Λίπανση με μαγγάνιο

Η λίπανση των καλλιεργειών με Mn στα ασβεστούχα εδάφη σχετίζεται και στην περίπτωση αυτή με το βαθμό διαθεσιμότητας του, ο οποίος , όπως και στις προηγούμενες περιπτώσεις, επηρεάζεται δυσμενώς από τα χημικά χαρακτηριστικά των υπόψη εδαφών. Γενικά, η διαθεσιμότητα του Mn είναι εξηρτημένη από το pH. Έτσι, στα ασβεστούχα εδάφη, όπου το pH κυμαίνεται μεταξύ 7,3-8,4 έχουμε μείωση του δισθενούς μαγγανίου (Mn^2+), που είναι και η αμεσότερη προσλήψιμη από τα φυτά μορφή. Δεδομένου δε ότι η συγκέντρωση της μορφής αυτής στο έδαφος μεταβάλλεται με το pH, γίνεται αντιληπτό ότι οποιαδήποτε πρακτική διαχείρισης των ασβεστούχων εδαφών συμβάλλει στη μείωση του pH, αυξάνει την διαθεσιμότητα του Mn. Μερικές από αυτές τις πρακτικές είναι: η χρήση οξινοποιών λιπασμάτων π.χ. (NH4)2SO4), οργανικών ουσιών όπως ζωικής κοπριάς η προσθήκη (ενσωμάτωση) στοιχειακού S κ.ο.κ.. Η μειωμένη διαθεσιμότητα του Mn στα ασβεστούχα εδάφη αντανακλάται κατά τρόπο παραστατικό, όπου η αύξηση του pH μειώνει σημαντικά την πρόσληψη του Mn από τα φυτά του σιταριού. Καλώς αεριζόμενα ασβεστούχα εδάφη είναι μερικές φορές ελλειμματικά σε διαθέσιμο Mn, παρά το γεγονός ότι μπορεί να είναι εφοδιασμένα με υψηλά επίπεδα ολικού Mn. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το Mn απαντά υπό τη μορφή υδροξειδίων, όπως MnOH+, Mn2OH^3+, MnOH^2+, τα οποία είναι δυσδιάλυτα και κατά συνέπεια δεν παρέχουν διαθέσιμο μαγγάνιο, σε αντίθεση με το Mo, το οποίο καθίσταται πολύ διαλυτό με την αύξηση του pH και άρα διαθέσιμο στα φυτά. Η μορφή το Mn υπό την οποία το εν λόγω θρεπτικό έχει τη μεγαλύτερη διαλυτότητα είναι το MnO2 (πυρολουσίτης), που είναι και το πλέον σταθερό οξείδιο. Το κατιόν Mn^2+ είναι το επιστατικό ιόν του μαγγανίου, του οποίου η συγκέντρωση στο διάλυμα μειώνεται κατά 100 φορές για κάθε αύξηση του pH κατά μία μονάδα. Βεβαίως, εκτός από το κατιόν του μαγγανίου υπάρχουν και άλλα κατιόντα μικρότερης διαλυτότητας, όπως το MnHCO3+ και MnOH+, τα οποία παρέχουν μικρές ποσότητες του διαλυτού Mn^2+ του εδάφους.