Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Αναβαθμοί και προστασία εδάφους"

Αναθεώρηση της 11:18, 22 Σεπτεμβρίου 2015

Εισαγωγή

Οι αναβαθμοί (πεζούλες) είναι μία από τις κύριες τεχνικές προστασίας και καλλιέργειας του εδάφους με σκοπό την καταπολέμηση της ερημοποίησης της γης. Είναι μία πρακτική που εφαρμόζεται για την αποτροπή της επιφανειακής απορροής που προκύπτει από την περίσσεια των βροχών σε επικλινή εδάφη και η οποία προκαλεί την διάβρωση του εδάφους. Οι αναβαθμοί είναι κατασκευές σχετικά με επίπεδες επιφάνειες ενός λογικού μεγέθους που επιτρέπουν την καλλιέργεια στις κεκλιμένες περιοχές. Δημιουργούνται οι αναβαθμοί μετακινώντας λωρίδες εδάφους παράλληλα προς τις ισοϋψείς και αποθέτοντας το εδαφικό υλικό που μετακινήθηκε αμέσως κάτω από τη λωρίδα διαμορφώνοντας έτσι τη φυσική κεκλιμένη επιφάνεια σε ένα ανθρωπογενές κλιμακωτό τοπίο. Οι αναβαθμοί επιτρέπουν συνήθως την καλύτερη διαχείριση του εδάφους και του νερού, βελτιώνουν την πρόσβαση στη περιοχή και διευκολύνουν τις γεωργικές εργασίες.

Οι αναβαθμοί είναι μεταξύ των πλέον ευκρινών χαρακτηριστικών σε λοφώδη και ορεινά τοπία. Οι αναβαθμοί είναι μεταξύ των πλέον ευκρινών χαρακτηριστικώνσε λοφώδη και ορεινά τοπία. Οι αναβαθμοί είναι διάσπαρτοι σε πολλές επικλινείς περιοχές της Αφρικής και ιδιαίτερα στην Αιθιοπία. Είναι εντυπωσιακές μνημειακές κατασκευές οι αναβαθμοί στις Περουβιανές Άνδεις και εμφανίζονται σχεδόν κατακόρυφα στις απότομες πλαγιές των Ιμαλαΐων. Στην Κίνα, την Ιαπωνία και τη Νοτιοανατολική Ασία οι αναβαθμοί σε βουνοπλαγιές με καλλιέργεια αρδευόμενου ρυζιού αποτελούν θαύματα εφαρμοσμένης υδραυλικής μηχανικής. Οι αναβαθμοί επεκτείνονται ευρέως στη Μεσογειακή Ευρώπη. Απαντούν στη Βόρεια Γερμανία, συνήθως για την καλλιέργεια αμπελιών.^[1]

Κατασκευές και προστασία εδάφους

Αν και οι αναβαθμοί είναι ακόμα μία "ζωντανή παράδοση", η τέχνη της κατασκευής αυτών είναι τόσο παλαιά όσο κα η καλλιέργεια της γης και θεωρούνταν ως ζωτικής σημασίας για την γεωργία για πολλούς αρχαίους πολιτισμούς. Οι λοφώδεις περιοχές με ελαιώνες (με κλίσεις συνήθως μεγαλύτερες από 6%) στη Λέσβο έχουν διαμορφωθεί με αναβαθμούς (ξηρολιθιές) αρκετές εκατοντάδες χρόνια πριν χρησιμοποιώντας πέτρες. Οι ελαιώνες στη περιοχή αυτή καλύπτουν έκταση 60.966 εκταρίων. Η έκταση των ξερικών καλλιεργειών όπως αμυγδαλιές, αμπέλια και ελιές έχουν επεκταθεί με γρήγορο ρυθμό σε επικλινείς υποβαθμισμένες περιοχές, επειδή ενθαρρύνονται από τις πολιτικές της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της Ε.Ε που επιδοτεί άμεσα τον εκσυχρονισμό αυτών των καλλιεργειών. Αυτό οδήγησε στην αύξηση της ισοπέδωσης και κατασκευής αναβαθμών στις λοφώδεις περιοχές με σκοπό την μείωση της κλίσης και την εκμηχάνιση της καλλιέργειας.

Η σημαντικότερη αιτία και όφελος κατασκευής των αναβαθμών είναι η προστασία του εδάφους και του νερού. Οι αναβαθμοί μειώνουν την ποσότητα και την ταχύτητα του νερού που κινείται κατά μήκος της επιφάνειας του εδάφους και συνεπώς μειώνεται σημαντικά η εδαφική διάβρωση. Οι αναβαθμοί επιτρέπουν έτσι την εντατικότερη καλλιέργεια του εδάφους που διαφορετικά θα ήταν αδύνατη. Η διάβρωση είναι μία από τις σημαντικότερες διεργασίες υποβάθμισης και ερημοποίησης του εδάφους στις λοφώδεις Μεσογειακές περιοχές. Η διάβρωση περιλαμβάνει όχι μόνο την απομάκρυνση εδαφικών ανόργανων υλικών, αλλά και την απώλεια της οργανικής ουσίας και των θρεπτικών στοιχείων των φυτών. Η διάβρωση μειώνει την παραγωγικότητα του γεωργικού εδάφους, προκαλεί την ρύπανση ποταμών και μειώνει την αποθηκευτική ικανότητα σε νερό των επιφανειακών και υπόγειων ταμιευτηρίων.^[1]

Παραδοσιακοί και σύγχρονοι αναβαθμοί

Σύγχρονος σχεδιασμός και κατασκευή αναβαθμών

Διαχείριση της γης με αναβαθμούς

Μελλοντικές προοπτικές και συστάσεις

Σχετικές σελίδες

• Εισαγωγή στους αναβαθμούς

• Κατασκευές αναβαθμών και προστασία εδάφους

• Περιγραφή παραδοσιακών και σύγχρονων αναβαθμών

• Σύγχρονος σχεδιασμός και κατασκευή αναβαθμών

• Η διαχείριση της γης με αναβαθμούς

• Μελλοντικές προοπτικές και συστάσεις

Βιβλιογραφία

1. ↑ ^{1,0 1,1} Σημειώσεις μαθήματος "Εφηρμοσμένης εδαφολογίας" του καθηγητή Εδαφολογίας και Γεωργικής Χημείας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Κοσμά Κων/νου. Αθήνα 2011.