Καλλιέργεια μάνγκο
Περιεχόμενα
Προετοιμασία εδάφους
Το έδαφος, που πρόκειται να χρησιμοποιηθεί για την εγκατάσταση της μανγκοφυτείας, οργώνεται πριν από τη φύτευση σε βάθος 30 - 40cm. Το όργωμα αποσκοπεί στην καταστροφή των ζιζανίων και στην αφρατοποίηση του εδάφους, που είναι απαραίτητη για την καλύτερη ανάπτυξη του ριζικού συστήματος των δένδρων.[1]
Φύτευση
Η φύτευση των δενδρυλλίων γίνεται με μπάλα χώματος. Το βάθος των λάκκων φυτεύσεως πρέπει να είναι τουλάχιστον 40cm και το πλάτος επίσης 40 cm. Η συνήθης απόσταση φύτευσης είναι 10-12 μέτρα τόσο επί της γραμμής όσο και μεταξύ των γραμμών φυτεύσεως των δέντρων. Το μάνγκο φυτεύεται κατά το σύστημα των τετραγώνων ή ορθογωνίων παραλληλογράμμων. Η φύτευση των δενδρυλλίων γίνεται με την έναρξη των βροχοπτώσεων. Κατά την νεαρή ηλικία τα δέντρα πρέπει να προστατεύονται με τεχνητούς ανεμοθραύστες από τους ζεστούς, ξερούς η ψυχρούς ανέμους, ως και από τα σταγονίδια της θάλασσας, όταν η φυτεία βρίσκεται πολύ κοντά σ' αυτή.[1]
Καλλιέργεια εδάφους
Η καταπολέμηση των ζιζανίων μπορεί να γίνει με μηχανικά ή χημικά μέσα. Ως πιο κατάλληλα ζιζανιοκτόνα θεωρούνται το bromacil και paraquat.(Malo, 1972)[2]
Άρδευση
Οι ανάγκες σε νερό ποικίλλουν ανάλογα με τις κλιματικές συνθήκες. Η εξατμισοαναπνοή σε συνδυασμό με τη βροχόπτωση και την ικανότητα συγκρατήσεως του νερού από το έδαφος, αποτελεί τον καλύτερο δείκτη καθορισμού του χρόνου ποτίσματος της φυτείας. Στις ξηρικές περιοχές συνηθίζεται να ποτίζουν τα νεαρά δέντρα συχνά και να αυξάνουν την ποσότητα και τα μεταξύ των ποτισμάτων χρονικά διαστήματα βαθμιαία. Συνήθως τα ενήλικα δέντρα δεν ποτίζονται, εκτός και αν κρίνεται αναγκαίο να παρεμποδιστεί η καρπόπτωση.[1]
Λίπανση
Στα νεαρά δένδρα συνιστάται η παροχή 150-250 gr/δένδρο του λιπάσματος 5-10-5-2 (N-P-K-Mg), 3-4 εβδομάδες μετά τη φύτευση. Η ποσότητα αυτή αυξάνεται στα 450gr κατά τα τέλη του πρώτου χρόνου. Κατά τα επόμενα 2-3 χρόνια η ποσότητα αυξάνεται στα 900-1350 gr/δέντρο και επαναλαμβάνεται κάθε 2 μήνες. Η παροχή των ιχνοστοιχείων χαλκού, ψευδαργύρου και μαγγανίου γίνεται με διαφυλλικό ψεκασμό όταν τα φύλλα είναι ενεργά. Στην Ινδία ως καλύτερη αναλογία των λιπαντικών στοιχείων βρέθηκε να είναι η 4-1-4 (N-P-K) με το Ν σε ποσότητα 0.75 kg / δέντρο ηλικίας 12 ετών. Στη Φλόριδα των Η.Π.Α. συνιστάται το μικτό λίπασμα του τύπου 2-4-2-1 (N-P-K-Mg) εμπλουτισμένο με Zn-Mn-Cu, όπου τα καραποφόρα δέντρα δέχονται 1.6 kg Ν / έτος. Στις δυτικές Ινδίες παρέχεται το λίπασμα 12-15-18-5 (N-P-K-Mg) σε ποσότητα ανά δέντρο 0.5 kg, η οποία φθάνει τα 6 kg σε δέντρα ηλικίας 12 ετών. Η περίσσεια Β και CI πρέπει να ελέγχεται.(Geus, 1973).
Αραίωμα καρπών
Δεν συνηθίζεται να γίνεται αραίωμα καρπών στο μάνγκο.[1]
Κλάδεμα
Ως σχήμα μορφώσεως συνιστάται το κυπελλοειδές. Το μάνγκο, όπως όλα τα πλατύφυλλα αειθαλή τροπικά και υποτροπικά φυτά, χρειάζεται πολύ ελαφρό κλάδεμα. Όταν τα δέντρα υπερκαρποφορούν κάποιοι κλάδοι χρειάζονται σύντμηση, προκειμένου να αποφευχθεί το ενδεχόμενο να σπάσουν. Στα ενήλικα δέντρα συνιστάται η απομάκρυνση των ξερών και προσβεβλημένων κλάδων. Επίσης συνιστάται και αραίωμα της υγιούς βλαστήσεως, όταν υπάρχει συνωστισμός αυτής, προκειμένου να αυξηθεί ο αερισμός και φωτισμός του εσωτερικού μέρους της κόμης δέντρων, που επηρεάζουν θετικά την καρποφορία των δέντρων και περιορίζουν την προσβολή των δέντρων από τους φυτικούς και ζωικούς εχθρούς αυτών.[1]
Ωρίμανση
Οι καρποί του μάνγκο αναπτύσσονται ταχέως και είναι έτοιμοι να συγκομιστούν, υπό τις συνθήκες της Φλόριδας των Η.Π.Α., μετά από 12 εβδομάδες από την καρπόδεση. Ανάλογα με την ποικιλία συγκομίζονται από το Μάιο μέχρι τον Οκτώμβριο. Οι καρποί συγκομίζονται όταν ο φλοιός του καρπού από πράσινος γίνει κιτρινωπός και η σάρκα διατηρεί τη συνεκτικότητα της. Οι καρποί αυτοί είναι ώριμοι 3-6 ημέρες μετά τη συγκομιδή. Αν οι καρποί συγκομιστούν πολύ νωρίς, σε πολλές ποικιλίες δεν αποκτούν καλή γεύση. Πέραν του χρωματισμού του φλοιού των καρπών, ως κριτήρια ωριμότητας, λαμβάνονται ακόμα υπόψη η περιεκτικότητα των καρπών σε διαλυτά στερεά (120 Brix) και η συνεκτικότητα της σάρκας (1.75-2kg/cm2).[1]
Συγκομιδή
Η συλλογή των καρπών γίνεται με το χέρι και με τη βοήθεια μαχαιριού. Στην Ινδία συνηθίζεται να ταξινομούνται οι καρποί σε τρείς κατηγορίες: μικροί (200-270 g), μεσαίοι (270-320 g) και μεγάλοι (πάνω από 320 g).[1]
Σχετικές σελίδες
