Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Υποστύλωση φασολιάς θερμοκηπίου"

Τελευταία αναθεώρηση της 12:48, 29 Νοεμβρίου 2013

Στο υψηλό θερμοκήπιο, καλλιεργούνται αναρριχώμενες ποικιλίες που πρέπει να αναπτυχθούν κατακόρυφα. Η φασολιά έχει την ικανότητα να αυτοαναρριχάται με δεξιόστροφη κίνηση της κορυφής του βλαστού, όταν αγγίζει σε "στέρεο" αντικείμενο. Η υποστύλωση μπορεί να γίνει με χρήση καλάμου, σπάγκου ή δικτύου. Η χρησιμοποίηση καλάμων δεν είναι τόσο πρακτική και μπορεί να αποτελούν και μέσο διάδοσης ασθενειών. Η χρησιμοποίηση κατακόρυφου πλαστικού πλαστικού δικτύου έχει το πλεονέκτημα της χωρίς δυσκολία αναρρίχησης των φυτών και της σχετικά ομοιγενούς εξάπλωσής τους σε όλη την επιφάνεια του δικτύου, αλλά υπάρχει μεγάλη δυσκολία απομάκρυνσης των φυτών από το δίχτυ μετά το πέρας της καλλιέργειας. Επίσης, το δίχτυ, παρ' όλο που μπορεί να επαναχρησιμοποιηθεί, έχει σχετικά υψηλό αρχικό κόστος σε σύγκριση με το σπάγκο. Ο σπάγκος είναι σήμερα το πιο διαδεδομένο μέσο υποστύλωσης της φασολιάς στο θερμοκήπιο. Το κατώτερο άκρο του μπορεί να στερεώνεται σε ένα μικρό πασσαλάκι που τοποθετείται στη θέση φύτευσης ή ακόμα και να μην στερεώνεται πουθενά, ενώ το ανώτερο άκρο δένεται στο οριζόντιο σύρμα που βρίσκεται περίπου 2m, πάνω από τη γραμμή φύτευσης. Για να αρχίσει η αναρρίχηση των φυτών στο σπάγκο, αρχικά χρειάζεται η βοήθεια του καλλιεργητή, ώστε η κορυφή των βλαστών να περιτυλιχτεί στο σπάγκο και στη συνέχεια τα φυτά αναρριχώνται μόνα τους. Σε κάθε σπάγκο μπορεί να αναρριχηθούν περισσότερα από ένα φυτά, όσα φυτά αφήνονται κατά θέση φύτευσης ή όσα φυτά αφήνονται σε δύο κοντινές θέσεις φύτευσης. Όταν τα φυτά μεγαλώσουν και φθάσουν στο οριζόντιο σύρμα, η κορυφή μπορεί να βοηθηθεί να ακολουθήσει για λίγο παράλληλα το σύρμα και μετά να κατέβει προς τα κάτω.