Μορφολογικά χαρακτηριστικά προβάτου φυλής Ζακύνθου
Από GAIApedia
Η φυλή Ζακύνθου [1] διαφέρει σημαντικά από τις άλλες ελληνικές φυλές και ανήκει στα αναμικτόμαλλα και στενόουρα πρόβατα και έχει επιπλέον διαδοθεί στα βορειοδυτικά παράλια της Πελοποννήσου, στις περιοχές του Μεσολογγίου και της Πρέβεζας, καθώς και στα παράλια του νομού Θεσπρωτίας.
Τα μορφολογικά χαρακτηριστικά της φυλής είναι τα εξής:
- Ο χρωματισμός είναι λευκός. Λίγα μόνο άτομα φέρουν μικρές μαύρες κηλίδες στο κεφάλι. Τέτοιες κηλίδες υπάρχουν συχνά και στο ακρορρίνιο, στις άκρες των αυτιών και τα άκρα.
- Η κεφαλή είναι μετρίου έως μεγάλου μεγέθους. Η κατατομή (επιρρίνιο) είναι ισχυρώς κυρτή, ιδιαίτερα στα αρσενικά, τα οποία δίνουν την εντύπωση ζώου έτοιμου να αγωνιστεί. Οι προβατίνες είναι κατά κανόνα ακέρατες ενώ οι κριοί έχουν συνήθως ισχυρά ελικοειδή κέρατα. Το επιρρίνιο είναι κυρτό και εξογκωμένο. Τα αυτιά είναι μεγάλα και κρεμάμενα.
- Τα πόδια έιναι πολύ ψηλά (44,4cm). Ο τράχηλος είναι μακρύς και λεπτός. Ο κορμός μακρύς, κυλινδρικός, καλής διαπλάσεως (75cm). Η ράχη είναι ευθεία, μετρίως ευρεία. Ο θώρακας είναι μέσου βάθους και εύρους με περίμετρο (101cm.) Η λεκάνη σχετικά επικλινής.
- Ο μαστός είναι καλώς ανεπτυγμένος. Η ουρά του είναι μακριά στενή και ισοπαχής με διαστάσεις 36 cm μήκος και 4,0cm πλάτος.
- Το μέγεθος του σώματος έιναι από τα μεγαλύτερα στα ελληνικά πρόβατα. Η εριοκάλυψη είναι σχετικώς περιορισμένη. Το κεφάλι, το άνω τρίτο του τραχήλου και πολλές φορές και η κάτω επιφάνεια αυτού, το στήθος, η κοιλιά και τα κάτω άκρα καλύπτονται μόνο από καλυπτήριες τρίχες και είναι γυμνά από έριο. Το υπόλοιπο σώμα καλύπτεται από έριο αραιώς εκφυόμενο. Οι τρίχες είναι μακριές, εντεριωνούχες, μεγάλης διαμέτρου, λείες αλλά άστηλπνες οι οποίες δεν βάφονται, αγανώδεις (60-70%), με μικρότερη αναλογία των εριωδών (30-40%). Στη βιβλιογραφία παρακάτω γίνεται αναλυτική αναφορά στο πρόβατο της φυλής Ζακύνθου και στα αναπαραγωγικά του χαρακτηριστικά.
Βιβλιογραφία
- ↑ Αναπαραγωγικά χαρακτηριστικά του προβάτου φυλής Ζακύνθου", Μεταπτυχιακή μελέτη του Βαφειαδάκη Θεόδωρου, Αθήνα 2010