Ασθένεια ζαχαρότευτλου Σκληρωτίνια
Η ασθένεια μπορεί περιστασιακά να κάνει σοβαρές ζημίες σε αρδευόμενα εδάφη της Νότιας Ευρώπης, Αμερικής και Μέσης Ανατολής. Μπορεί να αναπτυχθεί και μέσα στα σιλό. Τα αρχικά συμπτώματα είναι μειωμένη ανάπτυξη των κορυφών και μαρασμός. Αργότερα οι ρίζες καλύπτονται από λευκό βαμβακώδες μυκήλιο επάνω στο οποίο σχηματίζονται πλήθος σκληρώτια, λευκά στην αρχή καστανά αργότερα, σφαιρικά, 1–3mm. Οι ρίζες τελικά αποσυντίθενται με μαλακή σήψη. Αίτιο της ασθένειας είναι ο [[Μύκητες|μύκητας] Sclerotium rolfsii Sacc. με τέλεια μορφή, σπανίως βρίσκεται στη φύση και άγνωστης βιολογικής σημασίας τουλάχιστον για τα τεύτλα, τον βασιδιομύκητα Athelia rolfsii. Ο μύκητας διαχειμάζει στο έδαφος με την μορφή μικροσκληρωτίων. Προσβάλλει 200 και πλέον ξενιστές και ευνοείται από υψηλές θερμοκρασίες του εδάφους, πάνω από 25–35oC. Τα σκληρώτια παραμένουν ενεργά στο έδαφος για μακρύ χρονικό διάστημα. Η αντιμετώπιση της ασθένειας είναι εξαιρετικά δύσκολη γιατί οι τρόποι μείωσης του εδαφικού μολύσματος ή έχουν χαμηλή αποτελεσματικότητα ή είναι εξαιρετικά δαπανηροί για την καλλιέργεια. Σε περιοχές όπου ενδημεί ο μύκητας η καλλιέργεια των ζαχαρότευτλων πρακτικά είναι ασύμφορη. Η αμειψισπορά πάντως με φυτά λιγότερο ευπαθή, κυρίως ψυχανθή και σιτηρά, και ο περιορισμός της υγρασίας είναι παράγοντες που ευνοούν την μείωση των προσβολών.
