισθεί ο λοβός και αφ' ετέρου να γίνει η συγκομιδή γρηγορότερα και με λιγότερες απώλειες. Η αραχίδα είναι δυνατόν να καλλιεργηθεί και σε βαρύτερα εδάφη, με μεγαλύτερες αποδόσεις, αρκεί όμως αυτά να έχουν καλή δομή και να διατηρείται η υγρασιακή τους κατάσταση σε ευνοϊκό επίπεδο για την ανάπτυξη των φυτών. Τα ανοικτόχρωμα εδάφη προτιμούνται για να μη χρωματίζονται οι λοβοί. Ιδανικά είναι τα κάπως όξινα εδάφη, με pH 6,0-6,5 αλλά και τιμές 5,5-7,0 είναι αποδεκτές από το φυτό. Σε εδάφη με pH 5,0 ή μικρότερο, η ανάπτυξη περιορίζεται δραστικά. Παρουσιάζει μικρή αντοχή στην αλατότητα και αλκαλικότητα του εδάφους. Η βλάστηση των σπόρων μπορεί να γίνει σε επίπεδο αλατότητιχς 13 dS m^-1 αλλά τα φυτά πεθαίνουν πριν από την έξοδό τους από το έδαφος. Κρίσιμη τιμή πάνω από την οποία αρχίζει μείωση της απόδοσης είναι τα 3,2 dS m^-1. Τα αλατούχα εδάφη έχουν γενικώς δυσμενή επίδραση στη ζωτικότητα των φυτών και η μείωση των αποδόσεων προέρχεται από τη μείωση του μεγέθους και του αριθμού των λοβών αλλά και του μεγέθους και του αριθμού των σπόρων.