Ξενικές φυλές αλόγων
Αραβικά άλογα
Το άλογο που σήμερα ονομάζουμε Αραβικό [1] είναι η ράτσα που έχει βελτιώσει και εξευγενίσει σχεδόν τις περισσότερες ράτσες από κάθε άλλο άλογο του κόσμου. Προέρχεται από την Μέση Ανατολή και την Αίγυπτο.
Σύμφωνα με καταγεγραμμένες πηγές, η ράτσα αυτή επιβιώνει επί 5.000 και πλέον χρόνια. Οι Αραβικοί ίπποι εκτρέφονται σήμερα σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Φημίζονται εδώ και αιώνες, για τα ανεξάντλητα αποθέματα αντοχής τους και την ικανότητά τους να επιβιώνουν στις αντίξοες συνθήκες της ερήμου.
Το ύψος του φτάνει τα 1,44-1,54μ. Το κυρίως χρώμα των Αραβικών είναι το καστανό, κανελί, λευκό και σπανιότερα μαύρο. Πολύ συχνά έχουν λευκά σημάδια στα πόδια και στο κεφάλι. Οι Αραβικοί ίπποι είναι πολύ έξυπνα ζώα με αντίληψη, ευαίσθητα, ευγενικά και στοργικά με τους ανθρώπους και τα άλλα ζώα, ικανά να σκέφτονται λύσεις σε καταστάσεις. Τα Αραβικά είναι καλά άλογα για οικογένεια χάρη στην στοργική τους φύση. Όσοι τα θεωρούν δύσκολα είναι επειδή προσπάθησαν να τα αναγκάσουν να κάνουν κάτι παρά την θέλησή τους. Είναι εξαιρετικά θαρραλέα και κάνουν τα πάντα για κάποιον που εμπιστεύονται. Επίσης είναι εξαίρετο για κάθε είδους ιππασίας. Η θρυλική τους αντοχή τα κάνει θαυμάσια άλογα ιππασίας μεγάλων αποστάσεων-ιππική αντοχή.
Το κεφάλι είναι το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της ράτσας, με ευρύ μέτωπο, μικρή και λεπτή μουσούδα και κοίλο προφίλ. Τα αφτιά είναι μικρά και μυτερά, στρέφονται διαρκώς σε ό,τι τους τραβάει την προσοχή. Τα μάτια τους είναι ιδιαιτέρως μεγάλα και εκφραστικά. Η έκφραση του προσώπου γίνεται ακόμη πιο έντονη από τα μεγάλα και ευαίσθητα ρουθούνια. Ο τοξωτός λαιμός και το σχετικά ευρύ στέρνο θεωρούνται τυπικά χαρακτηριστικά της ράτσας. Η ουρά είναι τοποθετημένη ψηλά και είναι ασυνήθιστα τοξωτή.
Ο αραβικός είναι διάσημος για τη γεμάτη χάρη, κυματιστή κίνησή τους, η οποία είναι ιδιαιτέρως εμφανής κατά τον καλπασμό. Η κίνηση είναι αρμονική και απαλή.
Βιβλιογραφία
Φυλή Ανδαλουσίας
Προέλευση της φυλής αυτής είναι η Ισπανία. Πιο συγκεκριμένα η Ανδαλουσία, οι επαρχίες του Κάδιθ, Σεβίλλη και Μεδίνα Σιφόνια, Κόρδοβα. Το ύψος τους φτάνει τα 1,52-1,54 μ. Το κυρίως χρώμα των Ανδαλουσιανών είναι το γκρίζο, οφνό, μια πυρρόξανθη καφέ απόχρωση, μερικά ξανθά και ερυθρόφαια.
Ο Ανδαλουσιανός τύπος [1] είναι ευγενικός και πειθήνιος, περήφανος, έξυπνος και ζωηρός. Χαίρεται να δουλεύει και εκπαιδεύεται εύκολα. Είναι υπάκουο και στοργικό με τους ανθρώπους. Στην Ισπανία συχνά τα ιππεύουν μικρά παιδιά, αλλά έχουν όλη την ζωντάνια και την παρουσία που απαιτεί ο έμπειρος ιππέας από ένα άλογο επιδείξεων ή παρελάσεων.
Οι Ανδαλουσιανοί είναι κομψοί και όμορφοι. Το μακρύ κεφάλι καταλήγει συχνά σε μια στρογγυλεμένη μουσούδα και τα μάτια είναι μεγάλα και εκφραστικά. Άλλα χαρακτηριστικά είναι η πλούσια χαίτη τους, τα μικρά αφτιά και η μυώδεις ώμοι. Οι ώμοι είναι χαμηλοί και στρογγυλεμένοι, όπως και η ράχη. Η ουρά είναι τοποθετημένη χαμηλά. Χαίτη πλούσια, συχνά κυματιστή. Το τρίχωμα της χαίτης και της ουράς είναι μεταξένιο. Τα άκρα έχουν μέσο ύψος, είναι κομψά αλλά και δυνατά. Ράχη, συμπαγής ισορροπημένη, στιβαρή, ίσια. Λαιμός δυνατός, ψηλός τράχηλος, αριστοκρατικό παρουσιαστικό. Στήθος, πλατύ και βαθύ.
Ο Ανδαλουσιανός είναι ελαφρύ άλογο ιππασίας και υπέροχο άλογο ιππικής δεξιοτεχνίας, ενώ είναι εξαίρετοι ίπποι υπερπήδησης εμπορίων.
Αυτά τα άλογα έχουν υψηλή κίνηση με μικρό, αλλά ομοιόμορφο βηματισμό και χαρακτηριστική υψηλή κίνηση του γονάτου.
Το σύγχρονο Ανδαλουσιανό είναι από τις καθαρότερες και παλαιότερες ράτσες του κόσμου. Αδέλφια του είναι το Λουσιτάνο, το Καρθουσιανό, το Αλτέρ Ρεάλ, το Καστίλης, το Εστρεμένιο και το Θαπατέρο τα οποία εκπροσωπούν τον τύπο του αλόγου που απεικονίζεται στις Ιβηρικές προϊστορικές σπηλεογραφίες.
Υπάρχει η εσφαλμένη αντίληψη ότι οι Ανδαλουσιανοί προέρχονται από την αραβική γραμμή αίματος. Η Ισπανία είναι ίσως η μόνη χώρα στην οποία κατάφεραν να επιβιώσουν αυτά τα άλογα κατά τη διάρκεια της τελευταίας Εποχής των Παγετώνων. Το πόνι Σορράια, θεωρείται ο αρχέγονος πρόγονος των Ανδαλουσιανών αλόγων Η εξωτερική εμφάνιση των πόνι Σοράια είναι παρόμοια με αυτή των αλόγων Ταρπάν.
Τα πρώτα πόνι που έζησαν στην Ιβηρική Χερσόνησο, διασταυρώθηκαν πριν από αιώνες με τα άλογα που έφεραν οι Βάνδαλοι από τον Βορρά. Το πρώτο όνομα της επαρχίας στην οποία δημιουργήθηκαν αυτά τα άλογα ήταν "Βανδαλουσία", όνομα το οποίο, με την πάροδο των χρόνων έγινε "Ανδαλουσία".
Βιβλιογραφία
Φυλή Τράκενερ
Χώρα προέλευσης είναι η Γερμανία. Το ύψος τους φτάνει τα 1,60-1,70μ. Τα συνηθέστερα χρώματα της φυλής αυτής είναι το καφέ, το κόκκινο, το καστανό και το ξανθό.
Τα Τράκενερ ως προς το χαρακτήρα είναι τα πιο αριστοκρατικά απ' όλα τα γερμανικά άλογα. Εντύπωση προκαλεί τα χαριτωμένο μικρό κεφάλι με τα μεγάλα μάτια. Ο λαιμός είναι μακρύς και καταλήγει σε ψηλά ακρώμια. Η ράχη είναι δυνατή και ευλύγιστη. Τα πόδια είναι πολύ γερά και κομψά.
Το Τράκενερ είναι ένα κομψό άλογο ιππασίας το οποίο χρησιμοποιούνταν στο παρελθόν ως άλογο του γερμανικού ιππικού, αλλά και ως κυνηγετικό.
Τα άλογα της φυλής αυτής έχουν εκτεταμένο βάδισμα και τροχασμό, χωρίς κίνηση του γονάτου και δυνατό τριποδισμό.
Το Τράκενερ [1] προέρχεται από διασταύρωση Αραβικού και Αγγλικού Καθαρόαιμου. Το αποτέλεσμα ήταν ένα θερμόαιμο με υψηλό επίπεδο επιρροής του θερμού αίματος.
Το Ιπποφορβείο Τράκενερ ιδρύθηκε τον 18o αιώνα από τον βασιλιά Φρειδερίκο Γουλιέλμο Α΄ της Πρωσίας. Το ιπποφορβείο επλήγη σημαντικά κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατά τον πόλεμο 1.200 από τα 25.000 Τράκενερ του ιπποφορβείου διαμοιράστηκαν σε ολόκληρη την Ευρώπη, ώστε να μην πέσουν στα χέρια των Ρώσων. Πολλά Άλογα ταξίδεψαν σε απόσταση 1.450 χλμ.
Βιβλιογραφία
Φυλή Κριόλιο
Η φυλή [1] αυτή κατάγεται από άλογα που ήρθαν το 16o αι. από την Ισπανία. Ιβηρικές και Ανατολίτικες ποικιλίες αναμείχθηκαν και υπέστησαν φυσική επιλογή, δίνοντας έναν ξεχωριστό τύπο γερού αλόγου, προσαρμοσμένο στο εχθρικό περιβάλλον. Πρόγονοί του είναι τα Ιβηρικά, τα Βερβέρικα και τα Αραβικά άλογα των Κονκισταδορες. Είναι εξαιρετικά ανθεκτικό (ανθεκτική κράση ιδανική για τις ακραίες θερμοκρασίες και το κλίμα της Νότιας Αμερικής), λιτοδίαιτο, γερό, γρήγορο και εργατικό. Τα άλογα εκτροφής περνούν από αυστηρούς ελέγχους για να εξασφαλιστεί η διατήρηση των χαρακτηριστικών αυτών. Μια δοκιμασία είναι να περπατήσει το άλογο 750 χλμ. κουβαλώντας 108κ. στη ράχη, χωρίς φαγητό και νερό. Στο τέλος της διαδρομής, το άλογο τρέχει 48 χλμ. Τα περισσότερα ζουν σε ημιάγρια κατάσταση στα τεράστια ράντζα της Νοτίου Αμερικής. Μαντρώνουν και δαμάζουν όσα χρειάζονται. Υπάρχουν διάφορες ποικιλίες της ράτσας και όλες έχουν την ίδια γενετική βάση.
Το Κριόλιο σήμερα χρησιμοποιείται πολύ για το μάζεμα των αγελάδων στη Νότια Αμερική. Έχει επιτυχία στην ιππασία αντοχής και διασταυρωμενό δίνει το περίφημο Πόνυ του Πόλο της Αργεντινης. Πρόκειται για στιβαρό, γερό και πρωτόγονο άλογο. Το κεφάλι είναι αρκετά μακρύ με ίσιο ή ελαφρά κυρτό προφίλ. Έχει μακριά αυτία, σε μικρή απόσταση μεταξύ τους. Το μέτωπο είναι πλατύ με έξυπνα μάτια. Το πρόσωπο είναι μακρύ και στενό με μικρή, σφιχτή μουσούδα. Το χρώμα του είναι κυρίως το πρωτόγονο τεφροκάστανο ή το μουντό καφέ, συχνά με μια σταυροειδή ζώνη στο ακρώμιο. Μπορεί να έχει εγκάρσιες ραβδώσεις στα πόδια. Επίσης, καφέ, οφνό, μαύρο, ξανθό, παλομίνο και ερυθρόφαιο καθώς και δίχρωμο και ασπρόμαυρο. Συχνά έχει λίγο λευκό στο πρόσωπο. Το ύψος του είναι περίπου 1,40 έως 1,50 εκ
Βιβλιογραφία
Φυλή Quarter
Προέλευση της φυλής [1] αυτής είναι οι Η.Π.Α.
Το ύψος τους φτάνει τα 1,52-1,60μ. Οι Ίπποι Τετάρτου έχουν οποιοδήποτε μονόχρωμο χρώμα.
Ο χαρακτήρας των Ίππων Τετάρτου είναι πολύ καλός. Είναι πολύ έξυπνα, ήρεμα και έμπιστα άλογα.
Το κεφάλι των Ίππων Τετάρτου είναι μικρό, με ευρύ μέτωπο και εκφραστικά μάτια. Τα ακρώμια δεν είναι σχεδόν καθόλου ορατά και τα πόδια ιδιαιτέρως τα πίσω, είναι πολύ μυώδη. Τα άκρα είναι καλοσχηματισμένα, με κοντά μετάρσια, ευρείς, επίπεδους και χαμηλά τοποθετημενούς ταρσούς και μυώδεις μηρούς και μηροκνημία.
Τα άλογα της φυλής αυτής είναι ιδανικά για ιππασία αμερικάνικου τύπου. Οι Ίπποι Τετάρτου είναι γρήγοροι, με καλή ισορροπία και εύκολοι στη χαλιναγώγησή τους. Τα μυώδη καπούλια και πόδια τους επιτρέπουν να καλύπτουν μικρές αποστάσεις γρήγορα και με μεγάλη ταχύτητα, να στρίβουν και να σταματούν.
Οι Ίπποι Τετάρτου ανήκουν στην παλιότερη και δημοφιλέστερη απ' όλες τις αμερικάνικες ράτσες. Αυτή η ράτσα δημιουργήθηκε από Αραβικά άλογα που εισήχθησν στην Αμερικανική ήπειρο από τους Ισπανούς και εξευγενίστηκαν έπειτα από διασταυρώσεις με γραμμές αίματος Αγγλικών Καθαρόαιμμων που εισήχθησαν απο την Αγγλία. Οι ιπποδρομίες έγιναν πολύ δημοφιλείς στην Αμερική κατά τον 17o και 18o αιώνα, αλλά καθώς δεν υπήρχαν ιπποδρόμια, τα άλογα έτρεχαν συνήθως στον δρόμο, καλύπτοντας μια απόσταση που δεν υπερέβαινε το ένα τέταρτο του μιλίου(400μ). Για να μπορέσει να κερδίσει, ένα άλογο έπρεπε να μπορεί να στρίβει γρήγορα ώστε να ξεπερνά τους αντιπάλους και καθώς αυτή η ράτσα ήταν γρηγορότερη απ' όλες, τα άλογα έγιναν γνωστά ως "Ίπποι Τετάρτου".
Τα ακρώμια δεν είναι σχεδόν καθόλου ορατά και τα πόδια ιδιαιτέρως τα πίσω, είναι πολύ μυώδη. Τα άκρα είναι καλοσχηματισμένα, με κοντά μετάρσια, ευρείς, επίπεδους και χαμηλά τοποθετημενούς ταρσούς και μυώδεις μηρούς και μηροκνημία. Τα άλογα της φυλής αυτής είναι ιδανικά για ιππασία αμερικάνικου τύπου. Οι Ίπποι Τετάρτου είναι γρήγοροι, με καλή ισορροπία και εύκολοι στη χαλιναγώγησή τους. Τα μυώδη καπούλια και πόδια τους επιτρέπουν να καλύπτουν μικρές αποστάσεις γρήγορα και με μεγάλη ταχύτητα, να στρίβουν και να σταματούν. Οι Ίπποι Τετάρτου ανήκουν στην παλιότερη και δημοφιλέστερη απ' όλες τις αμερικάνικες ράτσες. Αυτή η ράτσα δημιουργήθηκε από Αραβικά άλογα που εισήχθησν στην Αμερικανική ήπειρο από τους Ισπανούς και εξευγενίστηκαν έπειτα από διασταυρώσεις με γραμμές αίματος Αγγλικών Καθαρόαιμμων που εισήχθησαν απο την Αγγλία. Οι ιπποδρομίες έγιναν πολύ δημοφιλείς στην Αμερική κατά τον 17o και 18o αιώνα, αλλά καθώς δεν υπήρχαν ιπποδρόμια, τα άλογα έτρεχαν συνήθως στον δρόμο, καλύπτοντας μια απόσταση που δεν υπερέβαινε το ένα τέταρτο του μιλίου(400μ). Για να μπορέσει να κερδίσει, ένα άλογο έπρεπε να μπορεί να στρίβει γρήγορα ώστε να ξεπερνά τους αντιπάλους και καθώς αυτή η ράτσα ήταν γρηγορότερη απ' όλες, τα άλογα έγιναν γνωστά ως "Ίπποι Τετάρτου".
Βιβλιογραφία
Φυλή Πάσο Φίνο
Το Πασο Φινο [1] είναι ένας απο τους τρείς βασικούς τύπους αλόγου ειδικών βηματισμών της Νότιας Αμερικής που έχουν την ίδια καταγωγή, αλλά εξελίχθηκαν χωριστά σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Είναι ίσως το πιο διάσημο και προέρχεται απο το Πουερτό Ρίκο. Τα άλλα είναι από το Περού και την Κολομβία.
Το Πάσο Φίνο προορίζονταν για εκθέσεις και για μετακινήσεις.
Δεν έχει την ικανότητα να εργάζεται σε μεγάλο υψόμετρο, όπως το Περουβιανό Πεζοπορίας, αλλά οι βηματισμοί του είναι ακόμη πιο εκλεπτυσμένοι. Εκτελεί το πάσο κόρτ, το πάσο φίνο και το πάσο λάργο με εκπλητική τέχνη και ομορφιά. Δύο άλλες παραλλαγές στις οποίες διαπρέπει το Πάσο Φίνο είναι το σόμπρε πάσο sobre paso και το ανδαδούρα andadura. Στο σόμπρε πάσο το άλογο είναι χαλαρωμένο και φυσικό με χαλαρό χαλινάρι.
Στο ανδαδούρα το άλογο εκτελεί ένα γρήγορο πλάγιο βηματισμό που δεν είναι άνετος και χρησιμοποιείται μόνο για μικρές αποστάσεις όπου μετράει η ταχύτητα.
Έχει ιδιαίτερα ήρεμη ιδιοσυγρασία. Είναι το πιο όμορφο από τα Πάσο, με κεφάλι Αραβικού τύπου και σώμα Ανδαλουσιανού. Είναι έξυπνο και εύκολο στο χειρισμό.
Το Πάσο Φίνο σήμερα έχει μεγάλη ζήτηση για ιππασία ψυχαγωγίας, επιδείξεις, παρελάσεις κι εκθέσεις, καθώς και για γενικές μετακινήσεις στις φυτείες του καφέ του Πουέρτο Ρίκο.
Έχει ποιότητα και στυλ. Τα πίσω γόνατα είναι ιδιαίτερα ωραία και μεγάλα. Το πίσω πόδι είναι ίσιο και έρχεται κάτω απο το σώμα για την εκτέλεση των βηματισμών. Δέρμα λεπτό και τρίχωμα μεταξένιο.
Κεφάλι ποιότητας με επίπεδο, ίσιο προφίλ. Αυτιά μακριά και όρθια, μάτια εκφραστικά και περήφανα, μουσούδα με ευαίσθητα ανοιχτά ρουθούνια. Όλα τα χρώματα είναι πιθανά σ'αυτή τη φυλή.
Το ύψος κυμαίνεται από 1,45 έως 1,50 εκ.
Βιβλιογραφία
Φυλή Χάκνι και Πόνι Χάκνι
Χώρα προέλευσης είναι η Αγγλία.
Το ύψος για τα πόνι Χάκνι δεν ξεπερνά το 1,42μ. και το ύψος των αλόγων το 1,52-1,55μ.
Το χρώμα των Χάκνι [1] είναι συνήθως σκούρο καφέ, μαύρο, κανελί ή καστανό, με σποραδικά γκρίζα σημάδια.
Ο χαρακτήρας των Χάκνι διακρίνεται από ζωηρότητα, και είναι πρόθυμα να εργαστούν.
Τα τυπικά χαρακτηριστικά των Χάκνι είναι ο εύχαριστος, ευθυτενής, δυνατός και μυώδης λαιμός, το μικρό και αρχοντικό κεφάλι το ίσιο προφίλ και η ψηλά τοποθετημένη ουρά η οποία κρατιέται σε μεγάλο ύψος. Τα πόδια είναι ψηλά με μοναδικά ευλύγιστους συνδέσμους. Οι οπλές είναι μικρές και σκληρές.
Τα Χάκνι είναι άλογα ζεύξης και δεν χρησιμοποιούνται ποτέ σε ιπποδρομίες. Εκτιμώνται για την ασυνήθιστη κίνηση και την καθαρή γραμμή τους ως τυπικά αλόγα επιδείξεων.
Κατά τον τροχασμό, η κίνηση, ιδιαιτέρως των μπροστινών ποδιών, είναι εκτεταμένη, υψηλή και ιδιαιτέρως εντυπωσιακή.
Η ονομασία Χάκνι πιθανόν προέρχεται από τη γαλλική λέξη "Haquenee" (ακνέ) που σημαίνει άλογο η φοράδα που πλαγιοποδίζει, ιδανικό για ιππασία κυρίων και πιθανότατα χρησιμοποιούνταν για να διαφοροποίησει τα άλογα αυτά από τα άλογα των ιπποτών.
Τα πόνι Χάκνι συγγενεύουν με τα άλογα Χάκνι, μόνο που είναι πιο μικρόσωμα και είναι καταχωριμένα στο ίδιο γενεαλογικό βιβλίο καθαρόαιμων Χάκνι.
Βιβλιογραφία
Φυλή Percheron
Η ράτσα Percheron [1], που προέρχεται από την περιοχή Perche της Νορμανδίας, ήταν μία από τις πιο κομψές ράτσες αλόγων. Στις αρχικές σειρές αίματός της υπερισχύει το αραβικό αίμα και γι’ αυτό έχει μία ιδιαίτερα αριστοκρατική και ελεύθερη κίνηση. Ένας ειδικός επί των αλόγων του 19ου αιώνα είχε πει τότε ότι «η ράτσα αυτή είχε επηρεαστεί από το αραβικό άλογο, λόγω κλίματος και ότι είχε χρησιμοποιηθεί για την αγροτική δουλειά επί αιώνες». Με το πέρασμα των χρόνων, το άλογο Percheron χρησιμοποιήθηκε κυρίως στον πόλεμο. Ήταν άλογο με το οποίο μάθαιναν όλοι ιππασία, άλογο για αγροτική δουλειά, αλλά και άλογο ιππασίας. Οι εκτροφείς της ράτσας Percheron, πάντα προσηλωμένοι στις ανάγκες του μάρκετινγκ και της εμπορευματοποίησης, άλλαξαν πολλές φορές τα χαρακτηριστικά του προϊόντος τους, για να ταιριάζει με τις ανάγκες των εποχών. Για παράδειγμα, κατά το τέλος του 19ου αιώνα σταμάτησαν να παρουσιάζουν το άλογο Percheron ως «καθηγητή ιππασίας». Αυτό το άλογο, που είχε ύψος περίπου 1,57μ, είχε αντικατασταθεί από άλλες διασταυρώσεις ρατσών, όπως ήταν το γρήγορο Cleveland και το άλογο Yorkshire. Το Percheron έγινε τότε ένα βαρύ άλογο έλξης. Το γεγονός ότι οι εκτροφείς μπορούσαν να κάνουν μια τόσο μεγάλη αλλαγή οφείλεται στην ικανότητα και διορατικότητά τους, αλλά και στην παρουσία του αραβικού αίματος, που βοήθησε στη διαμόρφωση πολλών διαφορετικών τοπικών τύπων αλόγων. Αυτό έγινε εφικτό με συνετή διασταύρωση των διαφόρων ρατσών, αλλά και εξαιτίας αυτού του υπέροχου αίματος, που δημιούργησε ποικιλία και παραλλαγές σε μικρά χρονικά διαστήματα.
Η καλύτερη περίοδος για τους εκτροφείς της ράτσας Percheron ήταν ανάμεσα στο 1880 και το 1920, όταν τα άλογα Percheron εισάγονταν στη Βόρεια και Νότια Αμερική και τη Νότια Αφρική. Η Αμερική έγινε η επίσημη χώρα εισαγωγής των αλόγων αυτών. Υπολογίζεται ότι στη δεκαετία του 1880 εισήχθησαν στην Αμερική περίπου 5.500 επιβήτορες και 2.500 φοράδες. Μέχρι το 1910 οι εγγραφές ανέβηκαν στον εκπληκτικό αριθμό των 31.900. Το άλογο Percheron, που έχει φυσικά ανατολικό παρελθόν, έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα σε σχέση με άλλες βαριές ράτσες. Μπορεί να προσαρμόζεται σε διαφορετικά κλίματα πιο εύκολα από άλλα και έχει ένα εκπληκτικό βιβλίο βασικών προδιαγραφών για διασταυρώσεις. Στα παγωμένα νησιά Falkland, τα άλογα ράτσας Percheron διασταυρώνονται με άλογα Criollo, και παράγουν μια «σκληρή» σειρά αλόγου, ενώ στην Αυστραλία, όπου υπάρχει εντελώς αντίθετο κλίμα, διασταυρώνονται για να δημιουργήσουν ράτσα αθλητικών αλόγων.
Μια καθαρόαιμη φοράδα Percheron διατηρεί ακόμη το ανεπίσημο ρεκόρ μεγαλύτερης έλξης. Έχει τραβήξει πάνω από 1.545 κιλά. Επίσης το ψηλότερο άλογο στον κόσμο ήταν ο αμερικανικής καταγωγής ράτσας Percheron, Dr le Gear, που είχε ύψος 2,13μ. Κατά τ’ άλλα, το σώμα του αλόγου Percheron είναι αρκετά μεγάλο και με πλατύ στήθος. Τα πιο συνηθισμένα χρώματά του είναι το πιτσιλωτό γκρι ή μαύρο, ενώ είναι αποδεκτά ακόμη και το καφέ, το ανοιχτό καφέ και το ανοιχτό κίτρινο. Τα πόδια του είναι κοντά, αλλά δυνατά, ενώ το μέσο ύψος του φτάνει το 1,68μ.
Βιβλιογραφία
Φυλή Clydesdale
Clydesdale [1] είναι το όνομα μιας φυλής αλόγων που προέρχεται από την περιοχή της Clydesdale στη Σκωτία. Αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά αυτού του αλόγου είναι το τεράστιο ανάστημά του και η εξαιρετική αντοχή του. Η Clydesdale έχει μια μακρά ιστορία ως άλογο εργασίας, αλλά επίσης συχνά θεωρείται άλογο οικόσιτο.
Η φυλή αυτή προέρχεται από τη Σκωτία και ιδρύθηκε από τους γεωργούς του Lanarkshire. Η φυλή έγινε τόσο για εμπορικές μεταφορές και γεωργικούς σκοπούς και άρχισαν να εμφανίζονται σε όλη τη Σκωτία ενώ στη συνέχεια, σιγά-σιγά σε όλη τη βόρεια περιοχή της Αγγλίας.
Τα νεογέννητα Clydesdales συνήθως ζυγίζουν γύρω στα 125 κιλά. Κατά μέσο όρο, τα αρσενικά Clydesdales ζυγίζουν μεταξύ 1.700 και 2.200kg, ενώ οι θηλυκές Clydesdales ζυγίζουν 1.500 έως 2.000 κιλά. Από την άποψη χρωματισμού, τα άλογα είναι συνήθως καφέ, μαύρο, καστανό. Λευκά σημάδια είναι κοινά για τα πόδια και το πρόσωπο της φυλής. Τα Clydesdales έχουν μεγάλα ρουθούνια και μακρύ λαιμό. Τα άλογα έχουν επίπεδες οπλές, μυώδεις και νευρώδεις μηρούς και σχετικά στενές πλάτες.
Σε γενικές γραμμές τα Clydesdale άλογα μπορούν να ζήσουν μέχρι τα 20 χρόνια τους. Όσον αφορά στην υγεία, μια συχνή πάθηση που κατά καιρούς πλήττει τα Clydesdale είναι γνωστή ως ποδοδερματίτιδα («γρατζουνιές»). Η φλεγμονώδης διαταραχή προκύπτει όταν τα άλογα ξοδεύουν ένα μεγάλο χρονικό διάστημα σε ένα περιβάλλον που είναι υγρό.
Τα Clydesdale άλογα είναι αξιόλογα για την ενεργή και ζωντανή διάθεσή τους. Άλλα χαρακτηριστικά που σχετίζονται με τα Clydesdales περιλαμβάνουν την εξυπνάδα, την ευγένεια και την υπομονή. Τα Clydesdale είναι γνωστά διεθνώς για τη χρήση τους σε διαφημιστικές καμπάνιες που δημιουργήθηκαν από την Budweiser. Τα άλογα που συχνά αναφέρονται με το όνομα "Budweiser Clydesdales" εκτός απ'τη χρησιμοποίησή τους σε διαφημίσεις συχνά κάνουν εμφανίσεις σε διάφορους αγώνες. Μερικές φορές μπορεί επίσης μπορεί να χρησιμοποιούνται σε βαριά εργασία στις παραδοσιακές εκμεταλλεύσεις που είναι παλιού τύπου και δε βασίζονται σε σύγχρονα μηχανήματα.
Βιβλιογραφία
Φυλή Βερβερίνικο
Η ράτσα [1] αυτή προέρχεται από το Μαρόκο και την Αλγερία και στην αρχική της μορφή το ύψος της ξεπερνούσε τα 1,40-1,50 μ. Χαρακτηρίζεται από τους επίπεδους ώμους, το στρογγυλεμένο στήθος, το σχετικά μακρύ κεφάλι και συγκριτικά με τα Αραβικά, τη χαμηλότερα τοποθετημένη ουρά με πολύ πυκνό τρίχωμα. Τα πιο συνηθισμένα χρώματα του αλόγου αυτού είναι το σκούρο ρούσο, το καφέ, το καστανό, το μαύρο και το γκρι. Το περίγραμμα του κεφαλιού έχει την ίδια κυματοειδή μορφή με τα Αραβικά. Αρχικά, τα Βερβερίνικα διασταυρώθηκαν σε μεγάλη έκταση με τα Αραβικά της Συρίας ενώ αργότερα στην Αλγερία αναμείχθηκαν με τα ευρωπαϊκά άλογα τόσο που ήταν εξαιρετικά δύσκολο να βρει κανείς καθαρόαιμα άλογα αυτής της ράτσας. Τα Βερβερίνικα θα ευδοκιμήσουν σαν απόρροια των Αραβικών, αν και είναι το ίδιο σκληροτράχηλα στη διάπλαση και υπάκουα στο χαρακτήρα, αν και κάπως λιγότερο εύστροφα. Μπορούμε να ξεχωρίσουμε αρκετές ομάδες των Βερβερίνικων αλόγων. Η πρώτη ομάδα εκτράφηκε από τους Μοργκαμπίν, στη δυτική πλευρά των πεδιάδων, στο νότιο μέρος των βουνών του Άτλαντα. Αυτό το άλογο είχε γκρι ή καφέ χρώμα, ήταν μικρόσωμο και αδύνατο. Πιο αξιοσημείωτη είναι η ομάδα Μπορνού από την περιοχή νότια της λίμνης Τσαντ, που έχει γκριζόλευκο χρώμα στο σώμα, με μαύρα πόδια. Η ουρά είναι μάλλον χαμηλά τοποθετημένη, τα πόδια και τα πέλματα είναι πολύ καλοφτιαγμένα και το σώμα σχετικά κοντό. Μια τρίτη ιμάδα υπάρχει στην περιοχή Ντονγκόλα της Νουβίας και μοιάζει με τα Μπορνού. Σε άλλες περιοχές υπάρχουν κι άλλα πιο μικρόσωμα άλογα. Στην Αγγλία από πολλά χρόνια δεν υπάρχει πια η ράτσα, παρόλο που κατά καιρούς μπορεί να βρεθούν κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις Βερβερίνικων αλόγων. Η κατάσταση αυτή είναι αρκετά δυσάρεστη, γιατί η ράτσα αυτή έχει πολλά καλά στοιχεία και η φήμη της για αντοχή είναι αξεπέραστη. Η απουσία της γίνεται ακόμα πιο έντονη από το γεγονός ότι είναι κυρίως άλογο ιππασίας και ακόμα είναι το άλογο ιππασίας που θα επιβιώσει σε μεγάλο ποσοστό. Ο λόγος της έλλειψης δημοτικότητάς του σ' αυτή τη χώρα είναι ίσως το ότι δεν μπορεί να ξπεράσει την άλλη ανατολική ράτσα, τα Αραβικά. Αυτός ο λόγος όμως δεν αποτελεί δικαιολογία για την ουσιαστική έλλειψη της ράτσας έξω από την αρχική περιοχή του, γιατί ένα καλό Βερβερίνικο μπορεί να συναγωνιστεί με επιτυχία πολλές άλλες ράτσες ιππικών αλόγων.
Βιβλιογραφία
Φυλή Suffolk
Το κύριο χαρακτηριστικό των αλόγων Suffolk [1] είναι το καστανό τους χρώμα. Δεν έχει εμφανιστεί ποτέ άλλο χρώμα στη συγκεκριμένη ράτσα αλόγων. Επιπλέον, ξεχωρίζει μαζί με το Percheron γιατί είναι το μόνο βρετανικό άλογο ζεύξης με καθαρά πόδια. Είναι αυτόχθονο στην κομητεία του Suffolk, στην ανατολική πλευρά της Αγγλίας και σύμφωνα με την Μπριτάνια του Κάμντεν, το Suffolk χρονολογείται από το 1506. Ένα περίεργο χαρακτηριστικό σε σχέση με αυτή τη ράτσα είναι ότι κάθε ζώο της σήμερα έχει τις ρίζες του σε μια συνεχή γραμμή από την πλευρά των αρσενικών μέχρι ένα άλογο που γεννήθηκε το 1760. Δε χρειάζεται να ειπωθεί ότι το Suffolk δεν έχει μεταβληθεί από εκείνη την εποχή με την είσοδο ξένου αίματος από ράτσες που διέθεταν πιο λεπτό κεφάλι, μεγαλύτερη ενεργητικότητα και ίσως πιο ευγενική διάπλαση. Όλες αυτές έδωσαν σήμερα ένα πολύ όμορφο άλογο με πολύ καλές επιδόσεις, γιατί το Suffolk θα δουλέψει γερά από τη στιγμή που θα γίνει δύο χρόνων μέχρι τα είκοσι πέντε του και επιπλέον είναι ένα πολύ οικονομικό άλογο για το νοικοκυριό μιας και του αρκεί λίγη τροφή. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι εκτός από λίγες εξαιρέσεις είναι πολύ υπάκουο. Το μέσο ύψος του είναι γύρω στα 1,60μ. και πρέπει να είναι πολύ πλατύ στο στήθος και τα καπούλια. Άλλα χαρακτηριστικά του αλόγου είναι τα κοντά πόδια του και επομένως και η ελκτική του δύναμη που εφαρμόζεται χαμηλά και έτσι ασκείται άμεσα όλη στο όχημα που έλκει. Και το μεγάλο του σώμα αποτελεί χαρακτηριστικό και το άλογο έχει μια στρογγυλή ογκώδη αλλά και φιλική εμφάνιση που είναι εντυπωσιακή. Το γεγονός ότι μπορεί, αν του ζητηθεί, να καλπάσει με τρόπο αδιανόητο για τα Σάιρ ή τα Κλαϊντεσνταίηλ, είναι ένα ακόμα πλεονέκτημά του. Πολλά έχουν γραφτεί και λεχθεί τα περασμένα χρόνια για τα υποτιθέμενα αδύναμα πόδια του Suffolk και είναι γενικά αποδεκτό ότι υπήρχε αλήθεια σε αυτά. Μπορούμε όμως να δηλώσουμε ότι οι εκτροφείς όλα αυτά τα χρόνια έκαναν πολλές προσπάθειες και κατάφεραν να εξαλείψουν αυτό το μειονέκτημα. Το χρώμα τους είναι καστανό, το κεφάλι τους μεγάλο και με φαρδύ μέτωπο. Έχουν βαθύ λαιμό στο κολάρο που λεπταίνει με χάρη προς το κεφάλι. Οι ώμοι του είναι επιμήκεις και μυώδεις. Έχουν στρογγυλά πλευρά από τους ώμους μέχρι την κοιλιά, με όμορφο διάγραμμα ράχης, σαγονιών και καπουλιών. Τα πόδια τους είναι ευθύγραμμα με κυρτά μεσοκύνια, μεγάλα γόνατα και μακριούς καθαρούς ταρσούς πάνω σε κοντές κνήμες. Αγκώνες στραμμένοι προς τα μέσα θεωρούνται σοβαρό μειονέκτημα. Οι οπλές είναι αρκετά μεγάλες και κυκλικές. Για ένα τέτοιο ζώο δεν είναι περίεργο που έχουν γίνει πολλές προσπάθειες να διασταυρωθεί με Thoroudbred και Αραβικά με σκοπό να δημιουργηθούν επιθετικοί κυνηγοί. Οι προσπάθειες αυτές είχαν μέχρι τώρα διάφορους βαθμούς επιτυχίας, όπως είναι λογικό σε μια τόσο αντιθετική διασταύρωση. Παρ' όλα αυτά έχουν δημιουργηθεί πολλά καλά ζώα που κατά καιρούς έγιναν αποδεκτά με ενθουσιασμό. Οι διασταυρώσεις αυτού του είδους όμως είναι αναπόφευκτο να περιλαμβάνουν και ένα μεγάλο ποσοστό τύχης.
Βιβλιογραφία
Φυλή Απαλούζα
Τα Απαλούζα [1] προέρχονται από την περιοχή γύρω από τον ποταμό Παλούζ στις βόρειες Η.Π.Α. Σήμερα τα Απαλούζα εκτρέφονται στις δυτικές περιοχές των Η.Π.Α και του Καναδά και ιδιαιτέρως στην περιοχή της Αλπέρτα, όπου η εκτροφή γίνεται από τους Ινδιάνους Κρι.
Το χρώμα της φυλής αυτής ποικίλει. Το κυριότερο χαρακτηριστικό των Απαλούζα είναι το στικτό του χρώμα, όπως περιγράφεται πιο κάτω.
- Λεοπάρδαλη: λευκό τρίχωμα με σκουρόχρωμα στίγματα σε ολόκληρο το σώμα.
- Χιονονιφάδα: Στίγματα σε όλο το σώμα και ιδιαιτέρως στους μηρούς.
- Κουβέρτα: Σκουρόχρωμο τρίχωμα με μια λευκή "κουβέρτα" που καλύπτει τα καπούλια,η οποία είναι είτε καθαρή είτε με στίγματα.
- Μάρμαρο: δίχρωμο, με το ένα χρώμα λευκό, σε ολόκληρο το σώμα.
- Πάγος: Λευκά στίγματα σε σκουρόχρωμο τρίχρωμα.
Το ύψος της φυλής αυτής κυμαίνεται από 1,44 έως 1,54μ.
Το κύριο χαρακτηριστικό των Απαλούζα είναι ότι έχουν μεγάλη αντοχή, είναι πειθήνια και ανθεκτικά. Είναι πρόθυμα και ήρεμα. Το κεφάλι είναι φαρδύ με ζωηρά και εκφραστικά μάτια. Τα αφτιά, όπως συμβαίνει με όλα τα αμερικάνικα άλογα είναι μικρά και μυτερά, ο λαιμός είναι καλοσχηματισμένος και το στέρνο ευρύ. Τα Απαλούζα έχουν στρογγυλεμένα και δυνατά καπούλια και η ουρά τους είναι τοποθετημένη ψηλά. Το τρίχωμα της χαίτης και της ουράς είναι σχεδόν μεταξένιο.
Τα Απαλούζα είναι δημοφιλή στη Δύση και χρησιμοποιούνται σε όλους τους τύπους ιππασίας. Εκτελούν ξεχωριστό τριποδισμό και καλπασμό με μεγάλη εναλλαγή ταχύτητας. Είναι επίσης εξαίρετοι άλτες.
Το όνομά τους (όπως αναφέρεται και πιο πάνω) προέρχεται από την περιοχή Παλούζ. Υπάρχει μια θεωρία σύμφωνα με την οποία οι Ισπανοί εισήγαγαν πιτσιλωτά Ναπολιτάνικα Άλογα στη Βόρεια Αμερική κατά τον 17o αιώνα. Τα έγχρωμα αυτά άλογα εκτρέφονταν από τους Ινδιάνους Νε-Περσέ που ζούσαν στην κοιλάδα Παλούζ για να τα χρησιμοποιούν για κυνήγι και πόλεμο. Τα άλογα αυτά έγιναν γνωστά ως "Άλογα Παλούζ" και με τα χρόνια και την παραφθορά της γλώσσας κατέληξαν να είναι γνωστά ως "Απαλούζα". Σήμερα τα Απαλούζα προέρχονται από διασταυρώσεις αλόγων Παλούζ με Ίππους Τετάρτου.
Βιβλιογραφία
Φυλή Σάιρ
Η φυλή Σάιρ έχει προέλευση από την Αγγλία.
Τα άλογα Σάιρ [1] είναι πάντοτε μαύρα, καφέ ή γρίζα. Τα άλογα με τα δύο σκουρότερα χρώματα φέρουν συχνά λευκά σημάδια. Πρόκειται για σχετικά ψηλά άλογα αφού το ύψος τους ανέρχεται στο 1.73μ.
Τα Σάιρ, όπως και τα περισσότερα ψυχρόαιμα άλογα είναι ήρεμα και υπάκουα. Τα Σάιρ είναι πολύ μεγαλόσωμα, ψύχραιμα άλογα. Το κεφάλι είναι πολύ μεγάλο, με ευρύ μέτωπο και επίπεδη μύτη. Έχουν τη χαρακτηριστική εμφάνιση των ψυχρόαιμων, μόνο που είναι πολύ μεγαλόσωμα, ο λαιμός είναι σχετικά μακρύς για ψυχρόαιμο άλογο και τα καπούλια φαρδιά και μυώδη. Η πλούσια ουρά είναι τοποθετημένη ψηλά. Το υπερβολικό ύψος των Σάιρ αποδίδεται στα ψηλά τους πόδια με τις γερές οπλές. Εντυπωσιακές είναι και οι μεταξένιες τούφες στο κάτω μέρος των ποδιών.
Τα Σάιρ διαθέτουν όλα τα πλεονεκτήματα ενός καλού αλόγου έλξης και στο παρελθόν χρησιμοποιούνταν τόσο στη γεωργία όσο και την έλξη των ειδικών κάρων που χρησιμοποιούνταν ευρέως στη ζυθοποιία για τη μεταφορά βαρελιών. Στις μέρες μας, είναι πολύ δημοφιλή στις επιδείξεις και σε άλλες παρόμοιες διοργανώσεις, φέροντας όλη τη σαγή τους η οποία είναι διακοσμημένη με ορειχάλκινα διακοσμητικά και έλκοντας παραδοσιακές άμαξες και κάρα.
Τα Σάιρ έχουν εκτεταμένο διασκελισμό και δυνατό τροχασμό.
Τα Σάιρ είναι η γνωστότερη αγγλική ράτσα αλόγων ζεύξης βαρέως τύπου. Κατάγονται από τον Παλιό Μαύρο Αγγλικό Ίππο, τη σημαντικότερη ράτσα στη Μεσαιωνική Αγγλία, ο οποίος διασταυρώθηκε με Φρίζικα και αργότερα κατά τον 16o και 17o αιώνα, με τον Φλαμανδικό Ίππο. Αυτοί οι πραγματικοί γίγαντες, ζυγίζουν περίπου 1.200Kg.
Βιβλιογραφία
Φυλή Φριζικό-Friesian Horse
Το Φριζικό άλογο ή Χάρντραφερ [1] αναγνωρίζεται πλέον ως ένα από τα πρώτα βασιλικά άλογα της Ευρώπης. Το όνομα Χάρντραφερ σημαίνει "καλός τροχαστής". Προέλευσή του είναι η επαρχία Φριζίας Ολλανδία. Το ύψος του κυμαίνεται από: 1,51-1,62μ. Το χρώμα των Φριζικών αλόγων είναι πάντοτε στιλπνό μαύρο. Κάθε είδους σημάδι απαγορεύεται. Ορισμένα, όμως, ξεφεύγουν των προδιαγραφών. Τα επίθετα που περιγράφουν τα Φριζικά με τον καλύτερο τρόπο είναι: ήρεμοι, ζωηροί και πρόθυμοι εργάτες. Είναι ακόμη πιστά και ευαίσθητα. Έχουν περήφανο κι ευγενικό παράστημα. Τα Φριζικά είναι όμορφα άλογα έλξης άμαξας με πλούσια χαίτη. Τόσο η χαίτη όσο και η ουρά είναι κυματιστές. Το κεφάλι είναι κομψό, τοποθετημένο σε μακρύ, ευθυτενή και τοξωτό λαιμό, ενώ τα ακρώμια δεν είναι ευδιάκριτα. Τα πόδια είναι σχετικά κοντά, αλλά γερά, με πλούσιο τρίχωμα και έντονα υποκνήμια. Οι οπλές είναι μπλέ χρώματος. Τα άλογα αυτής της ράτσας κινούνται υπερήφανα. Τα Φριζικά άλογα εμφανίζονται συχνά ζεμένα σε φριζικού τύπου άμαξες με υψηλές ρόδες. Στην Ολλανδία συνηθίζεται ο οδηγός και οι επιβαίνοντες να είναι ντυμένοι με παροδοσιακές φορεσιές. Τα Φριζικά είναι επίσης πρώτης ποιότητας άλογα ιππασίας με σαφή κλίση στην ιππική δεξιοτεχνία και μεγάλη φήμη ως εκπαιδευτικά άλογα στην ανώτατη σχολή ιππασίας. Είναι αδύνατον να μην κλέψει την παράσταση κατά τον τροχασμό του, λόγω υψηλής κίνησης του γονάτου του. Τα Φριζικά ανήκουν στην παλαιότερη ευρωπαική ράτσα. Υπολογίζεται ότι χρησιμοποιούνται επί 3.000 και πλέον χρόνια. Οι Ρωμαίοι εκτίμησαν πολύ αυτά τα άλογα και τα είχαν μαζί τους κατά την εισβολή τους στη Βρετανία, ενώ κατά τον Μεσαίωνα χρησιμοποιούνταν ευρέως ως άλογα πολέμου. Κατά τον 17o αιώνα, διασταυρώθηκαν με Ανδαλουσιανά για να παράγουν έναν τύπο αλόγου τροχασμού. Το 1879 δημιουργήθηκε το γενεαλογικό βιβλίο Φριζικών. Έτσι κατάφεραν να μην εξαφανίσουν την ράτσα.
Βιβλιογραφία
Φυλή Σελ Φρανσέ-Γαλλικό Άλογο Σέλας
Η προέλευση της φυλής [1] αυτής είναι η Γαλλία.
Το κεφάλι του αλόγου είναι μεσαίου μεγέθους, το προφίλ μπορεί να είναι κοίλο ή ευθύ, ενώ τα αφτιά είναι κάπως μακριά. Ο δυνατός και μακρύς λαιμός ξεκινά έντονα από την ακρώμια. Το μήκος της ράχης και των πλευρών είναι μεγάλο. Η συνολική εντύπωση είναι ενός μεγάλου και με ξεχωριστή εμφάνιση αλόγου]].
Το ελάχιστο ύψος γι' αυτή τη ράτσα είναι 1.55μ., ενώ τα μεγαλύτερα άλογα μπορεί να ξεπεράσουν το 1.63μ.
Το χρώμα των Σελ Φρανσέ είναι συνήθως καστανό, αλλα επιτρέπονται και άλλα χρώματα.
Ο χαρακτήρας των Σελ Φρανσέ είναι πολύ καλός. Πρόκειται για φιλικά και υπάκουα ζώα, αλλά ζωηρά. Τα Σελ Φρανσέ είναι εξαίρετα άλογα ιππασίας και υπερπήδησης εμποδίων.
Οι κινήσεις των αλόγων αυτής της ράτσας κατά το βάδισμα, τον τροχασμό, τον τριποδισμό και τον καλπασμό είναι σπαθάτες, πηδηχτές και εκτεταμένες. Η κίνηση των γονάτων του Σελ Φρανσέ είναι ιδιαιτέρως υψηλή για άλογο ιππασίας. Τα άλογα αυτά είναι φυσικοί άλτες.
Η ιστορία της ράτσας αυτής φτάνει μέχρι τα χρόνια της Μαυριτανικής κατοχής στη Νότια Γαλλία. Κατά τον Μασαίωνα, τα Σελ Φρανσέ ήταν ιδιαιτέρως δημοφιλή στην υψηλή κοινωνία, αλλά η δημοτικότητά τους άρχισε να φθίνει μέχρι την "ανανέωση" της ράτσας τον 19o αιώνα, με την πρόσμιξη αίματος Αγγλικού Καθαρόαιμου.
Βιβλιογραφία
Φυλή Connemara
Το όνομα Connemara έχει δοθεί στη ράτσα των πόνι που βρέθηκε στο μέρος Κονεμάρα της Ισλανδίας που βρίσκεται δυτικά του Λαφλ Κόριμπ και Μασκ. Η περιοχή αυτή, που είναι μεγαλύτερη από την περιοχή της Connemara, ήταν για αιώνες το σπίτι ενός αυτόχθονου τύπου πόνι που μέχρι το πρόσφατο παρελθόν είχε αφεθεί ελεύθερο να πολλαπλασιάζεται και να ζει μόνο του σε άγρια μορφή, κάτω από σκληρές συνθήκες. Το 1900 συστάθηκε από τον καθηγητή Τζ. Κόσορ Ιούαρτ μια επιτροπή ιπποφορβίας στην Ιρλανδία και έκανε μια αναφορά, μετά από προσεκτική μελέτη, για τις συνθήκες και τις δυνατότητες του πόνι Connemara. Το 1928 συστάθηκε η παρούσα επιτροπή εκτροφής Connemara για τη διατήρηση και τη βελτίωση του Connemara πόνι. Στην πρώτη της συνεδρίαση η επιτροπή αποφάσισε να διατηρήσει τη ράτσα Connemara ανέπαφη και να κάνει αναπαραγωγή μόνο από επιλεγμένες φοράδες και επιβήτορες της ράτσας, έτσι ώστε να σχηματιστεί ένα καλά θεμελιωμένο ιπποτροφείο. Η αρχική διασταύρωση Connemara [1] φοράδων με επιβήτορες άλλων ρατσών εγκαταλείφθηκε. Έτσι τα αποτελέσματα της παραπάνω διαδικασίας φαίνονται στα αναγνωρισμένα χαρακτηριστικά, την καλύτερη ποιότητα φοράδων, λόγω της όλο και μεγαλύτερης προσοχής που δείχνουν τώρα και οι τοπικοί εκτροφείς και στη μείωση των μη εγγεγραμμένων αλόγων, ενώ η αντοχή της ράτσας για την οποία και είναι φημισμένη, έχει μείνει ανέγγιχτη. Όπως και με όλους τους εκπροσώπους των διαφόρων πρωτόγονων ρατσών πόνι στην Ευρώπη, η αρχή της Connemara χάνεται στα βάθη της ιστορίας. Έχει ειπωθεί, αρκετά εσφαλμένα, ότι τα Connemara χρωστούν την καταγωγή τους στα άλογα που σώθηκαν από το ναυάγιο της ισπανικής αρμάδας το 1588. Στην πραγματικότητα τα πόνι ήταν γνωστά στην Ιρλανδία πολύ πριν από αυτό. Έχει λεχθεί ότι με τα Χάιλαντ, τα Σέτλαντ, τα Άισλαντ και τα Νορβέτζιαν πόνι, σχηματίζει έναν Κέλτικο τύπο πόνι, με κάποια ανατολική φλέβα. Η ράτσα με τα αρχικά της χαρακτηριστικά δείχνει σίγουρα μια επιμιξία ισπανικού και αραβικού αίματος και μάλιστα το δεύτερο μπορεί και να το είχε δεχτεί την εποχή που έμποροι του Γκάλγουεκ συναλλάσσονταν με την Ισπανία. Όπως κι αν έχει το πράγμα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Connemara πόνι ανήκει στου παλιότερους κατοίκους της Ιρλανδίας και των βρετανικών Νήσων και αποτελεί ένα δεσμό με το πολύ μακρινό παρελθόν. Τα χαρακτηριστικά του Connemara πόνι, όπως ορίζονται από το βιβλίο της ράτσας, είναι σκληράδα στη διάπλαση, αμείωτη δύναμη, σθένος και εξυπνάδα. Το ύψος του είναι 1,30 – 1,40 μ., το χρώμα του είναι γκρι, μαύρο, ρούσο, καφέ, σταχτί και μερικά είναι καστανά ή με βούλες. Έχει συμπαγές σώμα, στέκεται πάνω σε κοντά ανοιχτά πόδια. Έχει ώμους ιππασίας, δηλαδή με καλή κλίση χωρίς να είναι βαρείς και παχείς, καλοζυγισμένο κεφάλι και λαιμό και μια ελεύθερη, εύκολη κίνηση. Η κνήμη του είναι καθαρή, γερή και επίπεδη με μήκος 17,7 – 20,3 εκ. κάτω από το γόνατο. Το κυρίαρχο χρώμα είναι το γκρι, που έχουν περισσότερα από τα μισά εγγεγραμμένα ζώα. Τα μαύρα είναι λίγο περισσότερα από τα καφέ και τα ρούσα. Τα σταχτί, που αρχικά ήταν το χαρακτηριστικό χρώμα των Connemara, σήμερα είναι πολύ απάνια. Όπως είπαμε, η ράτσα των Connemara πόνι είναι πολύ παλιά και υπάρχει αμφιβολία ότι το πόνι που βρίσκεται στην Connemara είναι το ίδιο σκληρό και νευρώδες. Αναπτύσσεται καλύτερα για να αφεθεί ελεύθερο να ζήσει και να πολλαπλασιαστεί παρά για να δέχεται περιποίηση σε στάβλους.
Βιβλιογραφία
Φυλή Thoroughbred
Η ιστορία και η καταγωγή της ράτσας
Περιγραφές εκπαίδευσης αλόγων κούρσας έχουν βρεθεί σε ευρήματα από το 1400 π.χ. και από αυτά γνωρίζουμε ότι στην Κίνα, την Αρχαία Ελλάδα και τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχαν ασχοληθεί με τους αγώνες ταχύτητας αλόγων. Οι Ρωμαίοι μετέδωσαν αυτό το θέαμα στην Αγγλία και εκεί ξεκίνησε να γίνεται δημοφιλές ανάμεσα στις υψηλές κοινωνικές τάξεις, σε ειδικές γιορτές στις κεντρικές πλατείες των χωριών, ωσότου έγινε στα μέσα του 18ου αιώνα φανατικό σπορ και ενδιαφέρον της ευρύτερης κοινωνίας.
Για το λόγο αυτό δημιουργήθηκε μια ράτσα που μπορεί ακόμα και σήμερα να συμβάλλει στις απαιτήσεις για ταχύτητα στους αγώνες.
Η ράτσα Thoroughbred [1] ξεκίνησε στα μέσα του 18ου αιώνα με τρεις αραβικούς επιβήτορες, οι οποίοι διασταυρώθηκαν με τις καλύτερες τοπικές φοράδες των αγώνων ταχύτητας της Μ. Βρετανίας. Ο πρώτος από αυτούς τους επιβήτορες ήταν ο Byerley Turk ο οποίος ανήκε στον Captain Byerley που τον απέκτησε κατά τη διάρκεια ενός πολέμου στην Τουρκία, από τον οποίο πήρε το όνομά του. Γνωστός διάδοχος του ήταν ο "Herod" (1758). Ο δεύτερος επιβήτορας υπήρξε η σημαντικότερη επιρροή για τη ράτσα Thoroughbred.
Γεννήθηκε στη Συρία (Aleppo) το 1700 και αποκτήθηκε σε ηλικία τεσσάρων χρονών από τον Thomas Darley, ο οποίος τον έφερε στο Yorkshire της Αγγλίας. Ονομάστηκε The Darley Arabian και ένας από τους πιο γνωστούς διαδόχους του ήταν ο "Eclipse first". Ο "Eclipse first" επειδή ήταν πολύ ταχύτερος από όλα τα άλογα της εποχής είχε το παρατσούκλι "Eclipse first, the rest nowhere".
Ο τρίτος επιβήτορας δημιουργίας της ράτσας Thoroughbred, το Godolphin Arabian γεννήθηκε στην Υεμένη και δόθηκε δώρο στο βασιλιά της Γαλλίας. Η φήμη λέει πως ο Godolphin Arabian κατέληξε να τραβάει καρότσια με νερό στα στενά του Παρισιού, όπου κάποιος ονόματι Edward Coke τον ανακάλυψε και τον αγόρασε. Μετά από λίγο τον πούλησε στον Second Earl of Godolphin. Λέγεται πως το αίμα του Godolphin Arabian υπάρχει σε κάθε στάβλο της Αγγλίας. Μόνο άλογα που κατάγονται από αυτούς τους τρεις επιβήτορες είναι καταγεγραμμένα στο "General Stud Book". Σήμερα οι διάδοχοί τους βοηθούν στην διατήρηση της ράτσας παγκοσμίως.
Χαρακτηριστικά της ράτσας
Συνολικά είναι πολύ κομψό άλογο. Έχει λεπτά και ψηλά πόδια, ελαστικά μεσοκήνια, στρογγυλές οπλές, αρμονικό σώμα και λεπτό φορμαριστό κεφάλι. Τα μάτια του είναι μεγάλα και ζωηρά και τα αυτιά μικρά και μυτερά. Μακρύς λεπτός τράχηλος (λαιμός) που τελειώνει σε μια δυνατή ακρωμία. Κοντή πλάτη, δυνατούς μύες στα καπούλια, φαρδύ και χαμηλό στήθος και λεπτό μεταξένιο τρίχωμα (που τονίζει τις αρτηρίες του).
Το ύψος ακρωμίας κυμαίνεται μεταξύ 1,50cm και 1,70cm ενώ το τρίχωμά του είναι συνήθως καφέ αλλά συναντάται και σε άλλα χρώματα. Το άλογο Thoroughbred είναι πολύ ζωηρό, νευρώδες, ευαίσθητο και θαρραλέο. Είναι υπομονετικό, με μεγάλη αντοχή και γρήγορα αντανακλαστικά. Λόγω της ταχύτητας που αναπτύσσει θα το δούμε σε κούρσες αγώνων ταχύτητας και στο τρίαθλο. Επίσης χρησιμοποιείται στην εκτροφή για εξευγενισμό ράτσας.
Βιβλιογραφία
Φυλή Αμερικάνικο Σέλας
Το Αμερικάνικο Σέλας [1] έχει ξεχωριστή εμφάνιση, με μακριά πόδια, ψηλό κεφάλι και τεχνητά υψωμένη ουρά. Είναι από τα πιο αξιαγάπητα, στοργικά και γοητευτικά άλογα του κόσμου. Έχει πολύ καλοσυνάτο χαρακτήρα, παρά το εντυπωσιακό του στύλ.
Η πρώτη του ονομασία ήταν Κεντάκυ σέλας. Δημιουργήθηκε από ιδιοκτήτες φυτειών στις νότιες πολιτείες αρχικά στο Κεντάκυ. Οι ιδιοκτήτες έπρεπε να είναι όλη μέρα στη σέλα, επιθεωρώντας τις αχανείς φυτείες. Το άλογο έπρεπε να είναι άνετο αλλά και γρήγορο. Ο καλπασμός δεν ήταν πρακτικός για τη δουλειά αυτή, γι' αυτό αναπτύχθηκαν δύο νέοι βηματισμοί εκτός από το βάδισμα, ο τροχασμός και ο τριποδισμός.
Ήταν εύκολο χάρη στους προγόνους πλαγιοτροχασμού και πλαγιοδιποδισμού της ράτσας από Ισπανία και την Αγγλία. Η ράτσα έχει ξεχωριστούς βηματισμούς. Υπάρχουν άλογα με τρεις βηματισμούς-βάδισμα, τροχασμό και τριποδισμό-και άλογα με πέντε, με επιπλέον το ταχύ βάδισμα και τον πλαγιοποδισμό. Εκτρέφεται σχεδόν αποκλειστικά για ειδικές κατηγορίες επίδειξης της Αμερικής, τόσο ιππασίας όσο και ζεύξης, αν και άξιο να αγωνιστεί σε κάθε κατηγορία.
Γενικά χαρακτηριστικά
Χαρακτήρας
Έχει περηφάνια, νεύρο, ορμή, κι όμως είναι πολύ ήρεμο, που μπορεί να το ιππεύσει ένα παιδί.
Διάπλαση
Πολύ όμορφο άλογο και ικανό, με καλή ιδιοσυγκρασία και ιδιαίτερη παρουσία και έκφραση. Το κεφάλι μικρό στενό, έξυπνο, πολύ ψηλά κρατημένο. Αυτιά μυτερά, κομψά, σε μικρή απόσταση μεταξύ τους. Μάτια περήφανα, ευγενικά, όχι αλαζονικά. Προφίλ ίσιο, ρουθούνια μεγάλα και ανοιχτά. Λαιμός καθαρός, τοξωτός. Ο μακρύς και κομψός λαιμός είναι πολύ ψηλός. Το ψηλό ακρώμιο καταλήγει ομαλά στη ράχη και σε μακριούς, γερτούς ώμους, στενούς πάνω και φαρδύτερους κάτω, με ανοιχτούς αγκώνες και φυσική, ελεύθερη κίνηση.
Έχει μακρύ, καλοσχηματισμένο κορμό, ράχη μακριά, δυνατή κι επίπεδη, με πλατιές, δυνατές λαγόνες, επίπεδα καπούλια και φυσικό ψηλό κράτημα ουράς. Πόδια κομψά, γερά, δυνατά, μυώδη, με μακρύ, γερτό μεσοκύνιο και σκληρά πέλματα.
Χρώμα
Όλα τα μονόχρωμα, παλομίνο και μερικές φορές ερυθρόφαιο. Λίγο λευκό στο κεφάλι και το κάτω μέρος των ποδιών. Μεταξένιο τρίχωμα, χαίτη και ουρά.
Ύψος
Από 1,50 έως 1,63 εκ.
Βιβλιογραφία
Φυλή Λιπιτσάνερ - Lipizzan
Τα Λιπιτσάνερ [1] προέρχονται από τη Σλοβενία και την Αυστρία.
Το ύψος τους κυμαίνεται από 1,57 έως 1,60μ. Τα περισσότερα Λιπιτσάνερ είναι γρίζα, αλλά τα σλοβένικα μπορούν να είναι επίσης μαύρα και καστανά. Τα Λιπιτσάνερ είναι έξυπνα άλογα, πρόθυμα να εκπαιδευτούν και εξαιρετικά υπάκουα.
Το κεφάλι είναι εκφραστικό και η μύτη είναι συχνά κυρτή. Ο λαιμός είναι τοποθετημένος χαμηλά, δεν είναι ιδιαιτέρως μακρύς και προκαλεί έντονη εντύπωση. Ο κορμός, με τα στρογγυλεμένα καπούλια και τους βαρείς ώμους δίνει ρωμαλέα εντύπωση. Η πλούσια ουρά είναι τετραγωνισμένη και τα πόδια κοντά και στιβαρά με μικρά αλλά πολύ καλοσχηματισμένα πέλματα.
Τα Λιπιτσάνερ είναι διάσημα για την συμμετοχή τους στην Ισπανική Σχολή Ιππασίας της Βιέννης. Ο χαρακτήρας τους και ο πηδηχτός τροχασμός τους τα καθιστούν ιδανικά για τους σκοπούς της ανώτατης σχολής ιππασίας.
Ο διασκελισμός των αλόγων αυτών είναι σχετικά κοντός και η κίνηση του γονάτου αρκετά ψηλή κατά τον τροχασμό, ο οποίος εξαντλείται στον "Ισπανικό τροχασμό". Ο τριποδισμός και ο καλπασμός είναι σχετικώς δυσκίνητοι.
Ο Αρχιδούκας Κάρολος της Αυστρίας ξεκίνησε την εκτροφή τους το 1580 με την εισαγωγή 33 αλόγων από την Ισπανία. Εν συνεχεία προστέθηκε γερμανικό αίμα. Η ράτσα πήρε το όνομά της από το ιπποφορβείο της Λίπιτσα στη σημερινή Σλοβενία, όπου εκτρέφονταν τα άλογα για λογαριασμό της Αυστριακής Αυλής έως το 1918. Η εκπαιδευση στην ανώτατη σχολή διαρκεί περίπου επτά χρόνια. Ορισμένα Λιπιτσάνερ μπορούν να συνεχίσουν να εργάζονται με καλές επιδόσεις έως την ηλικία των είκοσι ετών, ίσως και αργότερα. Ο πηδηχτός τροχασμός τα καθιστά ιδανικά για τους σκοπούς της ανώτατης σχολής.
