Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "T. polonicum L. (Πολωνικό σιτάρι)"
| (Μία ενδιάμεση αναθεώρηση από ένα χρήστη δεν εμφανίζεται) | |||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
| − | Αυτή η [[Ποικιλίες σιταριού |ποικιλία]] διακρίνεται εύκολα από τα άλλα είδη [[Σιτάρι φυτό |σιταριού]] λόγω των επιμήκων (φυλλοειδών) λεπύρων του που ξεπερνούν το μήκος του σταχυδίου. Ο στάχυς έχει μεγάλο μέγεθος και φέρει κατά κανόνα άγανα. Ο καρπός του είναι επιμήκης και ο μεγαλύτερος όλων των σιταριών. Το ενδοσπέρμιο του καρπού είναι υαλώδες. Τα φυτά είναι υψηλόσωμα, ευθυτενή και [[Αδέλφωμα (tillering) σιτηρών |αδελφώνουν]] μέτρια. Όλες σχεδόν οι ποικιλίες του είναι ανοιξιάτικες. Συνήθως απαιτεί υψηλές θερμοκρασίες, όχι υπερβολική υγρασία και γόνιμο [[Εδαφικές συνθήκες σιταριού |έδαφος]] για να αποδώσει ικανοποιητικά. Ο Percival αναφέρει 23 βοτανικές ποικιλίες. Στην ποικιλία nigrobarbatum ανήκει ο τύπος Λεβέντης που καλλιεργούνταν στην Α. Πελοπόννησο (Ηλεία), τη Ζάκυνθο και την Κρήτη (με την επωνυμία "Ρωσικός"). Είναι το πιο πρόσφατο είδος του σιταριού και παρά την ονομασία του, η καταγωγή του δε φαίνεται να έχει σχέση με την Πολωνία. [[Καλλιέργεια σιταριού |Καλλιεργείται]] σποραδικά σε Μεσογειακές χώρες (Αλγερία, Ισπανία, κ.α. και την Αιθιοπία) για παραγωγή σιμιγδαλιού, αλλά οι αποδόσεις του είναι χαμηλότερες από του σκληρού σιταριού. | + | Αυτή η [[Ποικιλίες σιταριού |ποικιλία]] <ref name="Σιτηρά εύκρατων κλιμάτων"/> διακρίνεται εύκολα από τα άλλα είδη [[Σιτάρι φυτό |σιταριού]] λόγω των επιμήκων (φυλλοειδών) λεπύρων του που ξεπερνούν το μήκος του σταχυδίου. Ο στάχυς έχει μεγάλο μέγεθος και φέρει κατά κανόνα άγανα. Ο καρπός του είναι επιμήκης και ο μεγαλύτερος όλων των σιταριών. Το ενδοσπέρμιο του καρπού είναι υαλώδες. Τα φυτά είναι υψηλόσωμα, ευθυτενή και [[Αδέλφωμα (tillering) σιτηρών |αδελφώνουν]] μέτρια. Όλες σχεδόν οι ποικιλίες του είναι ανοιξιάτικες. Συνήθως απαιτεί υψηλές θερμοκρασίες, όχι υπερβολική υγρασία και γόνιμο [[Εδαφικές συνθήκες σιταριού |έδαφος]] για να αποδώσει ικανοποιητικά. Ο Percival αναφέρει 23 βοτανικές ποικιλίες. Στην ποικιλία nigrobarbatum ανήκει ο τύπος Λεβέντης που καλλιεργούνταν στην Α. Πελοπόννησο (Ηλεία), τη Ζάκυνθο και την Κρήτη (με την επωνυμία "Ρωσικός"). Είναι το πιο πρόσφατο είδος του σιταριού και παρά την ονομασία του, η καταγωγή του δε φαίνεται να έχει σχέση με την Πολωνία. [[Καλλιέργεια σιταριού |Καλλιεργείται]] σποραδικά σε Μεσογειακές χώρες (Αλγερία, Ισπανία, κ.α. και την Αιθιοπία) για παραγωγή σιμιγδαλιού, αλλά οι αποδόσεις του είναι χαμηλότερες από του σκληρού σιταριού. |
| − | [[Category: | + | [[Category:Σιτάρι]] |
| − | + | ||
[[πόσο αφορά σε γεωργό::30| ]] | [[πόσο αφορά σε γεωργό::30| ]] | ||
[[πόσο αφορά σε γεωπόνο::30| ]] | [[πόσο αφορά σε γεωπόνο::30| ]] | ||
[[είναι ποικιλία της::Σιτάρι φυτό| ]] | [[είναι ποικιλία της::Σιτάρι φυτό| ]] | ||
[[κατάσταση δημοσίευσης::10| ]] | [[κατάσταση δημοσίευσης::10| ]] | ||
| + | |||
| + | ==Βιβλιογραφία== | ||
| + | |||
| + | <references> | ||
| + | |||
| + | <ref name="Σιτηρά εύκρατων κλιμάτων"> "Τα σιτηρά των εύκρατων κλιμάτων", Ανδρέας Ι. Καραμάνος, Καθηγητής της Γεωργίας στην Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή Αθηνών.</ref> | ||
| + | |||
| + | </references> | ||
| + | __NOTOC__ | ||
Τελευταία αναθεώρηση της 09:52, 21 Ιουλίου 2015
Αυτή η ποικιλία [1] διακρίνεται εύκολα από τα άλλα είδη σιταριού λόγω των επιμήκων (φυλλοειδών) λεπύρων του που ξεπερνούν το μήκος του σταχυδίου. Ο στάχυς έχει μεγάλο μέγεθος και φέρει κατά κανόνα άγανα. Ο καρπός του είναι επιμήκης και ο μεγαλύτερος όλων των σιταριών. Το ενδοσπέρμιο του καρπού είναι υαλώδες. Τα φυτά είναι υψηλόσωμα, ευθυτενή και αδελφώνουν μέτρια. Όλες σχεδόν οι ποικιλίες του είναι ανοιξιάτικες. Συνήθως απαιτεί υψηλές θερμοκρασίες, όχι υπερβολική υγρασία και γόνιμο έδαφος για να αποδώσει ικανοποιητικά. Ο Percival αναφέρει 23 βοτανικές ποικιλίες. Στην ποικιλία nigrobarbatum ανήκει ο τύπος Λεβέντης που καλλιεργούνταν στην Α. Πελοπόννησο (Ηλεία), τη Ζάκυνθο και την Κρήτη (με την επωνυμία "Ρωσικός"). Είναι το πιο πρόσφατο είδος του σιταριού και παρά την ονομασία του, η καταγωγή του δε φαίνεται να έχει σχέση με την Πολωνία. Καλλιεργείται σποραδικά σε Μεσογειακές χώρες (Αλγερία, Ισπανία, κ.α. και την Αιθιοπία) για παραγωγή σιμιγδαλιού, αλλά οι αποδόσεις του είναι χαμηλότερες από του σκληρού σιταριού.
Βιβλιογραφία
- ↑ "Τα σιτηρά των εύκρατων κλιμάτων", Ανδρέας Ι. Καραμάνος, Καθηγητής της Γεωργίας στην Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή Αθηνών.
