Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Ασθένεια ρετσινολαδιάς Βερτισιλλίωση"
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
Πρόκειται για [[Αδρομυκώσεις |αδρομύκωση]] που οφείλεται στο παθογόνο Verticillium dahliae. Είναι εδαφογενής [[Ασθένειες ρετσινολαδιάς|ασθένεια]] και οι μολύνσεις των [[Ρετσινολαδιά φυτό|φυτών]] γίνονται κυρίως από τις [[Βοτανικά χαρακτηριστικά ρετσινολαδιάς|ρίζες]]. Μετά από την είσοδο του [[μύκητες |μύκητα]] στις ρίζες, προχωρά και εγκαθίσταται στα αγγεία του ξύλου, με αποτέλεσμα τα φυτά να γίνονται καχεκτικά και να αποξηραίνονται. Χαρακτηριστικό σύμπτωμα είναι ένας καστανός μεταχρωματισμός των αγγείων. Πολύ συχνά, τα φυτά, εμφανίζουν το σύνδρομο βραδέως μαρασμού, με την μορφή ημιπληγίας (τα συμπτώματα παρατηρούνται μόνο από τη μια πλευρά του φυτού). | Πρόκειται για [[Αδρομυκώσεις |αδρομύκωση]] που οφείλεται στο παθογόνο Verticillium dahliae. Είναι εδαφογενής [[Ασθένειες ρετσινολαδιάς|ασθένεια]] και οι μολύνσεις των [[Ρετσινολαδιά φυτό|φυτών]] γίνονται κυρίως από τις [[Βοτανικά χαρακτηριστικά ρετσινολαδιάς|ρίζες]]. Μετά από την είσοδο του [[μύκητες |μύκητα]] στις ρίζες, προχωρά και εγκαθίσταται στα αγγεία του ξύλου, με αποτέλεσμα τα φυτά να γίνονται καχεκτικά και να αποξηραίνονται. Χαρακτηριστικό σύμπτωμα είναι ένας καστανός μεταχρωματισμός των αγγείων. Πολύ συχνά, τα φυτά, εμφανίζουν το σύνδρομο βραδέως μαρασμού, με την μορφή ημιπληγίας (τα συμπτώματα παρατηρούνται μόνο από τη μια πλευρά του φυτού). | ||
| − | Η ασθένεια ευνοείται από μεσαίες θερμοκρασίες 21-27<sup>o</sup>C και φαίνεται ότι γι’ αυτό επικρατεί και είναι σοβαρό παθογόνο σε θερμότερες περιοχές, όπως στη Ν. Ευρώπη. Επίσης παρουσιάζεται σοβαρότερη σε ουδέτερα μέχρι αλκαλικά εδάφη. Το παθογόνο επιβιώνει στο έδαφος με τα μικροσκληρώτια για πολλά χρόνια (8-14), και σαν μυκήλιο στους προσβεβλημένους φυτικούς ιστούς, αλλά και σε πλήθος ζιζανίων ξενιστών όπως είναι τα, Calentula avvensis,Geranium dissctum, Malva sylvestris, Solanum nigrum κ.α. | + | Η ασθένεια ευνοείται από μεσαίες θερμοκρασίες 21-27<sup>o</sup>C και φαίνεται ότι γι’ αυτό επικρατεί και είναι σοβαρό παθογόνο σε θερμότερες περιοχές, όπως στη Ν. Ευρώπη. Επίσης παρουσιάζεται σοβαρότερη σε ουδέτερα μέχρι αλκαλικά εδάφη. Το παθογόνο επιβιώνει στο [[τύποι εδαφών |έδαφος]] με τα μικροσκληρώτια για πολλά χρόνια (8-14), και σαν μυκήλιο στους προσβεβλημένους φυτικούς ιστούς, αλλά και σε πλήθος ζιζανίων ξενιστών όπως είναι τα, Calentula avvensis,Geranium dissctum, Malva sylvestris, Solanum nigrum κ.α. |
Λόγω ότι πρόκειται για ιδιαίτερα καταστρεπτική ασθένεια, που προκαλεί σοβαρές ζημιές, χωρίς να υπάρχουν μέχρι σήμερα αποτελεσματικά χημικά μέσα, συνίσταται να χρησιμοποιούνται ανθεκτικά ανθεκτικές [[Ποικιλίες ρετσινολαδιάς|ποικιλίες]] και υβρίδια, η εφαρμογή ηλιοαπολύμανσης του εδάφους, η συστηματική αντιμετώπιση των [[Καταπολέμηση ζιζανίων ρετσινολαδιάς|ζιζανίων]] ξενιστών και η [[Αμειψισπορά|αμειψισπορά]] με μη ευπαθή φυτά όπως το [[Βαμβάκι|βαμβάκι]], η [[Ντομάτα φυτό|τομάτα]], η [[Πατάτα φυτό|πατάτα]]. | Λόγω ότι πρόκειται για ιδιαίτερα καταστρεπτική ασθένεια, που προκαλεί σοβαρές ζημιές, χωρίς να υπάρχουν μέχρι σήμερα αποτελεσματικά χημικά μέσα, συνίσταται να χρησιμοποιούνται ανθεκτικά ανθεκτικές [[Ποικιλίες ρετσινολαδιάς|ποικιλίες]] και υβρίδια, η εφαρμογή ηλιοαπολύμανσης του εδάφους, η συστηματική αντιμετώπιση των [[Καταπολέμηση ζιζανίων ρετσινολαδιάς|ζιζανίων]] ξενιστών και η [[Αμειψισπορά|αμειψισπορά]] με μη ευπαθή φυτά όπως το [[Βαμβάκι|βαμβάκι]], η [[Ντομάτα φυτό|τομάτα]], η [[Πατάτα φυτό|πατάτα]]. | ||
Τελευταία αναθεώρηση της 08:06, 25 Ιουλίου 2016
Πρόκειται για αδρομύκωση που οφείλεται στο παθογόνο Verticillium dahliae. Είναι εδαφογενής ασθένεια και οι μολύνσεις των φυτών γίνονται κυρίως από τις ρίζες. Μετά από την είσοδο του μύκητα στις ρίζες, προχωρά και εγκαθίσταται στα αγγεία του ξύλου, με αποτέλεσμα τα φυτά να γίνονται καχεκτικά και να αποξηραίνονται. Χαρακτηριστικό σύμπτωμα είναι ένας καστανός μεταχρωματισμός των αγγείων. Πολύ συχνά, τα φυτά, εμφανίζουν το σύνδρομο βραδέως μαρασμού, με την μορφή ημιπληγίας (τα συμπτώματα παρατηρούνται μόνο από τη μια πλευρά του φυτού).
Η ασθένεια ευνοείται από μεσαίες θερμοκρασίες 21-27oC και φαίνεται ότι γι’ αυτό επικρατεί και είναι σοβαρό παθογόνο σε θερμότερες περιοχές, όπως στη Ν. Ευρώπη. Επίσης παρουσιάζεται σοβαρότερη σε ουδέτερα μέχρι αλκαλικά εδάφη. Το παθογόνο επιβιώνει στο έδαφος με τα μικροσκληρώτια για πολλά χρόνια (8-14), και σαν μυκήλιο στους προσβεβλημένους φυτικούς ιστούς, αλλά και σε πλήθος ζιζανίων ξενιστών όπως είναι τα, Calentula avvensis,Geranium dissctum, Malva sylvestris, Solanum nigrum κ.α.
Λόγω ότι πρόκειται για ιδιαίτερα καταστρεπτική ασθένεια, που προκαλεί σοβαρές ζημιές, χωρίς να υπάρχουν μέχρι σήμερα αποτελεσματικά χημικά μέσα, συνίσταται να χρησιμοποιούνται ανθεκτικά ανθεκτικές ποικιλίες και υβρίδια, η εφαρμογή ηλιοαπολύμανσης του εδάφους, η συστηματική αντιμετώπιση των ζιζανίων ξενιστών και η αμειψισπορά με μη ευπαθή φυτά όπως το βαμβάκι, η τομάτα, η πατάτα.
