Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Κεχρί φυτό"
| Γραμμή 8: | Γραμμή 8: | ||
*Pennisetum typhoides (Burm. f.) Stapf. & Hub. (= P. americanum (L.) Leeke) (2n=2x=14) (μαργαριτώδες κεχρί-pearl bulrush ή millet) | *Pennisetum typhoides (Burm. f.) Stapf. & Hub. (= P. americanum (L.) Leeke) (2n=2x=14) (μαργαριτώδες κεχρί-pearl bulrush ή millet) | ||
*Eleusine coracana Gaertn. (2n=4x=36) (δακτυλοειδές κεχρί-finger millet) | *Eleusine coracana Gaertn. (2n=4x=36) (δακτυλοειδές κεχρί-finger millet) | ||
| + | |||
| + | Σποραδικά επίσης καλλιεργούνται τα είδη Paspalum scrobiculatum L., Panicum miliare (κυρίως στις φτωχότερες και ξηρότερες περιοχές της Ινδίας) και Panicum ramosum. Η προέλευση του κοινού κεχριού δεν είναι βέβαιη: πιθανόν να έχει ως πρόγονο το αιθιοπικό είδος Panicum callosum Hochst. Εν τούτοις, δεν υπάρχουν μαρτυρίες για [[Καλλιέργεια κεχριού |καλλιέργειά]] του σε γειτονικές προς την Αιθιοπία περιοχές κατά την αρχαιότητα. Το ιταλικό κεχρί προέρχεται πιθανόν από την ανατολική ασία. Πρόγονός του πιθανόν να είναι το γνωστό ζιζάνιο Setaria viridis. Σήμερα καλλιεργείται στην Ινδία και κυρίως στην Κίνα όπου ακολουθεί σε σημασία το [[Ρύζι |ρύζι]] και το σιτάρι. Επίσης καλλιεργείται σε χώρες της εγγύς και μέσης Ανατολής. Στην Ελλάδα καλλιεργούνταν παλιότερα κυρίως το κοινό κεχρί στις ορεινές περιφέρειες ως υποκατάστατο του ρυζιού. Ονομαζόταν και "βουρί" στην Πελοπόννησο ή "μπερνίτσα" στη Μακεδονία. Σήμερα καλλιεργείται ελάχιστα ή καθόλου. | ||
| + | |||
| + | Το κεχρί καλλιεργείται για παραγωγή καρπού καθώς και για παραγωγή βιομάζας. | ||
==Πληροφοριακά στοιχεία== | ==Πληροφοριακά στοιχεία== | ||
| Γραμμή 22: | Γραμμή 26: | ||
*[[Σιτηρά]] | *[[Σιτηρά]] | ||
| + | *[[Καλλιέργεια κεχριού]] | ||
| + | *[[Ρύζι]] | ||
==Βιβλιογραφία== | ==Βιβλιογραφία== | ||
Αναθεώρηση της 11:59, 9 Ιουλίου 2013
Γενικά στοιχεία
Με την επωνυμία "κεχρί" αποκαλούμε σιτηρά θερμών κλιμάτων που ανήκουν σε έξι διαφορετικά γένη (Panicum, Setaria, Echinochloa, Paspalum, Pennisetum και Eleusine). Από τα γένη αυτά, το Eleusine ανήκει στη φυλή Chlorideae (υποοικογένεια Festucoideae), ενώ τα πέντε υπόλοιπα στη φυλή Paniceae (υποοικογένεια Panicoideae). Τα είδη αυτά που παρουσιάζουν καλλιεργητικό ενδιαφέρον είναι τα εξής:
- Panicum miliaceum L. (2n=4x=36)(κοινό κεχρί-proso ή common millet)
- Setaria italica (L.) Beauv. (2n=2x=18) (ιταλικό κεχρί-italian ή foxtail millet)
- Echinochloa frumentacea (Roxb.) Link (2n=4x=36) (ιαπωνικό κεχρί-barnyard ή japanese millet)
- Pennisetum typhoides (Burm. f.) Stapf. & Hub. (= P. americanum (L.) Leeke) (2n=2x=14) (μαργαριτώδες κεχρί-pearl bulrush ή millet)
- Eleusine coracana Gaertn. (2n=4x=36) (δακτυλοειδές κεχρί-finger millet)
Σποραδικά επίσης καλλιεργούνται τα είδη Paspalum scrobiculatum L., Panicum miliare (κυρίως στις φτωχότερες και ξηρότερες περιοχές της Ινδίας) και Panicum ramosum. Η προέλευση του κοινού κεχριού δεν είναι βέβαιη: πιθανόν να έχει ως πρόγονο το αιθιοπικό είδος Panicum callosum Hochst. Εν τούτοις, δεν υπάρχουν μαρτυρίες για καλλιέργειά του σε γειτονικές προς την Αιθιοπία περιοχές κατά την αρχαιότητα. Το ιταλικό κεχρί προέρχεται πιθανόν από την ανατολική ασία. Πρόγονός του πιθανόν να είναι το γνωστό ζιζάνιο Setaria viridis. Σήμερα καλλιεργείται στην Ινδία και κυρίως στην Κίνα όπου ακολουθεί σε σημασία το ρύζι και το σιτάρι. Επίσης καλλιεργείται σε χώρες της εγγύς και μέσης Ανατολής. Στην Ελλάδα καλλιεργούνταν παλιότερα κυρίως το κοινό κεχρί στις ορεινές περιφέρειες ως υποκατάστατο του ρυζιού. Ονομαζόταν και "βουρί" στην Πελοπόννησο ή "μπερνίτσα" στη Μακεδονία. Σήμερα καλλιεργείται ελάχιστα ή καθόλου.
Το κεχρί καλλιεργείται για παραγωγή καρπού καθώς και για παραγωγή βιομάζας.
Πληροφοριακά στοιχεία
Ευδοκιμεί στις περιοχές
|
Σχετικές σελίδες
Βιβλιογραφία
- ↑ Τα σιτηρά των θερμών κλιμάτων Αραβόσιτος-Σόργο-Ρύζι-Κεχρί", Ανδρέας Ι. Καραμάνος, Εκδόσεις Παπαζήση.
