Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Ασθένεια τριτικάλε Εργωτίαση (ergot)"
| (Μία ενδιάμεση αναθεώρηση από ένα χρήστη δεν εμφανίζεται) | |||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
| − | Πρόκειται για την ίδια ασθένεια που προσβάλλει και την καλλιέργεια της [[ | + | Η αρχική ευπάθεια στην εργωτίαση, η οποία προφανώς οφείλεται στο γονίωμα της [[Σίκαλη φυτό |σίκαλης]], έχει μειωθεί αρκετά σήμερα με τη χρήση γενετικού υλικού που αυτογονιμοποιείται σε υψηλό βαθμό (κυρίως [[Ποικιλίες σιταριού |ποικιλιών σιταριού]]). Πάντως, κατά τον Zillinsky (1974), η γενετικής φύσης αντίσταση στην [[Ασθένειες τριτικάλε |ασθένεια]] είναι περιορισμένη. |
| + | |||
| + | Πρόκειται για την [[Ασθένεια σίκαλης Εργωτίαση (ergot) |ίδια ασθένεια]] που προσβάλλει και την [[Καλλιέργεια σίκαλης |καλλιέργεια της σίκαλης]]. Η ασθένεια αυτή προκαλείται από τον ασκομύκητα Claviceps purpurea (Fr.) Tul. Προσβάλλονται οι ταξιανθίες και σχηματίζονται σκληρώτια στη θέση των καρπών με αποτέλεσμα οι αποδόσεις να μειώνονται περίπου μέχρι 20%. Η παρουσία όμως των σκληρωτίων μαζί με τους υγιείς καρπούς και η κατανάλωσή τους από ζώα και ανθρώπους δημιουργεί μεγάλες διαταραχές, λόγω των αλκαλοειδών που περιέχουν. Αντιμετωπίζεται με χρήση πολλαπλασιαστικού υλικού χωρίς σκληρώτια, [[Αμειψισπορά |αμειψισπορές]] με [[Ψυχανθή |ψυχανθή]] ή άλλα ανθεκτικά φυτά και βαθύ όργωμα μετά τη συγκομιδή για ενταφιασμό των [[Σκληρώτια |σκληρωτίων]] σε βαθύτερα εδαφικά στρώματα και καταστροφή τους, δεδομένου ότι η βιωσιμότητά τους δεν ξεπερνά τον ένα χρόνο. | ||
[[πόσο αφορά σε γεωργό::30| ]] | [[πόσο αφορά σε γεωργό::30| ]] | ||
| Γραμμή 6: | Γραμμή 8: | ||
[[είναι ασθένεια του φυτού::Τριτικάλε φυτό| ]] | [[είναι ασθένεια του φυτού::Τριτικάλε φυτό| ]] | ||
[[είναι προσβολή της ασθένειας::Μυκητολογικές ασθένειες φυτών| ]] | [[είναι προσβολή της ασθένειας::Μυκητολογικές ασθένειες φυτών| ]] | ||
| − | [[κατάσταση δημοσίευσης:: | + | [[κατάσταση δημοσίευσης::10| ]] |
__NOTOC__ | __NOTOC__ | ||
Τελευταία αναθεώρηση της 07:00, 30 Αυγούστου 2013
Η αρχική ευπάθεια στην εργωτίαση, η οποία προφανώς οφείλεται στο γονίωμα της σίκαλης, έχει μειωθεί αρκετά σήμερα με τη χρήση γενετικού υλικού που αυτογονιμοποιείται σε υψηλό βαθμό (κυρίως ποικιλιών σιταριού). Πάντως, κατά τον Zillinsky (1974), η γενετικής φύσης αντίσταση στην ασθένεια είναι περιορισμένη.
Πρόκειται για την ίδια ασθένεια που προσβάλλει και την καλλιέργεια της σίκαλης. Η ασθένεια αυτή προκαλείται από τον ασκομύκητα Claviceps purpurea (Fr.) Tul. Προσβάλλονται οι ταξιανθίες και σχηματίζονται σκληρώτια στη θέση των καρπών με αποτέλεσμα οι αποδόσεις να μειώνονται περίπου μέχρι 20%. Η παρουσία όμως των σκληρωτίων μαζί με τους υγιείς καρπούς και η κατανάλωσή τους από ζώα και ανθρώπους δημιουργεί μεγάλες διαταραχές, λόγω των αλκαλοειδών που περιέχουν. Αντιμετωπίζεται με χρήση πολλαπλασιαστικού υλικού χωρίς σκληρώτια, αμειψισπορές με ψυχανθή ή άλλα ανθεκτικά φυτά και βαθύ όργωμα μετά τη συγκομιδή για ενταφιασμό των σκληρωτίων σε βαθύτερα εδαφικά στρώματα και καταστροφή τους, δεδομένου ότι η βιωσιμότητά τους δεν ξεπερνά τον ένα χρόνο.
