Καλλιέργεια αβοκάντο
Προετοιμασία εδάφους
Το έδαφος, που πρόκειται να χρησιμοποιηθεί για την εγκατάσταση της καλλιέργειας αβοκάντο, οργώνεται πριν από τη φύτευση σε βάθος 30 - 40cm. Το όργωμα αποσκοπεί στην καταστροφή των ζιζανίων και στην αφρατοποίηση του έδαφους, που είναι απαραίτητη για την καλύτερη ανάπτυξη του ριζικού συστήματος των δένδρων.[1]
Φύτευση
Η φύτευση των δενδρυλλίων γίνεται με μπάλα χώματος. Το βάθος των λάκκων πρέπει να είναι 50cm και το πλάτος τους 30cm. Η απόσταση φύτευσης καθορίζεται από τις κλιματικές συνθήκες, τη γονιμότητα του εδάφους και την ποικιλία και κυμαίνεται από 8 - 12m. Σε πυκνές φυτεύσεις μπορεί να χρησιμοποιηθούν μικρότερες αποστάσεις κατά το ήμισυ, υπό την προϋπόθεση, όταν τα δένδρα αναπτυχθούν πλήρως και δημιουργηθούν προβλήματα σκίασης, που επηρεάζουν αρνητικά την καρποφορία τους, τότε θα εκριζωθούν οι μισές σειρές δένδρων για να έλθουν αυτά στις κανονικές τους αποστάσεις. Οι ποικιλίες τύπου ανθέων Α πρέπει να συγκαλλιεργούνται με τις ποικιλίες τύπου Β, να είναι συνανθούσες και σε αναλογία 1:1 ή 2:1 και στην περίπτωση της Hass ακόμα και 4:1. Το αβοκάντο συνήθως φυτεύεται κατά το σύστημα των τετραγώνων ή ορθογωνίων παραλληλογράμμων. Τα δενδρύλλια του αβοκάντο φυτεύονται κατά τα τέλη του χειμώνα μετά τη διέλευση των χαμηλών θερμοκρασιών προς αποφυγή ζημιών από παγετό.[1]
Καταπολέμηση ζιζανίων
Το αβοκάντο είναι επιπολαιόριζο και κατά συνέπεια το ριζικό του σύστημα ζημιώνεται εύκολα από τη μηχανική καλλιέργεια. Γι' αυτό η καταπολέμηση των ζιζανίων γίνεται με χημικά μέσα. Ως προφυτρώτικα ζιζανοκτόνα χρησιμοποιούνται το monuron και η simazine και ως μεταφυτρωτικά το roundup ή το paraquat. Στις υγρές περιοχές, η χρήση ζιζανιοκτόνων γίνεται μόνο κατά μήκος των σειρών φυτεύσεως των δένδρων, ενώ ενδιάμεσα των σειρών σπέρνονται αγρωστοειδή φυτά που κουρεύονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα.[1]
Άρδευση
Το αβοκάντο είναι δέντρο επιπολαιόριζο και γι' αυτό έχει αυξημένες ανάγκες σε νερό, ιδιαίτερα σε περιοχές με λίγες βροχοπτώσεις. Το πότισμα γίνεται με το σύστημα στάγδην ή σπρέι και όχι με κατάκλυση, η οποία ευνοεί την ανάπτυξη της φυτοφθόρας.[1]
Λίπανση
Η λίπανση του αβοκάντο πρέπει να γίνεται με βάση τα δεδομένα από τη χημική ανάλυση των φύλλων. Η υπερβολική ποσότητα αζώτου ευνοεί την βλάστηση παρά την καρποφορία. Στα νεαρά μη καρποφορήσαντα δένδρα συνίσταται η παροχή 115gr ανά δένδρο του λιπάσματος 5-10-5 κάθε 30 - 40 ημέρες, αρχίζοντας 5 εβδομάδες μετά τη φύτευση. Στα δε ενήλικα σε καρποφορία δένδρα συνιστάται η παροχή 570gr/δένδρο/έτος ηλικίας του λιπάσματος 6-6-6 για 3 φορές το χρόνο. Η παροχή των ιχνοστοιχείων χαλκού, βορίου και μαγγανίου με ψεκασμό διά του φυλλώματος του δένδρου γίνεται 2 φορές το χρόνο κατά τα 2 πρώτα χρόνια της ηλικίας τους και μία φορά μετέπειτα. Όταν η παραγωγή είναι μεγάλη συνιστάται επιπροσθέτως η παροχή ουρίας ή του λιπάσματος 10-0-10 σε ποσότητα 17 - 22kg/στρέμμα. Όταν το pH του εδάφους είναι πάνω από 7, εκδηλώνονται συμπτώματα τροφοπενίας σιδήρου, για αυτό συνιστάται η παροχή χηλικού σιδήρου σε ποσότητα περίπου 360gr/δένδρο.[1]
Κλάδεμα
Το αβοκάντο διαμορφώνεται σε σχήμα κυπελλοειδές με 3 - 4 βραχίονες. Στα νεαρά δένδρα διενεργούνται κορυφολογήματα μετά από κάθε κύμα βλάστησης για τη δημιουργία πλάγιας βλάστησης και σχηματισμού κόμης με καλή δομή. Οι βλαστοί προς την κορυφή της κόμης συντέμνονται ελαφρά στις ορθόκλαδες ποικιλίες, αλλά με μεγάλη προσοχή. Το αυστηρό κλάδεμα μειωνεί την παραγωγή. Γι' αυτό συνίσταται το κλάδεμα καρποφορίας να είναι ελαφρό. Βασικά αφιρούνται οι ξεροί και προσβεβλημένοι και οι υγιείς αραιώνονται ή συντέμνονται για την αύξηση του αερισμού και του ηλιακού φωτός στο εσωτερικό μέρος της κόμης των δέντρων. Μερικές φορές, για την αύξηση της παραγωγής στις παρενιαυτοφορούσες ποικιλίες, όπως είναι η Fuerte διενεργείται χαρακώμα στους βραχίονες, το οποίο πρέπει να επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο. Η τεχνική όμως αυτή δεν αυξάνει και την παραγωγή των παραγωγικών ποικιλιών.[1]
Ωρίμανση
Οι καρποί του αβοκάντο είναι ώριμοι και κατάλληλοι για συγκομιδή, όταν η περιεκτικότητα της σάρκας σε λάδι φθάσει το 8% και όταν το περίβλημα του σπόρου αλλάξει χρωματισμό από λευκοκίτρινο σε σκούρο καφέ. Σε πολλές τροπικές χώρες οι καρποί θεωρούνται ώριμοι και με μικρότερη περιεκτικότητα σε λάδι. Οι ποικιλίες των 3 υποειδών διαφέρουν σε περιεκτικότητα λαδιού, με το υποείδος του Μεξικού να έχει την υψηλότερη, της Γουατεμάλας ενδιάμεση και των Δυτικών Ινδιών τη χαμηλότερη. Για την ωρίμανση των καρπών του υποειδούς των Δυτικών Ινδιών, υπό τις συνθήκες της Φλόριδας των Η.Π.Α, απαιτείται από την άνθιση μέχρι τη συγκομιδή των καρπών χρονικό διάστημα 6 - 9 μηνών, για του Μεξικού 6 - 8 μηνών και για της Γουατεμάλας 9 - 12 μήνες.[1]
Συγκομιδή
Η συγκομιδή γίνεται με το χέρι, με τη βοήθεια του μαχαιριού. Ο καρπός πρέπει να φέρει και μικρό τμημά του ποδίσκου μήκους περίπου 0,5 - 1cm. Στη συνέχεια οι καρποί ταξινομούνται κατά μέγεθος και συσκευάζονται σε ειδικά χάρτινα κιβώτια της μιας στρώσης.[1]
Σχετικές σελίδες
