Εδαφοκλιματικές συνθήκες ελιάς

Κλιματικές συνθήκες

H ελιά δεν ευδοκιµεί ούτε στα κρύα ούτε στα ζεστά κλίµατα. Θέλει ήπιο και γλυκό κλίµα, χωρίς πολλές και απότοµες αλλαγές των καιρικών συνθηκών. Οι πολύ ψηλές θερµοκρασίες καθυστερούν τη βλάστηση, επηρεάζουν το σχηµατισµό των ανθέων την ανάπτυξη και ωρίµανση του καρπού. Mετά από χιόνια και βαρυχειµωνιά, ακολουθεί καλή ανθοφορία και καρποφορία. Oι χαµηλές θερµοκρασίες προκαλούν ζηµιές κατά την άνοιξη που βλασταίνει και ανθίζει η ελιά. Oι καταστροφές είναι µεγαλύτερες αν οι χαµηλές θερµοκρασίες συνοδεύονται µε ψυχρά ρεύµατα ανέµου. Aλλά, και οι ψηλότερες, από την κανονική, θερµοκρασίες και όταν µάλιστα συνοδεύονται από ζεστό άνεµο, προκαλούν ζηµιές στα άνθη και στους καρπούς. Οι καλύτερες θερµοκρασίες κατά τη διάρκεια της άνθησης είναι 18 έως 20^οC και κατά την καρπόδεση 20 με 22^οC. Γενικά η ελιά είναι δέντρο που αντέχει στην ξηρασία. H αντοχή στην ξηρασία κυµαίνεται από ποικιλία σε ποικιλία. Άλλες αντέχουν περισσότερο και άλλες λιγότερο. Γενικά η ελιά αντέχει σε θερμοκρασίες από -4 η χαμηλότερη έως 40^oC η υψηλότερη. Το ιδανικό ετήσιο ύψος βροχής για την ελαιοκαλλιέργεια είναι 400-600 χιλιοστά.Με βροχόπτωση κάτω από 450 χιλιοστά οι αναγκες σε νερό πρέπει να καλύπτονται με άρδευση. Σε δύο κυρίως περιόδους οι βροχές ή συµπληρωµατικές αρδεύσεις στην ελιά είναι περισσότερο ευεργετικές. H μία είναι από τα τέλη Φεβρουαρίου µέχρι τις αρχές Aπριλίου και η δεύτερη το φθινόπωρο. Aλλά και οι καλοκαιρινές αρδεύσεις είναι ωφέλιµες. Oι πολλές οµίχλες και υγρασίες και προπαντός όταν συνοδεύονται µε ψηλές θερµοκρασίες, εµποδίζουν την καλή γονιµοποίηση και την κανονική καρπόδεση, και βοηθούν τις προσβολές από παράσιτα. Oι δυνατοί άνεµοι κάνουν ζηµιές στην ελιά. Πιο επικίνδυνοι είναι συνήθως οι άνεµοι την περίοδο της ανθοφορίας. Oι άνεµοι που συνοδεύονται από πολλή υγρασία και οµίχλη κάνουν µεγάλες ζηµιές στην ανθοφορία. Oι θερµοί άνεµοι του καλοκαιριού προκαλούν πτώση των καρπών.

Εδαφικές συνθήκες

H ελιά καλλιεργείται στα βαθιά εδάφη. Καλό είναι να αποφεύγεται η καλλιέργεια στα αµµώδη, ελαφρά εδάφη, γιατί δεν συγκρατούν υγρασία. Προτιµότερα εποµένως είναι τα αµµοαργιλώδη εδάφη, που δεν είναι ούτε πολύ βαριά ούτε πολύ ελαφριά και με pH µικρότερο του 8,5 για την µη παρουσίαση αδύναµης βλάστησης. Συγκρατούν αρκετή υγρασία, απορροφούν τις βροχές και δεν αφήνουν την υγρασία ούτε να εξατµιστεί ούτε να εισχωρήσει βαθιά. Σε υγρά εδάφη στις πεδινές περιοχές ο καρπός περιέχει λιγότερο λάδι, που είναι παχύρευστο, σκούρου χρώµατος και µάλλον κακής ποιότητας. H ελιά προτιµά τα ασβεστούχα και τα πλούσια σε κάλι εδάφη.Στα ασβεστώδη εδάφη το λάδι είναι εκλεκτό. Eχει λεπτή γεύση και χρώµα κεχριµπαριού.