Άνηθος προϊόν
Ο άνηθος ήταν γνωστός στην Αρχαία Ελλάδα με τις ονομασίες άνηθον και άνησον. Από τα άνθη του παρασκεύαζαν άρωμα, ενώ το πρόσθεταν σε διάφορα κρασιά που είχαν την ονομασία ανηθίτης οίνος. Ακόμα, στεφάνωναν τους νικητές με ανθισμένα κλαδιά άνηθου, και με το αιθέριο έλαιο των καρπών του, άλειφαν το σώμα τους οι αθλητές γιατί το θεωρούσαν χαλαρωτικό και τονωτικό των μυών. Σήμερα το φυτό χρησιμοποιείται στη μαγειρική σε σαλάτες, σούπες, διάφορες σάλτσες και αλλού. Το χαρακτηριστικό του άρωμα μοιάζει με αυτό του γλυκάνισου και οι σπόροι του χρησιμοποιούνται στον αρωματισμό διαφόρων φαγητών, ενώ μπορεί να διατηρηθεί και αποξηραμένος. Στη φαρμακευτική η δράση του θεωρείται ευεργετική κατά διαφόρων κολικών, ενώ χρησιμοποιείται και σαν διουρητικό και τονωτικό.
Ο άνηθος οφείλει τις ευεργετικές του επιδράσεις στην υγεία κυρίως σε δύο είδη συστατικών που περιέχει: τα μονοτερπένια, όπως καρυόνη, λεμονίνη, ανηθοφουράνιο, και τα φλαβονοειδή, όπως κεμπφερόλη και βιξενίνη. Έχει δειχθεί ότι τα μονοτερπένια ενεργοποιούν ένα ένζυμο στον οργανισμό, το οποίο προάγει την ένωση ενός αντιοξειδωτικού μορίου (της γλουταθειόνης) σε μόρια που θα προκαλούσαν βλάβες στο σώμα. Η δραστικότητα που παρουσιάζουν τα αιθέρια έλαια του άνηθου τον κατατάσσουν στα χημειοθεραπευτικά τρόφιμα, όπως και το μαϊντανό, εστιάζοντας κυρίως στην εξουδετέρωση συγκεκριμένων ειδών καρκινογόνων, όπως τα βενζοπυρένια που βρίσκονται στον καπνό του τσιγάρου και στον καπνό που παράγεται από το ψήσιμο στα κάρβουνα ή την αποτέφρωση των σκουπιδιών. Τα αιθέρια έλαια του άνηθου έχουν μελετηθεί και ως προς τις βακτηριοστατικές τους ιδιότητες. Όπως συμβαίνει και με το σκόρδο, ο άνηθος εμποδίζει ή γενικότερα ρυθμίζει τη βακτηριακή ανάπτυξη. Πέρα από αυτά, ο άνηθος θεωρείται καλή πηγή ασβεστίου, για αυτό μπορεί να συνεισφέρει στην ημερήσια πρόσληψη αυτού του συστατικού, ειδικά στα άτομα που δεν καταναλώνουν γαλακτοκομικά προϊόντα και είναι απαραίτητο να ενισχύσουν άλλες πηγές ασβεστίου. Το ασβέστιο έχει πολλούς ρυθμιστικούς ρόλους στον ανθρώπινο οργανισμό, με πιο γνωστό τη διατήρηση της οστικής μάζας.[1]
