Φυλές ιπποειδών
Αυτόχθονες φυλές ιπποειδών
Εγχώριος ελληνικός όνος
O γάιδαρος, γάδαρος ή γαϊδούρι, στο θηλυκό γένος γαϊδάρα, γαδάρα ή γαϊδούρα και στην καθαρεύουσα όνος, είναι κατοικίδιο εξημερωμένο θηλαστικό ζώο που ανήκει στην τάξη περισσοδάκτυλα. Η επιστημονική του ονομασία είναι Equus asinus, είναι δηλαδή ένα είδος του γένους «άλογο».
Από τη διασταύρωση αλόγου (συγκεκριμένα φοράδας) και γαϊδάρου προέρχεται το μουλάρι, ενώ από τη διασταύρωση αλόγου και θηλυκού γαϊδάρου προέρχεται ο γίννος. Παλαιότερα οι άνθρωποι τον χρησιμοποιούσαν σαν μεταφορικό μέσο.
Στην Ελλάδα υπήρχαν 508.000 γαϊδούρια [1] το 1950, 95.000 το 1995 και λιγότερα από 16.000 το 2008.
Ο όνος σε σύγκριση με το άλογο έχει πολύ μεγάλη αντοχή (φορτίου και έλξης) στην κοπιώδη εργασία, στον καύσωνα, στις ασθένειες (ειδικά σε παθήσεις των κάτω άκρων), στην πείνα και την δίψα. Είναι εξαιρετικά λιτοδίαιτος, πολύ υπομονετικός και μακροβιότερος του αλόγου (ζει πάνω από 40 χρόνια-Αγγλία). Σε αντίθεση με τον ίππο, ο όνος μειονεκτεί στην ταχύτητα και στο σωματικό μέγεθος.
Ο όνος αναπαράγεται κανονικά (εγγενώς) με άτομα του ίδιου είδους αλλά και με τον ίππο. Συγκεκριμένα η διασταύρωση αρσενικού όνου με φοράδα δίνει τον ημίονο ή μουλάρι, ενώ η διασταύρωση αρσενικού αλόγου με θηλυκό όνο δίνει το γαιδουρομούλαρο. Και στις δύο περιπτώσεις οι απόγονοι είναι στείροι λόγω περιττού αριθμού χρωμοσωμάτων. Η κύηση διαρκεί 12 μήνες.
Στην Ελλάδα, οι όνοι διαδραμάτισαν ουσιαστικό ρόλο στην πολιτιστική και οικονομική ανάπτυξη των διαφόρων περιοχών της χώρας μας, (ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα). Η συμβολή τους στην εξέλιξη της ελληνικής γεωργίας ήταν καθοριστική μέχρι την εισαγωγή των αγροτικών μηχανημάτων, οπότε τα γαϊδούρια απαξιώθηκαν. Αντίθετα, περίοπτη υπήρξε ανέκαθεν η θέση του γαϊδάρου στην ελληνική παράδοση και λαογραφία.
Βιβλιογραφία
Το άλογο της Σκύρου
Εκτρέφεται ως καθαρόαιμο, κυρίως, στη νήσο της Σκύρου. Με απόφαση του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων απαγορεύεται η εξαγωγή από το νησί, τουλάχιστον των καθαρόαιμων (βάσει του ύψους ακρωμίου). Επίσης, εκτός της νήσου Σκύρου, σε διάφορες περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδας εκτρέφονται κάποια καθαρόαιμα και μερικά διασταυρωμένα σκυριανά άλογα, που προήλθαν από παράνομη εξαγωγή, κατά καιρούς, ορισμένων αλόγων από το νησί.
Το άλογο της Σκύρου [1] μπορεί να θεωρηθεί ότι αποτελεί φαινοτυπικά μικρογραφία του Κρητικού αλόγου, γι΄αυτό αποκαλείται συνήθως «αλογάκι». Μικρόσωμο άλογο με ύφος ακρωμίου που κυμαίνεται στους επιβήτορες από 102 έως 122 εκατοστά (109 εκατοστά το μέσο ύψος ακρωμίου όλων των αρρένων στην Σκύρο) και στις φοράδες από 100 έως 119 εκατοστά (107 εκατοστά το μέσο ύψος ακρωμίου όλων των θηλυκών).
Το χρώμα που επικρατεί, όπως και στο Κρητικό άλογο, είναι το ορφνό (57% των αλόγων της Σκύρου) σε διάφορες αποχρώσεις (κοινό, βαθύ, καστανό και ορφνομελανό) και ακολουθεί το φαιό (19%) σε αποχρώσεις ερυθρόστικτο, πολύ ανοικτό και μηλωτό, το ερυθρόφαιο (16%) και το ξανθό (7%). Σπάνια βέβαια αλλά υπαρκτά είναι και άλλα χρώματα, όπως το ισαβέλειο και το υπομελανό. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά χρωματισμού συναντώνται κυρίως στα άλογα με ορφνό χρωματισμό ενώ απεναντίας όλα τα άλογα φέρουν διάσπαρτα κορυφές στην κεφαλή, λαιμό, τράχηλο και κορμό.
Το σώμα αυτού του είδους, μυώδες και συμπαγές, παρουσιάζει εντυπωσιακή για το μέγεθός τους δύναμη έλξης και δυσκολία στη χειραγώγησή τους.
Η κεφαλή, λεπτοκαμωμένη, καταλήγει σε λεπτά χείλη και ρώθωνες. Οι οφθαλμοί προέχουν και ατενίζουν το περιβάλλον με έντονο βλέμμα.
Τα άκρα είναι ισχυρά με δυνατές και σχετικά ογκώδεις αρθρώσεις και οι οπλές σκοτεινού χρώματος και σκληρές, γεγονός που επιτρέπει την μετακίνησή τους σε ανώμαλο και πετρώδες έδαφος χωρίς προβλήματα.
Ο τράχηλος, μυώδης, ευρύς και συμπαγής, προσδίδει χαρακτηριστική δύναμη έλξης με αποτέλεσμα να παρουσιάζει ιδιαίτερη δυσκολία στην χειραγώγησή του. Η χαίτη, μεγάλη σε έκταση και μήκος, ιδιαίτερα στους ενήλικες επιβήτορες καλύπτει ολόκληρη τη μια πλευρά του τραχήλου και κατέρχεται στα υπερήλικα αρσενικά, μέχρι σχεδόν του εδάφους. Πρόσθια η χαίτη επεκτείνεται στη μετωπική χώρα, κατερχόμενη συνήθως μέχρι τους οφθαλμούς. Τα αυτιά του αλόγου, εντόνως όρθια, προεξέχουν, εκατέρωθεν της μετωπιαίας χαίτης.
Η ουρά εντόνως θυσανωτή και μεγάλη σε μήκος φέρεται προς τα κάτω μέχρι το μέσον του μεταταρσίου και πολλές φορές αγγίζει τους κυνήποδες.
Γενικά το Σκυριανό αλογάκι είναι ζωηρό και νευρικό όπως και το Κρητικό άλογο, πλην όμως είναι ταυτόχρονα ήρεμο και ευάγωγο με τον ιδιοκτήτη του, με τα άτομα που γνωρίζει και ιδιαίτερα με τα παιδιά. Έχει ισχυρή κράση, είναι αρκετά λιτοδίαιτο και μπορεί να επιζήσει σε περιβάλλον όπου η βλάστηση είναι θαμνώδης και κακής ποιότητας, όπως είναι το περιβάλλον της νήσου Σκύρου, όπου ζει ελεύθερα για ένα διάστημα του χρόνου.
Η αναπαραγωγική περίοδος, όπως και στα άλλα εγχώρια άλογα, εκτείνεται από την αρχή της άνοιξης μέχρι την αρχή του θέρους. Το αλογάκι της Σκύρου είναι αρκετά γόνιμο και ενηβώνεται σχεδόν από το πρώτο έτος της ηλικίας του. Ο αριθμός των επιβητόρων στο νησί είναι δυσανάλογα μεγάλος (33,3% του πληθυσμού), έτσι ο ιδιοκτήτης κάθε φοράδας έχει μεγάλο φάσμα επιλογής επιβήτορα, εφόσον η φοράδα του σταβλίζεται. Απεναντίας, στην ελεύθερη διαβίωση της φοράδας στο «βουνό», μια περιοχή όπου αφήνονται ελεύθερα τα άλογα από Οκτώβρη μέχρι Μάιο, τότε η επίβαση είναι τυχαία και εξαρτάται από την ομάδα του επιβήτορα (χαρέμι) όπου η φοράδα συμβιώνει. Οι τοκετοί πραγματοποιούνται νωρίς την άνοιξη για τα ζώα που αφήνονται ελεύθερα τον χειμώνα, έτσι το θέρος οι φοράδες χρησιμοποιούνται από τους ιδιοκτήτες τους για γεωργικές εργασίες. Ο πώλος κατά τη γέννηση είναι πολύ μικρός και όμορφος αλλά πολύ ζωηρός και ακολουθεί τη φοράδα στις γεωργικές εργασίες. Λόγω του μεγάλου αριθμού των επιβητόρων, πολλοί από αυτούς δεν χρησιμοποιούνται στην αναπαραγωγή, αλλά διατηρούνται από τους ιδιοκτήτες τους απλά και μόνο για ευχαρίστηση και κοινωνική προβολή.
Τα κύρια προβλήματα στην αναπαραγωγική διαδικασία στο αλογάκι της Σκύρου είναι τα ακόλουθα:
- Είναι αδύνατον να σχεδιαστούν συζεύξεις στην ελεύθερη διαβίωση των αλόγων στο τμήμα του νησιού που αφήνονται ελεύθερα για διαβίωση (βουνό). Η επιλογή γίνεται από τον επιβήτορα κυρίως (κυριαρχική θέση που κατέχει στην αγέλη) και δευτερευόντως από την φοράδα, πλην όμως είναι εντελώς αδύνατον να προκαθοριστεί ή να προβλεφθεί.
- Τα τελευταία χρόνια, επειδή περιορίστηκε η γεωργική απασχόληση και γενικά ο αγροτικός πληθυσμός, πολλά άλογα διατηρούνται καθόλη τη διάρκεια του έτους σταβλισμένα, επειδή οι ιδιοκτήτες δεν θέλουν οι φοράδες τους να γεννήσουν για οικονομικούς κυρίως λόγους (πρόσθετη διατροφή και σταβλισμός) με αποτέλεσμα να περιορίζεται ο αριθμός των απογόνων από κάθε φοράδα και να μειώνεται το ποσοστό των νεαρών ζώων και στη συνέχεια ο πληθυσμός των αλόγων να παραμένει περίπου στάσιμος.
- Το σπουδαιότερο, όμως, πρόβλημα, είναι η είσοδος στην ελεύθερη αγέλη επιβητόρων-όνων, οι οποίοι επειδή είναι αναπαραγωγικά περισσότερο δραστήριοι σε σχέση με τους επιβήτορες, γονιμοποιούν τις φοράδες, με αποτέλεσμα οι περισσότερες γεννήσεις να είναι ημίονοι και όχι πώλοι. Για την επίλυση του προβλήματος αυτού ο μόνος τρόπος είναι ο περιορισμός μιας έκτασης βοσκής στο βουνό όπου να ελέγχεται η είσοδος των ζώων, τουλάχιστον κατά την αναπαραγωγική περίοδο και έτσι να επανέλθει η αναπαραγωγή μόνο μεταξύ αλόγων. Πράγματι, γίνεται προσπάθεια από το Δήμο της Σκύρου και από το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων προς την κατεύθυνση αυτή.
Βιβλιογραφία
Το άλογο της Πίνδου
Εκτρέφεται στις περιοχές του ορεινού συγκροτήματος της Πίνδου από την Δυτική Μακεδονία, βόρεια, μέχρι την Στερεά Ελλάδα, νότια, καθώς επίσης και στα γειτονικά και παράλληλα προς την οροσειρά της Πίνδου ορεινά συγκροτήματα της Θεσσαλίας και της Ηπείρου. Είναι το μικρόσωμο «ορεινό» άλογο της Ελλάδας που εκτρέφεται σε όλες σχεδόν τις περιοχές της Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας, Θεσσαλίας, Στερεάς Ελλάδας και Ηπείρου, κυρίως από κτηνοτρόφους και απαρτίζει το μεγαλύτερο τμήμα του ίππειου πληθυσμού της χώρας μας.
Μικρόσωμο άλογο, χωρίς αρμονικό συσχετισμό των διαφόρων τμημάτων του σώματος (κεφαλή κοντή, σώμα επίμηκες, τράχηλος φαρδύς, γλουτοί με μικρές μυϊκές μάζες εντόνως αποκλίνοντες προς τα κάτω, άκρα μικρά και ισχυρά κ.λπ.). Το ύψος ακρωμίου κυμαίνεται κατά μέσο όρο από 110 έως 135 εκατοστά (110–135 εκ. φοράδες, 120-135 εκ. επιβήτορες, 125–135 εκ. ευνουχισμένα).
Ο χρωματισμός που επικρατεί (70% περίπου) είναι κυρίως ο ορφνός σε διάφορες αποχρώσεις (κοινός, καστανός, βαθύς, ορφνομελανός) και ο φαιός (30%), επίσης σε διάφορες παραλλαγές (πολύ ανοικτός, ερυθρόστικτος, βαθύς). Σπανίως συναντώνται άλλοι χρωματισμοί, όπως ξανθός και ερυθρόφαιος.
Το σώμα του, φαίνεται ελαφρά επίμηκες, επειδή η κεφαλή και τα άκρα είναι σχετικά μικρά, είναι λεπτό με ωμοπλατιαία χώρα μυϊκά ανεπτυγμένη, απολήγοντας στο ακρώμιο σε οξεία γωνία, ενώ οι γλουτοί χωρίς έντονες μυϊκές μάζες αποκλίνουν προς τα κάτω και πίσω.
Η κεφαλή, σχετικά κοντή, απολήγει απότομα στο ακρορρίνιο με μικρά χείλη και εντυπωσιακά ανεπτυγμένους και ανοικτούς ρώθωνες που διευκολύνουν την αναπνοή.
Ο τράχηλος, ευρήυς με ισχυρή οστέινη υποδομή και καλά ανεπτυγμένες μυϊκές μάζες. Η χαίτη αποκλίνει προς την μια πλευρά του τραχήλου και καλύπτει σχεδόν όλο το λαιμό.
Τα άκρα, με ισχυρό ανεπτυγμένο τον οστέινο σκελετό, είναι σχετικά μικρά, ιδιαίτερα τα πρόσθια, πλην όμως χοντρά. Τα δυνατά και συμπαγή πρόσθια άκρα καθιστούν το άλογο αυτό κατάλληλα προσαρμοσμένο για αναρρίχηση σε ορεινό και δύσβατο έδαφος. Οι οπλές είναι μικρές, ωοειδείς και σκληρές, προσαρμοσμένες και αυτές για παρόμοιο έδαφος.
Η ουρά φέρεται προς τα κάτω και φτάνει, συνήθως, μέχρι τους ταρσούς.
Γενικά, το άλογο της Πίνδου [1] είναι ένα μικρόσωμο άλογο με ισχυρή και συμπαγή ανάπτυξη του πρόσθιου τμήματος του σώματος, που σε συνδυασμό με τα ισχυρά πρόσθια άκρα, τις σκληρές οπλές και την μικρή κεφαλή και τους ανοικτούς και προέχοντες ρώθωνες, καθίσταται κατάλληλο και προσαρμοσμένο στην ανάβαση και αναρρίχηση ανωμάλου, πετρώδους και κεκλιμένου εδάφους, τέτοιο δηλαδή που απαντάται στις ορεινές περιοχές, όπου το άλογο αυτό εκτρέφεται και εργάζεται. Η αντοχή του είναι παροιμιώδης και σε αντίστροφη σχέση με το σωματικό του βάρος.
Η ενήβωση του ορεινού αλόγου αρχίζει, σχεδόν ταυτόχρονα, και στα δύο φύλα, τη δεύτερη άνοιξη της ηλικίας τους, δηλαδή σε ηλικία 2 ετών. Η αναπαραγωγική περίοδος αρχίζει την αρχή της άνοιξης και συνεχίζεται μέχρι την αρχή του θέρους. Η έλλειψη επιβητόρων και η ανάγκη να χρησιμοποιηθεί για εργασία αναγκάζει τους ιδιοκτήτες των φοράδων πολλές φορές να αφήνουν τα ζώα τους αγονιμοποίητα. Έτσι, πολύ συχνά, υπάρχουν φοράδες σε προχωρημένη ηλικία που γέννησαν μια φορά ή δεν γέννησαν καθόλου.
Επίσης οι επιβήτορες χρησιμοποιούνται για αναπαραγωγή μια περίοδο ή το πολύ δύο και στη συνέχεια οι ιδιοκτήτες τους ευνουχίζουν για να τους χρησιμοποιήσουν ευκολότερα για εργασία. Έτσι, σπάνια συναντάς επιβήτορες σε μεγάλη ηλικία, εκτός εάν ανήκουν σε ιδιοκτήτες που διατηρούν μεγάλη εκτροφή ορεινών αλόγων.
Βιβλιογραφία
Το άλογο ορεινής Ηλείας
Εκτρέφεται κυρίως από κτηνοτρόφους και γεωργούς του ορεινού συγκροτήματος Ερύμανθου (υψόμετρο 2.224 μέτρα) και δευτερευόντως των χαμηλών ορέων Φολόης (Υψόμετρο 780 μέτρων) και Σκόλλις (Υψόμετρο 965 μέτρων). Μικρός αριθμός τέτοιων αλόγων εκτρέφονται επίσης και σε ορεινά συγκροτήματα των γειτονικών προς την Ηλεία νομών της Αχαΐας (περιοχή Καλαβρύτων) και της Αρκαδίας (περιοχή Κοντοβάζαινας) και γενικά στο ορεινό συγκρότημα της Πελοποννήσου (Αροάνια, Αραχναίο, Κυλλήνη, Μαίναλο, Παναχαϊκό, Πάρνωνος και Ταΰγετος).
Μικρόσωμο σχετικά άλογο, ελαφρώς μεγαλύτερο από το ορεινό άλογο της Πίνδου, με ύψος ακρωμίου 125 έως 142 εκατοστά στις φοράδες (μέσος όρος 280 φοράδων, 136 εκατοστά) και 130 έως 148 εκατοστά στους επιβήτορες (μέσος όρος 98 επιβητόρων και 136 ευνουχισθέντων, 142 εκατοστά). Ο φαιός χρωματισμός επικρατεί συνήθως (72%) με αποχρώσεις πολύ ανοικτού, ανοικτού, βαθύ, μελανόστικτου και σιδηρόχρωμου και ακολουθεί ο ορφνός (10%) με αποχρώσεις κοινού, βαθύ, καστανού και ορφνομελανού και τέλος ο ερυθρόφαιος (8%) με την απόχρωση του βαθύ.
Το σώμα του σχετικά επίμηκες με ανεπτυγμένες μυϊκές μάζες στα πρόσθια άκρα και τον τράχηλο. Γλουτοί, χωρίς έντονα αναπτυγμένες μυϊκές μάζες στη φοράδα και μέτρια ανεπτυγμένες στον επιβήτορα. Η κεφαλή κανονική με ρώθωνες ανοικτούς και προτεταμένους. Ο τράχηλος ισχυρός με καλές μυϊκές μάζες. Η χαίτη αποκλίνει προς την μια πλευρά και καλύπτει συνήθως το μισό πλάτος του τραχήλου. Τα άκρα, με εντυπωσιακά ανεπτυγμένο οστέινο σκελετό, είναι χοντρά και συμπαγή το μήκος των οποίων είναι σε αρμονία με την σωματική ανάπτυξη. Οι αρθρώσεις διογκωμένες, συμπαγείς με τέτοντες ισχυρούς και δυνατούς.
Γενικά, το άλογο της ορεινής Ηλείας[1], προσομοιάζει το ορεινό άλογο της Πίνδου στα σωματικά χαρακτηριστικά με τη διαφορά ότι είναι λίγο μεγαλύτερο το ανάστημα και σωματικό βάρος. Η σωματική του κατασκευή και τα άκρα του, πρόσθια και οπίσθια, το καθιστούν ικανό κα απόλυτα προσαρμοσμένο, για δύσβατο ορεινό έδαφος. Είναι λιτοδίαιτο, δυνατό και με πολύ ισχυρή κράση και αντοχή.
Όπως όλα τα ελληνικά άλογα η αναπαραγωγική περίοδος εκτείνεται από την αρχή της άνοιξης μέχρι την αρχή του θέρους. Η ενήβωση αρχίζει νωρίς στο ορεινό άλογο της Ηλείας πλην όμως οι εκτροφείς το θέτουν στην αναπαραγωγή από την συμπλήρωση του 2ου έτους της ηλικίας. Η φοράδα διακρίνεται για την επιμήκυνση της αναπαραγωγική ζωής αφού πολλές φορές γεννάει πώλο σε ηλικία 25 ετών. Οι επιβήτορες, λίγοι σε αριθμό, ξεκινούν την αναπαραγωγική τους λειτουργία με την συμπλήρωση του 2ου έτους.
Βιβλιογραφία
Το άλογο πεδινής Ηλείας
Στην πεδινή περιοχή του Ν. Ηλείας με επίκεντρο την εύφορη και αρδευόμενη πεδιάδα του Πηνειού ποταμού οι γεωργοί της περιοχής αυτής διατηρούσαν παλαιότερα (προ του Β΄ παγκοσμίου πολέμου) το άλογο αυτό, σε μεγάλους αριθμούς, για την καλλιέργεια της γης γιατί αποτελούσε την κύρια και αποκλειστική δύναμη καλλιέργειας του εύφορου αυτού κάμπου μέχρις ότου εμφανίστηκε η μηχανοκίνητη δύναμη (τρακτέρ κ.λπ.), η οποία βαθμιαία εκτόπισε το άλογο από αυτήν την χρήση στη γεωργία με αποτέλεσμα να μειωθεί σημαντικά και η εκτροφή του. Έτσι, παραμένει μέχρι σήμερα, αφού περιορίστηκε δραματικά ο αριθμός τους, το άλογο αυτό της πεδινής Ηλείας, ως απομεινάρι βιολογικής κληρονομιάς της περιοχής, να υπενθυμίζει την παραδοσιακή αγροτική πρακτική της περασμένης γενεάς. Η χρησιμοποίηση του αλόγου αυτού για την καλλιέργεια της γης είχε ως αποτέλεσμα οι τοπικοί φορείς της περιοχής σε συνεργασία με το Υπουργείο Γεωργίας να εισάγουν κατά διαστήματα παλαιότερα (1915-1942) άλογα βαριάς έλξης (μεγάλου σωματικού βάρους και ύψους), όπως Αγγλονορμανδικά, Nονιους κ.λπ., τα οποία διασταύρωναν με το αυτόχθονο άλογο για παραγωγή ζώων κατάλληλων για την καλλιέργεια της γης και των διαφόρων αγροτικών εργασιών. Αποτέλεσμα αυτής της γενετικής διεργασίας ήταν η φαινοτυπική και γενοτυπική διαμόρφωση του σημερινού αλόγου της πεδινής Ηλείας.
Μεγαλόσωμο σχετικά άλογο, σε σύγκριση με το άλογο της ορεινής Ηλείας, με ύψος ακρωμίου 140 μέχρι 160 εκατοστά στις φοράδες (μέσος όρος 42 φοράδων, 149 εκατοστά) και 155 μέχρι 165 εκατοστά στους επιβήτορες (μέσος όρος 7 επιβητόρων, 157 εκατοστά).
Ο χρωματιστός που επικρατεί είναι ο ορφνός (60%) σε αποχρώσεις βαθύ, καστανού και ορφνομελανού και ακολουθεί ο ερυθρόφαιος (15%) σε αποχρώσεις κοινού και βαθύ και ο φαιός (15%) σε αποχρώσεις βαθύ, μηλωτού και μελανόστικτου.
Το σώμα του είναι μυώδες, συμπαγές, φαρδύ με αρκετά ανεπτυγμένους ώμους και γλουτούς, εμφάνιση που πλησιάζει τα άλογα βαρείας έλξης.
Η κεφαλή της φυλής [1] αυτής είναι ογκώδης και επιμήκης και έχει αυτιά μικρά και όρθια. Ο τράχηλος είναι μυώδης, φαρδύς και δυνατός. Η χαίτη κανονική σε φυσικό μέγεθος, κόβεται ή ξυρίζεται χαμηλά με αποτέλεσμα να στέκεται όρθια, σε μορφή ριπιοειδή ή όρθιας ανοικτής βεντάλιας (ρωμαϊκή ή πολεμική χαίτη).
Η ουρά κατευθύνεται προς τα κάτω, αμέσως μετά την έκφυσή της από τον κορμό και είναι αρκετά θυσανωτή.
Τα άκρα χοντρά και δυνατά με ισχυρό οστέινο σκελετό και αρθρώσεις ογκώδεις με δυνατούς τένοντες.
Γενικά, το άλογο αυτό παρουσιάζει αρμονικές αναλογίες των διαφόρων περιοχών του σώματος και είναι όμορφο άλογο με αρκετά μορφολογικά στοιχεία από τα άλογα βαριάς έλξης. Είναι ευάγωγο, ήπιου χαρακτήρα και συνεργάζεται καλά στην εργασία και στην ιππασία.
Η ενήβωση του αλόγου αυτού, σε σύγκριση με τα άλλα αυτόχθονα ελληνικά άλογα, καθυστερεί και αρχίζει με την συμπλήρωση του 2ου έτους της ηλικίας και συνήθως εισέρχεται στην αναπαραγωγή το 3ο έτος, γεγονός που συνηγορεί έμμεσα ότι φέρει γονίδια των αλόγων βαριάς έλξης, τα οποία, ως γνωστός, έρχονται σε ενήβωση το 2ο με 3ο έτος της ηλικίας των.
Πολλοί ιδιοκτήτες των αλόγων αυτών δεν γονιμοποιούν τις φοράδες, γιατί δεν θέλουν να αυξήσουν τον αριθμό των ζώων που εκτρέφουν, αφού δεν τα χρησιμοποιούν πλέον για γεωργικές εργασίες, αλλά κυρίως γιατί δεν βρίσκουν εύκολα επιβήτορα του αυτού γενότυπου, έτσι αναγκάζονται να καταφεύγουν σε επιβήτορες του ορεινού αλόγου της Ηλείας.
Βιβλιογραφία
Το άλογο της Μεσσαράς Κρήτης
Εκτρέφεται κυρίως στη νήσο Κρήτη, πλην όμως και σε άλλα νησιά (Κυκλάδες, Δωδεκάνησα) εκτρέφονται άλογα που προέρχονται από την Κρήτη. Επίσης, στην Κρήτη έχουν εισαχθεί τα τελευταία χρόνια, λόγω της αναπτυσσόμενης ζήτησης, άλογα από τη Θεσσαλία και κυρίως την Πελοπόννησο σε μικρό αριθμό. Το Κρητικό άλογο ή Μεσσαράς, όπως συνηθίζεται να καλείται στην περιοχή, εκτρέφεται σχεδόν σε όλο το νησί και το βρίσκει κανείς σχεδόν με την ίδια συχνότητα σε πεδινές, ημιορεινές και ορεινές περιοχές του νησιού.
Το μέγεθος και ο όγκος διαφόρων τμημάτων του σώματος (κεφαλή, λαιμός, κορμός, άκρα) βρίσκονται σε αρμονική συμμετρία μεταξύ τους, γεγονός που καθιστά το Κρητικό άλογο πολύ όμορφο και εντυπωσιακό, φαινοτυπικά. Είναι άλογο μετρίου αναστήματος με ύψος ακρωμίου στα ενήλικα αρσενικά 1,38 έως 1,42 μέτρα και 1,32 έως 1,36 στα θηλυκά, περίπου. Η εντυπωσιακή εμφάνιση και γενικά η ομορφιά του αλόγου αυτού οφείλεται, πιθανόν, στο μεγάλο ποσοστό γονιδίων του αραβικού αλόγου με το οποίο παλαιότερα είχε διασταυρωθεί σε μεγάλη κλίμακα από τους ξένους κατακτητές του νησιού.
Το χρώμα, που επικρατεί στο Κρητικό άλογο, είναι το ορφνό με λίγες σχετικές αποχρώσεις (μελανό, βαθύ, καστανό και κοινό), πλην όμως υπάρχουν κα άλογα σε αποχρώσεις του φαιού (βαθύ, μηλωτό και ανοικτό). Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά χρωματισμού δεν συναντώνται συχνά, ενώ απεναντίας φέρουν πολλές κορυφές στην κεφαλή, λαιμό, τράχηλο και κορμό.
Το σώμα του είναι ευρύ, μυώδες, εύρωστο και συμπαγές με μυϊκές μάζες στους γλουτούς και στις ωμοπλάτες, ομοιόμορφα ανεπτυγμένες. Το στήθος ευρύ και μυώδες αντανακλά την ισχυρή κράση και αντοχή του αλόγου αυτού. Η κεφαλή του, σε μέγεθος αρμονικό με το υπόλοιπο σώμα, καλύπτεται από λεπτό δέρμα με αποτέλεσμα να διαγράφονται καθαρά οι διάφορες χώρες της κεφαλής (οφθαλμοί, ρώθωνες, χείλη, παρειές), που σε συνδυασμό με το ιδιόμορφο έντονο βλέμμα του, να αποκτά χαρακτηριστική προσωπικότητα. Ορισμένα άτομα, ειδικά μεταξύ των επιβητόρων, παρουσιάζουν επιμήκη αβαθή κοιλότητα στο μέσον κα κατά μήκος της κεφαλής, αρχόμενης κάτω από τη νοητή γραμμή που ενώνει τους δύο οφθαλμούς και επεκτεινόμενη 10-15 εκατοστά προς τους ρώθωνες. Το χαρακτηριστικό αυτό θεωρείται από ορισμένους εκτροφείς ως ενδεικτικό γνώρισμα του καθαρόαιμου Κρητικού αλόγου.
Τα άκρα φέρονται παράλληλα μεταξύ τους και κάθετα προς το έδαφος, με οστέινο σκελετό και με δυνατές και καθαρές αρθρώσεις, το δε μέγεθός τους είναι σε αρμονία με το σώμα τους. Οι οπλές του είναι σκοτεινού συνήθως χρώματος, σκληρές με στρογγυλή σχετικά κατατομή. Άλογα, που χρησιμοποιούνται από τους ιδιοκτήτες για γεωργικές εργασίες σπανίως πεταλώνονται.
Η χαίτη αναπτύσσεται σε μήκος και αποκλίνει πλάγια στην επιφάνεια του τραχήλου, συνήθως αριστερά. Πολλοί εκτροφείς την κουρεύουν κοντή γιατί την θεωρούν εμπόδιο.
Η ουρά φέρεται προς τα κάτω ομαλά και πολλοί εκτροφείς, ιδιαίτερα στους επιβήτορες, την αποκόπτουν μερικώς για λόγους εμφάνισης, έτσι ώστε όταν τρέχουν σε ιπποδρομίες ή συμμετέχουν σε εκθέσεις να φαίνεται συνέχεια του σώματος, επειδή ανορθώνεται οριζόντια μόνο το πρόσθιο τμήμα της ουράς κατά τον πλαγιοτροχισμό.
Ο πλαγιοτροχισμός (αραβάνι) είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του Κρητικού αλόγου και θεωρείται μάλιστα ως απαραίτητο γνώρισμα από τους ιπποτρόφους προκειμένου να θεωρηθεί το άλογο Κρητικό.
Γενικά, το Κρητικό άλογο είναι ζωηρό, νευρικό και ευερέθιστο και αντιδρά εύκολα στο πλησίασμα από αγνώστους. Ιππεύεται εύκολα γιατί, λόγω του πλαγιοτροχισμού, δεν αναπηδά τον αναβάτη έντονα όταν τρέχει σε ανώμαλο έδαφος. Έχει ισχυρή αντοχή και κράση και συνδέεται με τον ιδιοκτήτη του.
Η αναπαραγωγική περίοδος του Κρητικού αλόγου [1] εκτείνεται από την αρχή της άνοιξης μέχρι την αρχή του θέρους, αν και οι περισσότερες φοράδες γονιμοποιούνται συνήθως το Μάιο. Ηλικία έναρξης της αναπαραγωγικής ζωής για τους επιβήτορες και φοράδες είναι συνήθως το 2o έτος. Οι ιδιοκτήτες των φοράδων που χρησιμοποιούν τα ζώα τους για αγροτικές εργασίες σπανίως γονιμοποιούν τις φοράδες τους κάθε χρόνο. Συνήθως αφήνουν διάστημα 2-3 ετών και πολλές φορές παίρνουν μόνο έναν πώλο στη διάρκεια της ζωής τους. Η αναπαραγωγική ζωή της φοράδας εκτείνεται πολλές φορές μέχρι την ηλικία των 20 ετών. Επίσης οι επιβήτορες, που υπάρχουν σε μεγάλη αναλογία στον πληθυσμό (41,5%), ορισμένων εκτροφέων δεν χρησιμοποιούνται ποτέ για αναπαραγωγή ενώ άλλοι εκτροφείς εμπορεύονται τους επιβήτορες αναπαραγωγικά, εισπράττοντας από τους ιδιοκτήτες των φοράδων, που γονιμοποιούν επιτυχώς, σεβαστό ποσό χρημάτων. Ιδιαίτερα οι επιβήτορες, που διακρίνονται σε ιππικούς αγώνες και εκθέσεις και των οποίων ο φαινότυπος προσομοιάζει στις απαιτήσεις του Κρητικού αλόγου, τυγχάνουν πολύ εμπορικοί στη χρησιμοποίησή τους με αμοιβή για γονιμοποίηση φοράδων και παραγωγή πώλων. Πολύ σπάνια χρησιμοποιείται το Κρητικό άλογο για παραγωγή ημιόνων ή γίννων.
Βιβλιογραφία
Το άλογο της Θεσσαλίας
Το άλογο της Θεσσαλικής φυλής [1] ανήκει στους μικρόσωμους ίππους. Έχει χαρακτηριστικά ανατολικών φυλών, αφού σ'εκείνες τις πανάρχαιες φυλές έχει τις ρίζες του. Το ύψος του είναι 130-145 εκατοστά. Απο άποψη χρώματος τα κλασσικά Θεσσαλικά άλογα είναι φαία. Υπάρχουν επείσης λευκά, άλογα με σκούρο χρώμα, όπως το ορφνός κοινός καθώς και μελανός.
Το Θεσσαλικό άλογο παρουσιάζει ισχυρά άκρα, στα οποία δίδονταν ιδιαίτερη προσοχή, βραχείς κανόνες, ουρά και χαίτη αρκετά μακριές, τράχηλο πολύ καλά προσαρμοσμένο στο υπόλοιπο σώμα.
Βιβλιογραφία
Το ροδίτικο άλογο
Τα αλογάκια της Ρόδου [1] είναι απόγονος ενός πανάρχαιου φύλου. Είναι είδη μικρόσωμα καθώς το ύψος τους δεν ξεπερνά τους 80-115 πόντους. Έχουν εξαιρετική σωματική διάπλαση, τέλειες αναλογίες, τρίχωμα πλούσιο σε χαίτη και ουρά. Τα μορφολογικά χαρακτηριστικά του μικρόσωμου αυτού αλόγου μοιάζουν με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά των μεγαλόσωμων φυλών αλόγου. Να ξεχωρίσουμε ότι δεν είναι άλογα νάνοι, τα γνωστά pony. Επομένως το αλογάκι της Ρόδου ανήκει στο γένος Equus Cabalus, αλλά λόγω του μικρού σωματικού μεγέθους του και της μακραίωνης ιστορίας του επιβάλλεται να το χαρακτηρίσουμε ξεχωριστή φυλή. Έχει εξαιρετική σωματική διάπλαση, κεφάλι μικρό, τράχηλο μακρουλό και μυώδη, ευρύ θώρακα, ισχυρούς επικλινείς γλουτούς, μυώδη και ισχυρά πόδια που καταλήγουν σε σκληρές μαύρες οπλές. Ο χρωματισμός του ποικίλει από σκούρο καφέ έως βαθύ κόκκινο ή κανελί, πλούσια μακριά χαίτη με δεξιόστροφη ή αριστερόστροφη φορά, ζωηρά μάτια, μεγάλα ρουθούνια και ευκίνητα αυτιά. Τεντωμένα τα αυτιά εκφράζουν φόβο, ανασηκωμένα ανησυχία και κατεβασμένα ηρεμία. Έχει γίνει εξέταση στο DNA τους, στα εργαστήρια του Cambridge. Στη ράχη και στο στόμα έχουν σημάδια, γραμμή στην πλάτη και, λευκά σημάδια, που επιβεβαιώνουν την αρχέγονη καταγωγή τους. Κυριότερες αιτίες της μείωσης του πληθυσμού των αλόγων είναι οι κατά καιρούς πυρκαγιές και οι ανομβρίες, οι Ιταλοί στρατιώτες κατά τη διάρκεια του πολέμου σκότωναν τα μικρόσωμα αυτά ζώα για τροφή, η κακοποίηση του οικοσυστήματος και ο περιορισμός της έκτασης βοσκής τους από άλλες δραστηριότητες κυρίως η αναρχία στη διαχείριση των αιγοπροβάτων και η έλλειψη ευαισθησίας από πολλούς για την προστασία τους, ιδίως κτηνοτρόφους της περιοχής.
Διάφορα ευρήματα που εκτίθενται στο αρχαιολογικό μουσείο της Ρόδου μαρτυρούν ότι τα άλογα υπήρχαν από αρχαιότατων χρονών στο νησί. Πλήρης καταγραφή τους έγινε από τους Ιταλούς κατά τη διάρκεια της Ιταλικής κατοχής του νησιού. Μάλιστα, οι Ιταλοί μερίμνησαν για την κατασκευή ενός καταυλισμού του περίφημου "Cavallino" όπου επιδόθηκαν στην εκτροφή αλόγων της φυλής Ρόδου με σκοπό τη σύσταση ίλης ιππικού για στρατιωτικούς σκοπούς. Προπολεμικά διοργανώνονταν και επιδείξεις αλόγων σε εκθεσιακό χώρο κοντά στο σημερινό καζίνο της πόλης Ρόδου.
Η εν λόγω φυλή έχει συνδεθεί με την πολιτισμική παράδοση του νησιού, καθώς τα άλογα αυτά χρησιμοποιούνται από τους αγρότες για το αλώνισμα των σιτηρών. Ο σημαίνων ρόλος του ροδίτικου αλόγου στην κοινωνία του νησιού απεικονίστηκε σε διαφορές μορφές λαϊκής τέχνης.
Συμφώνα με τις μαρτυρίες κατοίκων του Αρχάγγελου Ρόδου, τα άλογα της φυλής Ρόδου αριθμούσαν περίπου 150 άτομα το 1950, σταδιακά η συμβολή τους στην αγροτική παραγωγή ελαχιστοποιήθηκε με αποτέλεσμα τα άλογα να αφεθούν ελευθέρα στην ορεινή περιοχή του όρους Κουτσομύτης. Εξαιτίας των δυσμενών συνθηκών διαβίωσης και των διωγμών που υπέστησαν από τους κτηνοτρόφους τη περιοχής, τα ζώα αυτά αποδεκατίστηκαν. Το 2000 απέμεινε στο βουνό μόνο μια αγέλη έξι αλόγων.
Το αλογάκι της Ρόδου κινδυνεύει από την λαθροθηρία, την έλλειψη τροφής, τα αυτοκινητιστικά ατυχήματα και αλλα πολλά που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή των αλόγων αυτών. Οι ανθρώποι κυνηγούν τα ζώα αυτά, είτε για το κρέας τους, είτε για ευχαρίστηση με αποτέλεσμα την κατακόρυφη μείωση του πληθυσμού τους και οδεύουν στον αφανισμό της σπάνιας αυτής φυλής που ζεί μόνο στο νησί της Ρόδου.
Βιβλιογραφία
Το άλογο της Ανδραβίδας
Η αγάπη και η εμπειρία των κατοίκων της Κοίλης Hλίδας στην εκτροφή άλογων και οι κατάλληλες εδαφικές και κλιματολογικές συνθήκες, ευνόησαν από τους αρχαίους χρόνους την εκτροφή του ωραιότερου Ελληνικού αλόγου.
Τα πρώτα συγγράμματα στον κόσμο, που αναφέρονται στην εκτροφή και περιποίηση του άλογου με τίτλο "Περί Ιππικής" και "Ιππαρχικός", γράφτηκαν στην Ηλεία, από τον εξόριστο Αθηναίο στρατηγό Ξενοφώντα. Τον 4o αιώνα προ Χριστού, ιππικό με άλογα από την Ηλεία χρησιμοποίησε ο Μέγας Αλέξανδρος, στην εκστρατεία εξάπλωσης του Ελληνισμού στην Ασία. Στην αρχαία Ολυμπία οργανώθηκαν για πρώτη φορά οι αρματοδρομίες και άλλα ιππικά αγωνίσματα. Την περίοδο του Μεσαίωνα, (1204-1438), η Ανδραβίδα έγινε πρωτεύουσα του Γαλλικού κράτους της Πελοποννήσου, που ονομαζόταν "Πριγκιπάτο του Μορέως". Τα ντόπια άλογα διασταυρώθηκαν με τα άλογα των Φράγκων Ιπποτών ενώ κατά την Τουρκοκρατία με Ανατολικού τύπου, (Αραβικά), άλογα και έτσι δημιουργήθηκε η φυλή της Ανδραβίδας.
Μια παράδοση λέει, πως κάποτε στην περίοδο της τουρκοκρατίας, ο Τούρκος διοικητής της Γαστούνης, έστειλε δώρο στο σουλτάνο ένα ζευγάρι πανέμορφα Ανδραβιδέικα άλογα. Ο σουλτάνος ευχαριστήθηκε τόσο πολύ, που με φιρμάνι του, παραχώρησε επίσημα στους κατοίκους της Ανδραβίδας το δικαίωμα να εκτρέφουν και να ιππεύουν τα πανέμορφα άλογά τους.
Στη νεότερη ιστορία, ο Ελληνικός Στρατός προμηθευόταν άλογα από την περιοχή της Ανδραβίδας τα οποία ήταν διασταυρώσεις με αγγλονορμανδικούς επιβήτορες της φυλής NONIUS. Όταν άρχισε η ανάπτυξη της αθλητικής ιππασίας στην χώρα μας, τα πρώτα άλογα που χρησιμοποιήθηκαν στην υπερπήδηση των εμποδίων, προέρχονταν από τη φυλή της Ανδραβίδας.
Παρά τις επιδράσεις που δέχτηκε μέσα στους αιώνες, το άλογο της Ανδραβίδας διατήρησε τα μορφολογικά γνωρίσματα των προγόνων της μεσαιωνικής εποχής.
Τα άλογα της φυλής Ανδραβίδας [1] έχουν ύψος ακρωμίου, άνω του 1.50 μ-1.60 μ. Οι κυριότεροι χρωματισμοί είναι ο φαιός, ερυθροφαιός, ορφνός, ερυθρός, καστανός και ξανθός. Η κεφαλή είναι κανονική, το στήθος μεγάλο και βαθύ. Οι γλουτοί είναι πολύ καλά αναπτυγμένοι, τα άκρα ισχυρά και η ραχιαία γραμμή ελαφρώς κοίλη. Συνήθως τα άλογα της φυλής, φέρνουν άσπρα στίγματα στο κεφάλι και τα πόδια. Τα άλογα της φυλής, είναι κατάλληλα κυρίως για υπερπήδηση εμποδίων. Είναι, κατά κανόνα έξυπνα ζώα, μαθαίνουν εύκολα και έχουν μεγάλη μυϊκή δύναμη.
Η φυλή Ανδραβίδας μέχρι το 1995 απειλούνταν με εξαφάνιση. Ο επίσημος επιβήτορας "ΠΗΓΑΣΟΣ", της Εταιρείας Προστασίας Ιππικής Παράδοσης και Φυσικής Κληρονομιάς, έδωσε νέα ζωτικότητα στη φυλή.
Έχει δώσει πάνω από 50 θαυμάσια πουλάρια και απομάκρυνε οριστικά τον κίνδυνο εξαφάνισης της φυλής Ανδραβίδας. Έχει πολύ καλές επιδόσεις στην ιππική δεξιοτεχνία και την υπερπήδηση εμποδίων. Σταβλίζεται στον Ιππικό Όμιλο Ανδραβίδας.
Κάθε Σεπτέμβριο, ο Ιππικός Όμιλος Ανδραβίδας, οργανώνει αγώνες προς τιμήν της πιο ρωμαλέας και ωραιότερης ελληνικής φυλής αλόγων.
Βιβλιογραφία
Ξενικές φυλές αλόγων
Αραβικά άλογα
Το άλογο που σήμερα ονομάζουμε Αραβικό [1] είναι η ράτσα που έχει βελτιώσει και εξευγενίσει σχεδόν τις περισσότερες ράτσες από κάθε άλλο άλογο του κόσμου. Προέρχεται από την Μέση Ανατολή και την Αίγυπτο.
Σύμφωνα με καταγεγραμμένες πηγές, η ράτσα αυτή επιβιώνει επί 5.000 και πλέον χρόνια. Οι Αραβικοί ίπποι εκτρέφονται σήμερα σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Φημίζονται εδώ και αιώνες, για τα ανεξάντλητα αποθέματα αντοχής τους και την ικανότητά τους να επιβιώνουν στις αντίξοες συνθήκες της ερήμου.
Το ύψος του φτάνει τα 1,44-1,54μ. Το κυρίως χρώμα των Αραβικών είναι το καστανό, κανελί, λευκό και σπανιότερα μαύρο. Πολύ συχνά έχουν λευκά σημάδια στα πόδια και στο κεφάλι. Οι Αραβικοί ίπποι είναι πολύ έξυπνα ζώα με αντίληψη, ευαίσθητα, ευγενικά και στοργικά με τους ανθρώπους και τα άλλα ζώα, ικανά να σκέφτονται λύσεις σε καταστάσεις. Τα Αραβικά είναι καλά άλογα για οικογένεια χάρη στην στοργική τους φύση. Όσοι τα θεωρούν δύσκολα είναι επειδή προσπάθησαν να τα αναγκάσουν να κάνουν κάτι παρά την θέλησή τους. Είναι εξαιρετικά θαρραλέα και κάνουν τα πάντα για κάποιον που εμπιστεύονται. Επίσης είναι εξαίρετο για κάθε είδους ιππασίας. Η θρυλική τους αντοχή τα κάνει θαυμάσια άλογα ιππασίας μεγάλων αποστάσεων-ιππική αντοχή.
Το κεφάλι είναι το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της ράτσας, με ευρύ μέτωπο, μικρή και λεπτή μουσούδα και κοίλο προφίλ. Τα αφτιά είναι μικρά και μυτερά, στρέφονται διαρκώς σε ό,τι τους τραβάει την προσοχή. Τα μάτια τους είναι ιδιαιτέρως μεγάλα και εκφραστικά. Η έκφραση του προσώπου γίνεται ακόμη πιο έντονη από τα μεγάλα και ευαίσθητα ρουθούνια. Ο τοξωτός λαιμός και το σχετικά ευρύ στέρνο θεωρούνται τυπικά χαρακτηριστικά της ράτσας. Η ουρά είναι τοποθετημένη ψηλά και είναι ασυνήθιστα τοξωτή.
Ο αραβικός είναι διάσημος για τη γεμάτη χάρη, κυματιστή κίνησή τους, η οποία είναι ιδιαιτέρως εμφανής κατά τον καλπασμό. Η κίνηση είναι αρμονική και απαλή.
Βιβλιογραφία
Φυλή Ανδαλουσίας
Προέλευση της φυλής αυτής είναι η Ισπανία. Πιο συγκεκριμένα η Ανδαλουσία, οι επαρχίες του Κάδιθ, Σεβίλλη και Μεδίνα Σιφόνια, Κόρδοβα. Το ύψος τους φτάνει τα 1,52-1,54 μ. Το κυρίως χρώμα των Ανδαλουσιανών είναι το γκρίζο, οφνό, μια πυρρόξανθη καφέ απόχρωση, μερικά ξανθά και ερυθρόφαια.
Ο Ανδαλουσιανός τύπος [1] είναι ευγενικός και πειθήνιος, περήφανος, έξυπνος και ζωηρός. Χαίρεται να δουλεύει και εκπαιδεύεται εύκολα. Είναι υπάκουο και στοργικό με τους ανθρώπους. Στην Ισπανία συχνά τα ιππεύουν μικρά παιδιά, αλλά έχουν όλη την ζωντάνια και την παρουσία που απαιτεί ο έμπειρος ιππέας από ένα άλογο επιδείξεων ή παρελάσεων.
Οι Ανδαλουσιανοί είναι κομψοί και όμορφοι. Το μακρύ κεφάλι καταλήγει συχνά σε μια στρογγυλεμένη μουσούδα και τα μάτια είναι μεγάλα και εκφραστικά. Άλλα χαρακτηριστικά είναι η πλούσια χαίτη τους, τα μικρά αφτιά και η μυώδεις ώμοι. Οι ώμοι είναι χαμηλοί και στρογγυλεμένοι, όπως και η ράχη. Η ουρά είναι τοποθετημένη χαμηλά. Χαίτη πλούσια, συχνά κυματιστή. Το τρίχωμα της χαίτης και της ουράς είναι μεταξένιο. Τα άκρα έχουν μέσο ύψος, είναι κομψά αλλά και δυνατά. Ράχη, συμπαγής ισορροπημένη, στιβαρή, ίσια. Λαιμός δυνατός, ψηλός τράχηλος, αριστοκρατικό παρουσιαστικό. Στήθος, πλατύ και βαθύ.
Ο Ανδαλουσιανός είναι ελαφρύ άλογο ιππασίας και υπέροχο άλογο ιππικής δεξιοτεχνίας, ενώ είναι εξαίρετοι ίπποι υπερπήδησης εμπορίων.
Αυτά τα άλογα έχουν υψηλή κίνηση με μικρό, αλλά ομοιόμορφο βηματισμό και χαρακτηριστική υψηλή κίνηση του γονάτου.
Το σύγχρονο Ανδαλουσιανό είναι από τις καθαρότερες και παλαιότερες ράτσες του κόσμου. Αδέλφια του είναι το Λουσιτάνο, το Καρθουσιανό, το Αλτέρ Ρεάλ, το Καστίλης, το Εστρεμένιο και το Θαπατέρο τα οποία εκπροσωπούν τον τύπο του αλόγου που απεικονίζεται στις Ιβηρικές προϊστορικές σπηλεογραφίες.
Υπάρχει η εσφαλμένη αντίληψη ότι οι Ανδαλουσιανοί προέρχονται από την αραβική γραμμή αίματος. Η Ισπανία είναι ίσως η μόνη χώρα στην οποία κατάφεραν να επιβιώσουν αυτά τα άλογα κατά τη διάρκεια της τελευταίας Εποχής των Παγετώνων. Το πόνι Σορράια, θεωρείται ο αρχέγονος πρόγονος των Ανδαλουσιανών αλόγων Η εξωτερική εμφάνιση των πόνι Σοράια είναι παρόμοια με αυτή των αλόγων Ταρπάν.
Τα πρώτα πόνι που έζησαν στην Ιβηρική Χερσόνησο, διασταυρώθηκαν πριν από αιώνες με τα άλογα που έφεραν οι Βάνδαλοι από τον Βορρά. Το πρώτο όνομα της επαρχίας στην οποία δημιουργήθηκαν αυτά τα άλογα ήταν "Βανδαλουσία", όνομα το οποίο, με την πάροδο των χρόνων έγινε "Ανδαλουσία".
Βιβλιογραφία
Φυλή Τράκενερ
Χώρα προέλευσης είναι η Γερμανία. Το ύψος τους φτάνει τα 1,60-1,70μ. Τα συνηθέστερα χρώματα της φυλής αυτής είναι το καφέ, το κόκκινο, το καστανό και το ξανθό.
Τα Τράκενερ ως προς το χαρακτήρα είναι τα πιο αριστοκρατικά απ' όλα τα γερμανικά άλογα. Εντύπωση προκαλεί τα χαριτωμένο μικρό κεφάλι με τα μεγάλα μάτια. Ο λαιμός είναι μακρύς και καταλήγει σε ψηλά ακρώμια. Η ράχη είναι δυνατή και ευλύγιστη. Τα πόδια είναι πολύ γερά και κομψά.
Το Τράκενερ είναι ένα κομψό άλογο ιππασίας το οποίο χρησιμοποιούνταν στο παρελθόν ως άλογο του γερμανικού ιππικού, αλλά και ως κυνηγετικό.
Τα άλογα της φυλής αυτής έχουν εκτεταμένο βάδισμα και τροχασμό, χωρίς κίνηση του γονάτου και δυνατό τριποδισμό.
Το Τράκενερ [1] προέρχεται από διασταύρωση Αραβικού και Αγγλικού Καθαρόαιμου. Το αποτέλεσμα ήταν ένα θερμόαιμο με υψηλό επίπεδο επιρροής του θερμού αίματος.
Το Ιπποφορβείο Τράκενερ ιδρύθηκε τον 18o αιώνα από τον βασιλιά Φρειδερίκο Γουλιέλμο Α΄ της Πρωσίας. Το ιπποφορβείο επλήγη σημαντικά κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατά τον πόλεμο 1.200 από τα 25.000 Τράκενερ του ιπποφορβείου διαμοιράστηκαν σε ολόκληρη την Ευρώπη, ώστε να μην πέσουν στα χέρια των Ρώσων. Πολλά Άλογα ταξίδεψαν σε απόσταση 1.450 χλμ.
Βιβλιογραφία
Φυλή Κριόλιο
Η φυλή [1] αυτή κατάγεται από άλογα που ήρθαν το 16o αι. από την Ισπανία. Ιβηρικές και Ανατολίτικες ποικιλίες αναμείχθηκαν και υπέστησαν φυσική επιλογή, δίνοντας έναν ξεχωριστό τύπο γερού αλόγου, προσαρμοσμένο στο εχθρικό περιβάλλον. Πρόγονοί του είναι τα Ιβηρικά, τα Βερβέρικα και τα Αραβικά άλογα των Κονκισταδορες. Είναι εξαιρετικά ανθεκτικό (ανθεκτική κράση ιδανική για τις ακραίες θερμοκρασίες και το κλίμα της Νότιας Αμερικής), λιτοδίαιτο, γερό, γρήγορο και εργατικό. Τα άλογα εκτροφής περνούν από αυστηρούς ελέγχους για να εξασφαλιστεί η διατήρηση των χαρακτηριστικών αυτών. Μια δοκιμασία είναι να περπατήσει το άλογο 750 χλμ. κουβαλώντας 108κ. στη ράχη, χωρίς φαγητό και νερό. Στο τέλος της διαδρομής, το άλογο τρέχει 48 χλμ. Τα περισσότερα ζουν σε ημιάγρια κατάσταση στα τεράστια ράντζα της Νοτίου Αμερικής. Μαντρώνουν και δαμάζουν όσα χρειάζονται. Υπάρχουν διάφορες ποικιλίες της ράτσας και όλες έχουν την ίδια γενετική βάση.
Το Κριόλιο σήμερα χρησιμοποιείται πολύ για το μάζεμα των αγελάδων στη Νότια Αμερική. Έχει επιτυχία στην ιππασία αντοχής και διασταυρωμενό δίνει το περίφημο Πόνυ του Πόλο της Αργεντινης. Πρόκειται για στιβαρό, γερό και πρωτόγονο άλογο. Το κεφάλι είναι αρκετά μακρύ με ίσιο ή ελαφρά κυρτό προφίλ. Έχει μακριά αυτία, σε μικρή απόσταση μεταξύ τους. Το μέτωπο είναι πλατύ με έξυπνα μάτια. Το πρόσωπο είναι μακρύ και στενό με μικρή, σφιχτή μουσούδα. Το χρώμα του είναι κυρίως το πρωτόγονο τεφροκάστανο ή το μουντό καφέ, συχνά με μια σταυροειδή ζώνη στο ακρώμιο. Μπορεί να έχει εγκάρσιες ραβδώσεις στα πόδια. Επίσης, καφέ, οφνό, μαύρο, ξανθό, παλομίνο και ερυθρόφαιο καθώς και δίχρωμο και ασπρόμαυρο. Συχνά έχει λίγο λευκό στο πρόσωπο. Το ύψος του είναι περίπου 1,40 έως 1,50 εκ
Βιβλιογραφία
Φυλή Quarter
Προέλευση της φυλής [1] αυτής είναι οι Η.Π.Α.
Το ύψος τους φτάνει τα 1,52-1,60μ. Οι Ίπποι Τετάρτου έχουν οποιοδήποτε μονόχρωμο χρώμα.
Ο χαρακτήρας των Ίππων Τετάρτου είναι πολύ καλός. Είναι πολύ έξυπνα, ήρεμα και έμπιστα άλογα.
Το κεφάλι των Ίππων Τετάρτου είναι μικρό, με ευρύ μέτωπο και εκφραστικά μάτια. Τα ακρώμια δεν είναι σχεδόν καθόλου ορατά και τα πόδια ιδιαιτέρως τα πίσω, είναι πολύ μυώδη. Τα άκρα είναι καλοσχηματισμένα, με κοντά μετάρσια, ευρείς, επίπεδους και χαμηλά τοποθετημενούς ταρσούς και μυώδεις μηρούς και μηροκνημία.
Τα άλογα της φυλής αυτής είναι ιδανικά για ιππασία αμερικάνικου τύπου. Οι Ίπποι Τετάρτου είναι γρήγοροι, με καλή ισορροπία και εύκολοι στη χαλιναγώγησή τους. Τα μυώδη καπούλια και πόδια τους επιτρέπουν να καλύπτουν μικρές αποστάσεις γρήγορα και με μεγάλη ταχύτητα, να στρίβουν και να σταματούν.
Οι Ίπποι Τετάρτου ανήκουν στην παλιότερη και δημοφιλέστερη απ' όλες τις αμερικάνικες ράτσες. Αυτή η ράτσα δημιουργήθηκε από Αραβικά άλογα που εισήχθησν στην Αμερικανική ήπειρο από τους Ισπανούς και εξευγενίστηκαν έπειτα από διασταυρώσεις με γραμμές αίματος Αγγλικών Καθαρόαιμμων που εισήχθησαν απο την Αγγλία. Οι ιπποδρομίες έγιναν πολύ δημοφιλείς στην Αμερική κατά τον 17o και 18o αιώνα, αλλά καθώς δεν υπήρχαν ιπποδρόμια, τα άλογα έτρεχαν συνήθως στον δρόμο, καλύπτοντας μια απόσταση που δεν υπερέβαινε το ένα τέταρτο του μιλίου(400μ). Για να μπορέσει να κερδίσει, ένα άλογο έπρεπε να μπορεί να στρίβει γρήγορα ώστε να ξεπερνά τους αντιπάλους και καθώς αυτή η ράτσα ήταν γρηγορότερη απ' όλες, τα άλογα έγιναν γνωστά ως "Ίπποι Τετάρτου".
Τα ακρώμια δεν είναι σχεδόν καθόλου ορατά και τα πόδια ιδιαιτέρως τα πίσω, είναι πολύ μυώδη. Τα άκρα είναι καλοσχηματισμένα, με κοντά μετάρσια, ευρείς, επίπεδους και χαμηλά τοποθετημενούς ταρσούς και μυώδεις μηρούς και μηροκνημία. Τα άλογα της φυλής αυτής είναι ιδανικά για ιππασία αμερικάνικου τύπου. Οι Ίπποι Τετάρτου είναι γρήγοροι, με καλή ισορροπία και εύκολοι στη χαλιναγώγησή τους. Τα μυώδη καπούλια και πόδια τους επιτρέπουν να καλύπτουν μικρές αποστάσεις γρήγορα και με μεγάλη ταχύτητα, να στρίβουν και να σταματούν. Οι Ίπποι Τετάρτου ανήκουν στην παλιότερη και δημοφιλέστερη απ' όλες τις αμερικάνικες ράτσες. Αυτή η ράτσα δημιουργήθηκε από Αραβικά άλογα που εισήχθησν στην Αμερικανική ήπειρο από τους Ισπανούς και εξευγενίστηκαν έπειτα από διασταυρώσεις με γραμμές αίματος Αγγλικών Καθαρόαιμμων που εισήχθησαν απο την Αγγλία. Οι ιπποδρομίες έγιναν πολύ δημοφιλείς στην Αμερική κατά τον 17o και 18o αιώνα, αλλά καθώς δεν υπήρχαν ιπποδρόμια, τα άλογα έτρεχαν συνήθως στον δρόμο, καλύπτοντας μια απόσταση που δεν υπερέβαινε το ένα τέταρτο του μιλίου(400μ). Για να μπορέσει να κερδίσει, ένα άλογο έπρεπε να μπορεί να στρίβει γρήγορα ώστε να ξεπερνά τους αντιπάλους και καθώς αυτή η ράτσα ήταν γρηγορότερη απ' όλες, τα άλογα έγιναν γνωστά ως "Ίπποι Τετάρτου".
Βιβλιογραφία
Φυλή Πάσο Φίνο
Το Πασο Φινο [1] είναι ένας απο τους τρείς βασικούς τύπους αλόγου ειδικών βηματισμών της Νότιας Αμερικής που έχουν την ίδια καταγωγή, αλλά εξελίχθηκαν χωριστά σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Είναι ίσως το πιο διάσημο και προέρχεται απο το Πουερτό Ρίκο. Τα άλλα είναι από το Περού και την Κολομβία.
Το Πάσο Φίνο προορίζονταν για εκθέσεις και για μετακινήσεις.
Δεν έχει την ικανότητα να εργάζεται σε μεγάλο υψόμετρο, όπως το Περουβιανό Πεζοπορίας, αλλά οι βηματισμοί του είναι ακόμη πιο εκλεπτυσμένοι. Εκτελεί το πάσο κόρτ, το πάσο φίνο και το πάσο λάργο με εκπλητική τέχνη και ομορφιά. Δύο άλλες παραλλαγές στις οποίες διαπρέπει το Πάσο Φίνο είναι το σόμπρε πάσο sobre paso και το ανδαδούρα andadura. Στο σόμπρε πάσο το άλογο είναι χαλαρωμένο και φυσικό με χαλαρό χαλινάρι.
Στο ανδαδούρα το άλογο εκτελεί ένα γρήγορο πλάγιο βηματισμό που δεν είναι άνετος και χρησιμοποιείται μόνο για μικρές αποστάσεις όπου μετράει η ταχύτητα.
Έχει ιδιαίτερα ήρεμη ιδιοσυγρασία. Είναι το πιο όμορφο από τα Πάσο, με κεφάλι Αραβικού τύπου και σώμα Ανδαλουσιανού. Είναι έξυπνο και εύκολο στο χειρισμό.
Το Πάσο Φίνο σήμερα έχει μεγάλη ζήτηση για ιππασία ψυχαγωγίας, επιδείξεις, παρελάσεις κι εκθέσεις, καθώς και για γενικές μετακινήσεις στις φυτείες του καφέ του Πουέρτο Ρίκο.
Έχει ποιότητα και στυλ. Τα πίσω γόνατα είναι ιδιαίτερα ωραία και μεγάλα. Το πίσω πόδι είναι ίσιο και έρχεται κάτω απο το σώμα για την εκτέλεση των βηματισμών. Δέρμα λεπτό και τρίχωμα μεταξένιο.
Κεφάλι ποιότητας με επίπεδο, ίσιο προφίλ. Αυτιά μακριά και όρθια, μάτια εκφραστικά και περήφανα, μουσούδα με ευαίσθητα ανοιχτά ρουθούνια. Όλα τα χρώματα είναι πιθανά σ'αυτή τη φυλή.
Το ύψος κυμαίνεται από 1,45 έως 1,50 εκ.
Βιβλιογραφία
Φυλή Χάκνι και Πόνι Χάκνι
Χώρα προέλευσης είναι η Αγγλία.
Το ύψος για τα πόνι Χάκνι δεν ξεπερνά το 1,42μ. και το ύψος των αλόγων το 1,52-1,55μ.
Το χρώμα των Χάκνι [1] είναι συνήθως σκούρο καφέ, μαύρο, κανελί ή καστανό, με σποραδικά γκρίζα σημάδια.
Ο χαρακτήρας των Χάκνι διακρίνεται από ζωηρότητα, και είναι πρόθυμα να εργαστούν.
Τα τυπικά χαρακτηριστικά των Χάκνι είναι ο εύχαριστος, ευθυτενής, δυνατός και μυώδης λαιμός, το μικρό και αρχοντικό κεφάλι το ίσιο προφίλ και η ψηλά τοποθετημένη ουρά η οποία κρατιέται σε μεγάλο ύψος. Τα πόδια είναι ψηλά με μοναδικά ευλύγιστους συνδέσμους. Οι οπλές είναι μικρές και σκληρές.
Τα Χάκνι είναι άλογα ζεύξης και δεν χρησιμοποιούνται ποτέ σε ιπποδρομίες. Εκτιμώνται για την ασυνήθιστη κίνηση και την καθαρή γραμμή τους ως τυπικά αλόγα επιδείξεων.
Κατά τον τροχασμό, η κίνηση, ιδιαιτέρως των μπροστινών ποδιών, είναι εκτεταμένη, υψηλή και ιδιαιτέρως εντυπωσιακή.
Η ονομασία Χάκνι πιθανόν προέρχεται από τη γαλλική λέξη "Haquenee" (ακνέ) που σημαίνει άλογο η φοράδα που πλαγιοποδίζει, ιδανικό για ιππασία κυρίων και πιθανότατα χρησιμοποιούνταν για να διαφοροποίησει τα άλογα αυτά από τα άλογα των ιπποτών.
Τα πόνι Χάκνι συγγενεύουν με τα άλογα Χάκνι, μόνο που είναι πιο μικρόσωμα και είναι καταχωριμένα στο ίδιο γενεαλογικό βιβλίο καθαρόαιμων Χάκνι.
Βιβλιογραφία
Φυλή Percheron
Η ράτσα Percheron [1], που προέρχεται από την περιοχή Perche της Νορμανδίας, ήταν μία από τις πιο κομψές ράτσες αλόγων. Στις αρχικές σειρές αίματός της υπερισχύει το αραβικό αίμα και γι’ αυτό έχει μία ιδιαίτερα αριστοκρατική και ελεύθερη κίνηση. Ένας ειδικός επί των αλόγων του 19ου αιώνα είχε πει τότε ότι «η ράτσα αυτή είχε επηρεαστεί από το αραβικό άλογο, λόγω κλίματος και ότι είχε χρησιμοποιηθεί για την αγροτική δουλειά επί αιώνες». Με το πέρασμα των χρόνων, το άλογο Percheron χρησιμοποιήθηκε κυρίως στον πόλεμο. Ήταν άλογο με το οποίο μάθαιναν όλοι ιππασία, άλογο για αγροτική δουλειά, αλλά και άλογο ιππασίας. Οι εκτροφείς της ράτσας Percheron, πάντα προσηλωμένοι στις ανάγκες του μάρκετινγκ και της εμπορευματοποίησης, άλλαξαν πολλές φορές τα χαρακτηριστικά του προϊόντος τους, για να ταιριάζει με τις ανάγκες των εποχών. Για παράδειγμα, κατά το τέλος του 19ου αιώνα σταμάτησαν να παρουσιάζουν το άλογο Percheron ως «καθηγητή ιππασίας». Αυτό το άλογο, που είχε ύψος περίπου 1,57μ, είχε αντικατασταθεί από άλλες διασταυρώσεις ρατσών, όπως ήταν το γρήγορο Cleveland και το άλογο Yorkshire. Το Percheron έγινε τότε ένα βαρύ άλογο έλξης. Το γεγονός ότι οι εκτροφείς μπορούσαν να κάνουν μια τόσο μεγάλη αλλαγή οφείλεται στην ικανότητα και διορατικότητά τους, αλλά και στην παρουσία του αραβικού αίματος, που βοήθησε στη διαμόρφωση πολλών διαφορετικών τοπικών τύπων αλόγων. Αυτό έγινε εφικτό με συνετή διασταύρωση των διαφόρων ρατσών, αλλά και εξαιτίας αυτού του υπέροχου αίματος, που δημιούργησε ποικιλία και παραλλαγές σε μικρά χρονικά διαστήματα.
Η καλύτερη περίοδος για τους εκτροφείς της ράτσας Percheron ήταν ανάμεσα στο 1880 και το 1920, όταν τα άλογα Percheron εισάγονταν στη Βόρεια και Νότια Αμερική και τη Νότια Αφρική. Η Αμερική έγινε η επίσημη χώρα εισαγωγής των αλόγων αυτών. Υπολογίζεται ότι στη δεκαετία του 1880 εισήχθησαν στην Αμερική περίπου 5.500 επιβήτορες και 2.500 φοράδες. Μέχρι το 1910 οι εγγραφές ανέβηκαν στον εκπληκτικό αριθμό των 31.900. Το άλογο Percheron, που έχει φυσικά ανατολικό παρελθόν, έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα σε σχέση με άλλες βαριές ράτσες. Μπορεί να προσαρμόζεται σε διαφορετικά κλίματα πιο εύκολα από άλλα και έχει ένα εκπληκτικό βιβλίο βασικών προδιαγραφών για διασταυρώσεις. Στα παγωμένα νησιά Falkland, τα άλογα ράτσας Percheron διασταυρώνονται με άλογα Criollo, και παράγουν μια «σκληρή» σειρά αλόγου, ενώ στην Αυστραλία, όπου υπάρχει εντελώς αντίθετο κλίμα, διασταυρώνονται για να δημιουργήσουν ράτσα αθλητικών αλόγων.
Μια καθαρόαιμη φοράδα Percheron διατηρεί ακόμη το ανεπίσημο ρεκόρ μεγαλύτερης έλξης. Έχει τραβήξει πάνω από 1.545 κιλά. Επίσης το ψηλότερο άλογο στον κόσμο ήταν ο αμερικανικής καταγωγής ράτσας Percheron, Dr le Gear, που είχε ύψος 2,13μ. Κατά τ’ άλλα, το σώμα του αλόγου Percheron είναι αρκετά μεγάλο και με πλατύ στήθος. Τα πιο συνηθισμένα χρώματά του είναι το πιτσιλωτό γκρι ή μαύρο, ενώ είναι αποδεκτά ακόμη και το καφέ, το ανοιχτό καφέ και το ανοιχτό κίτρινο. Τα πόδια του είναι κοντά, αλλά δυνατά, ενώ το μέσο ύψος του φτάνει το 1,68μ.
Βιβλιογραφία
Φυλή Clydesdale
Clydesdale [1] είναι το όνομα μιας φυλής αλόγων που προέρχεται από την περιοχή της Clydesdale στη Σκωτία. Αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά αυτού του αλόγου είναι το τεράστιο ανάστημά του και η εξαιρετική αντοχή του. Η Clydesdale έχει μια μακρά ιστορία ως άλογο εργασίας, αλλά επίσης συχνά θεωρείται άλογο οικόσιτο.
Η φυλή αυτή προέρχεται από τη Σκωτία και ιδρύθηκε από τους γεωργούς του Lanarkshire. Η φυλή έγινε τόσο για εμπορικές μεταφορές και γεωργικούς σκοπούς και άρχισαν να εμφανίζονται σε όλη τη Σκωτία ενώ στη συνέχεια, σιγά-σιγά σε όλη τη βόρεια περιοχή της Αγγλίας.
Τα νεογέννητα Clydesdales συνήθως ζυγίζουν γύρω στα 125 κιλά. Κατά μέσο όρο, τα αρσενικά Clydesdales ζυγίζουν μεταξύ 1.700 και 2.200kg, ενώ οι θηλυκές Clydesdales ζυγίζουν 1.500 έως 2.000 κιλά. Από την άποψη χρωματισμού, τα άλογα είναι συνήθως καφέ, μαύρο, καστανό. Λευκά σημάδια είναι κοινά για τα πόδια και το πρόσωπο της φυλής. Τα Clydesdales έχουν μεγάλα ρουθούνια και μακρύ λαιμό. Τα άλογα έχουν επίπεδες οπλές, μυώδεις και νευρώδεις μηρούς και σχετικά στενές πλάτες.
Σε γενικές γραμμές τα Clydesdale άλογα μπορούν να ζήσουν μέχρι τα 20 χρόνια τους. Όσον αφορά στην υγεία, μια συχνή πάθηση που κατά καιρούς πλήττει τα Clydesdale είναι γνωστή ως ποδοδερματίτιδα («γρατζουνιές»). Η φλεγμονώδης διαταραχή προκύπτει όταν τα άλογα ξοδεύουν ένα μεγάλο χρονικό διάστημα σε ένα περιβάλλον που είναι υγρό.
Τα Clydesdale άλογα είναι αξιόλογα για την ενεργή και ζωντανή διάθεσή τους. Άλλα χαρακτηριστικά που σχετίζονται με τα Clydesdales περιλαμβάνουν την εξυπνάδα, την ευγένεια και την υπομονή. Τα Clydesdale είναι γνωστά διεθνώς για τη χρήση τους σε διαφημιστικές καμπάνιες που δημιουργήθηκαν από την Budweiser. Τα άλογα που συχνά αναφέρονται με το όνομα "Budweiser Clydesdales" εκτός απ'τη χρησιμοποίησή τους σε διαφημίσεις συχνά κάνουν εμφανίσεις σε διάφορους αγώνες. Μερικές φορές μπορεί επίσης μπορεί να χρησιμοποιούνται σε βαριά εργασία στις παραδοσιακές εκμεταλλεύσεις που είναι παλιού τύπου και δε βασίζονται σε σύγχρονα μηχανήματα.
Βιβλιογραφία
Φυλή Βερβερίνικο
Η ράτσα [1] αυτή προέρχεται από το Μαρόκο και την Αλγερία και στην αρχική της μορφή το ύψος της ξεπερνούσε τα 1,40-1,50 μ. Χαρακτηρίζεται από τους επίπεδους ώμους, το στρογγυλεμένο στήθος, το σχετικά μακρύ κεφάλι και συγκριτικά με τα Αραβικά, τη χαμηλότερα τοποθετημένη ουρά με πολύ πυκνό τρίχωμα. Τα πιο συνηθισμένα χρώματα του αλόγου αυτού είναι το σκούρο ρούσο, το καφέ, το καστανό, το μαύρο και το γκρι. Το περίγραμμα του κεφαλιού έχει την ίδια κυματοειδή μορφή με τα Αραβικά. Αρχικά, τα Βερβερίνικα διασταυρώθηκαν σε μεγάλη έκταση με τα Αραβικά της Συρίας ενώ αργότερα στην Αλγερία αναμείχθηκαν με τα ευρωπαϊκά άλογα τόσο που ήταν εξαιρετικά δύσκολο να βρει κανείς καθαρόαιμα άλογα αυτής της ράτσας. Τα Βερβερίνικα θα ευδοκιμήσουν σαν απόρροια των Αραβικών, αν και είναι το ίδιο σκληροτράχηλα στη διάπλαση και υπάκουα στο χαρακτήρα, αν και κάπως λιγότερο εύστροφα. Μπορούμε να ξεχωρίσουμε αρκετές ομάδες των Βερβερίνικων αλόγων. Η πρώτη ομάδα εκτράφηκε από τους Μοργκαμπίν, στη δυτική πλευρά των πεδιάδων, στο νότιο μέρος των βουνών του Άτλαντα. Αυτό το άλογο είχε γκρι ή καφέ χρώμα, ήταν μικρόσωμο και αδύνατο. Πιο αξιοσημείωτη είναι η ομάδα Μπορνού από την περιοχή νότια της λίμνης Τσαντ, που έχει γκριζόλευκο χρώμα στο σώμα, με μαύρα πόδια. Η ουρά είναι μάλλον χαμηλά τοποθετημένη, τα πόδια και τα πέλματα είναι πολύ καλοφτιαγμένα και το σώμα σχετικά κοντό. Μια τρίτη ιμάδα υπάρχει στην περιοχή Ντονγκόλα της Νουβίας και μοιάζει με τα Μπορνού. Σε άλλες περιοχές υπάρχουν κι άλλα πιο μικρόσωμα άλογα. Στην Αγγλία από πολλά χρόνια δεν υπάρχει πια η ράτσα, παρόλο που κατά καιρούς μπορεί να βρεθούν κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις Βερβερίνικων αλόγων. Η κατάσταση αυτή είναι αρκετά δυσάρεστη, γιατί η ράτσα αυτή έχει πολλά καλά στοιχεία και η φήμη της για αντοχή είναι αξεπέραστη. Η απουσία της γίνεται ακόμα πιο έντονη από το γεγονός ότι είναι κυρίως άλογο ιππασίας και ακόμα είναι το άλογο ιππασίας που θα επιβιώσει σε μεγάλο ποσοστό. Ο λόγος της έλλειψης δημοτικότητάς του σ' αυτή τη χώρα είναι ίσως το ότι δεν μπορεί να ξπεράσει την άλλη ανατολική ράτσα, τα Αραβικά. Αυτός ο λόγος όμως δεν αποτελεί δικαιολογία για την ουσιαστική έλλειψη της ράτσας έξω από την αρχική περιοχή του, γιατί ένα καλό Βερβερίνικο μπορεί να συναγωνιστεί με επιτυχία πολλές άλλες ράτσες ιππικών αλόγων.
Βιβλιογραφία
Φυλή Suffolk
Το κύριο χαρακτηριστικό των αλόγων Suffolk [1] είναι το καστανό τους χρώμα. Δεν έχει εμφανιστεί ποτέ άλλο χρώμα στη συγκεκριμένη ράτσα αλόγων. Επιπλέον, ξεχωρίζει μαζί με το Percheron γιατί είναι το μόνο βρετανικό άλογο ζεύξης με καθαρά πόδια. Είναι αυτόχθονο στην κομητεία του Suffolk, στην ανατολική πλευρά της Αγγλίας και σύμφωνα με την Μπριτάνια του Κάμντεν, το Suffolk χρονολογείται από το 1506. Ένα περίεργο χαρακτηριστικό σε σχέση με αυτή τη ράτσα είναι ότι κάθε ζώο της σήμερα έχει τις ρίζες του σε μια συνεχή γραμμή από την πλευρά των αρσενικών μέχρι ένα άλογο που γεννήθηκε το 1760. Δε χρειάζεται να ειπωθεί ότι το Suffolk δεν έχει μεταβληθεί από εκείνη την εποχή με την είσοδο ξένου αίματος από ράτσες που διέθεταν πιο λεπτό κεφάλι, μεγαλύτερη ενεργητικότητα και ίσως πιο ευγενική διάπλαση. Όλες αυτές έδωσαν σήμερα ένα πολύ όμορφο άλογο με πολύ καλές επιδόσεις, γιατί το Suffolk θα δουλέψει γερά από τη στιγμή που θα γίνει δύο χρόνων μέχρι τα είκοσι πέντε του και επιπλέον είναι ένα πολύ οικονομικό άλογο για το νοικοκυριό μιας και του αρκεί λίγη τροφή. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι εκτός από λίγες εξαιρέσεις είναι πολύ υπάκουο. Το μέσο ύψος του είναι γύρω στα 1,60μ. και πρέπει να είναι πολύ πλατύ στο στήθος και τα καπούλια. Άλλα χαρακτηριστικά του αλόγου είναι τα κοντά πόδια του και επομένως και η ελκτική του δύναμη που εφαρμόζεται χαμηλά και έτσι ασκείται άμεσα όλη στο όχημα που έλκει. Και το μεγάλο του σώμα αποτελεί χαρακτηριστικό και το άλογο έχει μια στρογγυλή ογκώδη αλλά και φιλική εμφάνιση που είναι εντυπωσιακή. Το γεγονός ότι μπορεί, αν του ζητηθεί, να καλπάσει με τρόπο αδιανόητο για τα Σάιρ ή τα Κλαϊντεσνταίηλ, είναι ένα ακόμα πλεονέκτημά του. Πολλά έχουν γραφτεί και λεχθεί τα περασμένα χρόνια για τα υποτιθέμενα αδύναμα πόδια του Suffolk και είναι γενικά αποδεκτό ότι υπήρχε αλήθεια σε αυτά. Μπορούμε όμως να δηλώσουμε ότι οι εκτροφείς όλα αυτά τα χρόνια έκαναν πολλές προσπάθειες και κατάφεραν να εξαλείψουν αυτό το μειονέκτημα. Το χρώμα τους είναι καστανό, το κεφάλι τους μεγάλο και με φαρδύ μέτωπο. Έχουν βαθύ λαιμό στο κολάρο που λεπταίνει με χάρη προς το κεφάλι. Οι ώμοι του είναι επιμήκεις και μυώδεις. Έχουν στρογγυλά πλευρά από τους ώμους μέχρι την κοιλιά, με όμορφο διάγραμμα ράχης, σαγονιών και καπουλιών. Τα πόδια τους είναι ευθύγραμμα με κυρτά μεσοκύνια, μεγάλα γόνατα και μακριούς καθαρούς ταρσούς πάνω σε κοντές κνήμες. Αγκώνες στραμμένοι προς τα μέσα θεωρούνται σοβαρό μειονέκτημα. Οι οπλές είναι αρκετά μεγάλες και κυκλικές. Για ένα τέτοιο ζώο δεν είναι περίεργο που έχουν γίνει πολλές προσπάθειες να διασταυρωθεί με Thoroudbred και Αραβικά με σκοπό να δημιουργηθούν επιθετικοί κυνηγοί. Οι προσπάθειες αυτές είχαν μέχρι τώρα διάφορους βαθμούς επιτυχίας, όπως είναι λογικό σε μια τόσο αντιθετική διασταύρωση. Παρ' όλα αυτά έχουν δημιουργηθεί πολλά καλά ζώα που κατά καιρούς έγιναν αποδεκτά με ενθουσιασμό. Οι διασταυρώσεις αυτού του είδους όμως είναι αναπόφευκτο να περιλαμβάνουν και ένα μεγάλο ποσοστό τύχης.
Βιβλιογραφία
Φυλή Απαλούζα
Τα Απαλούζα [1] προέρχονται από την περιοχή γύρω από τον ποταμό Παλούζ στις βόρειες Η.Π.Α. Σήμερα τα Απαλούζα εκτρέφονται στις δυτικές περιοχές των Η.Π.Α και του Καναδά και ιδιαιτέρως στην περιοχή της Αλπέρτα, όπου η εκτροφή γίνεται από τους Ινδιάνους Κρι.
Το χρώμα της φυλής αυτής ποικίλει. Το κυριότερο χαρακτηριστικό των Απαλούζα είναι το στικτό του χρώμα, όπως περιγράφεται πιο κάτω.
- Λεοπάρδαλη: λευκό τρίχωμα με σκουρόχρωμα στίγματα σε ολόκληρο το σώμα.
- Χιονονιφάδα: Στίγματα σε όλο το σώμα και ιδιαιτέρως στους μηρούς.
- Κουβέρτα: Σκουρόχρωμο τρίχωμα με μια λευκή "κουβέρτα" που καλύπτει τα καπούλια,η οποία είναι είτε καθαρή είτε με στίγματα.
- Μάρμαρο: δίχρωμο, με το ένα χρώμα λευκό, σε ολόκληρο το σώμα.
- Πάγος: Λευκά στίγματα σε σκουρόχρωμο τρίχρωμα.
Το ύψος της φυλής αυτής κυμαίνεται από 1,44 έως 1,54μ.
Το κύριο χαρακτηριστικό των Απαλούζα είναι ότι έχουν μεγάλη αντοχή, είναι πειθήνια και ανθεκτικά. Είναι πρόθυμα και ήρεμα. Το κεφάλι είναι φαρδύ με ζωηρά και εκφραστικά μάτια. Τα αφτιά, όπως συμβαίνει με όλα τα αμερικάνικα άλογα είναι μικρά και μυτερά, ο λαιμός είναι καλοσχηματισμένος και το στέρνο ευρύ. Τα Απαλούζα έχουν στρογγυλεμένα και δυνατά καπούλια και η ουρά τους είναι τοποθετημένη ψηλά. Το τρίχωμα της χαίτης και της ουράς είναι σχεδόν μεταξένιο.
Τα Απαλούζα είναι δημοφιλή στη Δύση και χρησιμοποιούνται σε όλους τους τύπους ιππασίας. Εκτελούν ξεχωριστό τριποδισμό και καλπασμό με μεγάλη εναλλαγή ταχύτητας. Είναι επίσης εξαίρετοι άλτες.
Το όνομά τους (όπως αναφέρεται και πιο πάνω) προέρχεται από την περιοχή Παλούζ. Υπάρχει μια θεωρία σύμφωνα με την οποία οι Ισπανοί εισήγαγαν πιτσιλωτά Ναπολιτάνικα Άλογα στη Βόρεια Αμερική κατά τον 17o αιώνα. Τα έγχρωμα αυτά άλογα εκτρέφονταν από τους Ινδιάνους Νε-Περσέ που ζούσαν στην κοιλάδα Παλούζ για να τα χρησιμοποιούν για κυνήγι και πόλεμο. Τα άλογα αυτά έγιναν γνωστά ως "Άλογα Παλούζ" και με τα χρόνια και την παραφθορά της γλώσσας κατέληξαν να είναι γνωστά ως "Απαλούζα". Σήμερα τα Απαλούζα προέρχονται από διασταυρώσεις αλόγων Παλούζ με Ίππους Τετάρτου.
Βιβλιογραφία
Φυλή Σάιρ
Η φυλή Σάιρ έχει προέλευση από την Αγγλία.
Τα άλογα Σάιρ [1] είναι πάντοτε μαύρα, καφέ ή γρίζα. Τα άλογα με τα δύο σκουρότερα χρώματα φέρουν συχνά λευκά σημάδια. Πρόκειται για σχετικά ψηλά άλογα αφού το ύψος τους ανέρχεται στο 1.73μ.
Τα Σάιρ, όπως και τα περισσότερα ψυχρόαιμα άλογα είναι ήρεμα και υπάκουα. Τα Σάιρ είναι πολύ μεγαλόσωμα, ψύχραιμα άλογα. Το κεφάλι είναι πολύ μεγάλο, με ευρύ μέτωπο και επίπεδη μύτη. Έχουν τη χαρακτηριστική εμφάνιση των ψυχρόαιμων, μόνο που είναι πολύ μεγαλόσωμα, ο λαιμός είναι σχετικά μακρύς για ψυχρόαιμο άλογο και τα καπούλια φαρδιά και μυώδη. Η πλούσια ουρά είναι τοποθετημένη ψηλά. Το υπερβολικό ύψος των Σάιρ αποδίδεται στα ψηλά τους πόδια με τις γερές οπλές. Εντυπωσιακές είναι και οι μεταξένιες τούφες στο κάτω μέρος των ποδιών.
Τα Σάιρ διαθέτουν όλα τα πλεονεκτήματα ενός καλού αλόγου έλξης και στο παρελθόν χρησιμοποιούνταν τόσο στη γεωργία όσο και την έλξη των ειδικών κάρων που χρησιμοποιούνταν ευρέως στη ζυθοποιία για τη μεταφορά βαρελιών. Στις μέρες μας, είναι πολύ δημοφιλή στις επιδείξεις και σε άλλες παρόμοιες διοργανώσεις, φέροντας όλη τη σαγή τους η οποία είναι διακοσμημένη με ορειχάλκινα διακοσμητικά και έλκοντας παραδοσιακές άμαξες και κάρα.
Τα Σάιρ έχουν εκτεταμένο διασκελισμό και δυνατό τροχασμό.
Τα Σάιρ είναι η γνωστότερη αγγλική ράτσα αλόγων ζεύξης βαρέως τύπου. Κατάγονται από τον Παλιό Μαύρο Αγγλικό Ίππο, τη σημαντικότερη ράτσα στη Μεσαιωνική Αγγλία, ο οποίος διασταυρώθηκε με Φρίζικα και αργότερα κατά τον 16o και 17o αιώνα, με τον Φλαμανδικό Ίππο. Αυτοί οι πραγματικοί γίγαντες, ζυγίζουν περίπου 1.200Kg.
Βιβλιογραφία
Φυλή Φριζικό-Friesian Horse
Το Φριζικό άλογο ή Χάρντραφερ [1] αναγνωρίζεται πλέον ως ένα από τα πρώτα βασιλικά άλογα της Ευρώπης. Το όνομα Χάρντραφερ σημαίνει "καλός τροχαστής". Προέλευσή του είναι η επαρχία Φριζίας Ολλανδία. Το ύψος του κυμαίνεται από: 1,51-1,62μ. Το χρώμα των Φριζικών αλόγων είναι πάντοτε στιλπνό μαύρο. Κάθε είδους σημάδι απαγορεύεται. Ορισμένα, όμως, ξεφεύγουν των προδιαγραφών. Τα επίθετα που περιγράφουν τα Φριζικά με τον καλύτερο τρόπο είναι: ήρεμοι, ζωηροί και πρόθυμοι εργάτες. Είναι ακόμη πιστά και ευαίσθητα. Έχουν περήφανο κι ευγενικό παράστημα. Τα Φριζικά είναι όμορφα άλογα έλξης άμαξας με πλούσια χαίτη. Τόσο η χαίτη όσο και η ουρά είναι κυματιστές. Το κεφάλι είναι κομψό, τοποθετημένο σε μακρύ, ευθυτενή και τοξωτό λαιμό, ενώ τα ακρώμια δεν είναι ευδιάκριτα. Τα πόδια είναι σχετικά κοντά, αλλά γερά, με πλούσιο τρίχωμα και έντονα υποκνήμια. Οι οπλές είναι μπλέ χρώματος. Τα άλογα αυτής της ράτσας κινούνται υπερήφανα. Τα Φριζικά άλογα εμφανίζονται συχνά ζεμένα σε φριζικού τύπου άμαξες με υψηλές ρόδες. Στην Ολλανδία συνηθίζεται ο οδηγός και οι επιβαίνοντες να είναι ντυμένοι με παροδοσιακές φορεσιές. Τα Φριζικά είναι επίσης πρώτης ποιότητας άλογα ιππασίας με σαφή κλίση στην ιππική δεξιοτεχνία και μεγάλη φήμη ως εκπαιδευτικά άλογα στην ανώτατη σχολή ιππασίας. Είναι αδύνατον να μην κλέψει την παράσταση κατά τον τροχασμό του, λόγω υψηλής κίνησης του γονάτου του. Τα Φριζικά ανήκουν στην παλαιότερη ευρωπαική ράτσα. Υπολογίζεται ότι χρησιμοποιούνται επί 3.000 και πλέον χρόνια. Οι Ρωμαίοι εκτίμησαν πολύ αυτά τα άλογα και τα είχαν μαζί τους κατά την εισβολή τους στη Βρετανία, ενώ κατά τον Μεσαίωνα χρησιμοποιούνταν ευρέως ως άλογα πολέμου. Κατά τον 17o αιώνα, διασταυρώθηκαν με Ανδαλουσιανά για να παράγουν έναν τύπο αλόγου τροχασμού. Το 1879 δημιουργήθηκε το γενεαλογικό βιβλίο Φριζικών. Έτσι κατάφεραν να μην εξαφανίσουν την ράτσα.
Βιβλιογραφία
Φυλή Σελ Φρανσέ-Γαλλικό Άλογο Σέλας
Η προέλευση της φυλής [1] αυτής είναι η Γαλλία.
Το κεφάλι του αλόγου είναι μεσαίου μεγέθους, το προφίλ μπορεί να είναι κοίλο ή ευθύ, ενώ τα αφτιά είναι κάπως μακριά. Ο δυνατός και μακρύς λαιμός ξεκινά έντονα από την ακρώμια. Το μήκος της ράχης και των πλευρών είναι μεγάλο. Η συνολική εντύπωση είναι ενός μεγάλου και με ξεχωριστή εμφάνιση αλόγου]].
Το ελάχιστο ύψος γι' αυτή τη ράτσα είναι 1.55μ., ενώ τα μεγαλύτερα άλογα μπορεί να ξεπεράσουν το 1.63μ.
Το χρώμα των Σελ Φρανσέ είναι συνήθως καστανό, αλλα επιτρέπονται και άλλα χρώματα.
Ο χαρακτήρας των Σελ Φρανσέ είναι πολύ καλός. Πρόκειται για φιλικά και υπάκουα ζώα, αλλά ζωηρά. Τα Σελ Φρανσέ είναι εξαίρετα άλογα ιππασίας και υπερπήδησης εμποδίων.
Οι κινήσεις των αλόγων αυτής της ράτσας κατά το βάδισμα, τον τροχασμό, τον τριποδισμό και τον καλπασμό είναι σπαθάτες, πηδηχτές και εκτεταμένες. Η κίνηση των γονάτων του Σελ Φρανσέ είναι ιδιαιτέρως υψηλή για άλογο ιππασίας. Τα άλογα αυτά είναι φυσικοί άλτες.
Η ιστορία της ράτσας αυτής φτάνει μέχρι τα χρόνια της Μαυριτανικής κατοχής στη Νότια Γαλλία. Κατά τον Μασαίωνα, τα Σελ Φρανσέ ήταν ιδιαιτέρως δημοφιλή στην υψηλή κοινωνία, αλλά η δημοτικότητά τους άρχισε να φθίνει μέχρι την "ανανέωση" της ράτσας τον 19o αιώνα, με την πρόσμιξη αίματος Αγγλικού Καθαρόαιμου.
Βιβλιογραφία
Φυλή Connemara
Το όνομα Connemara έχει δοθεί στη ράτσα των πόνι που βρέθηκε στο μέρος Κονεμάρα της Ισλανδίας που βρίσκεται δυτικά του Λαφλ Κόριμπ και Μασκ. Η περιοχή αυτή, που είναι μεγαλύτερη από την περιοχή της Connemara, ήταν για αιώνες το σπίτι ενός αυτόχθονου τύπου πόνι που μέχρι το πρόσφατο παρελθόν είχε αφεθεί ελεύθερο να πολλαπλασιάζεται και να ζει μόνο του σε άγρια μορφή, κάτω από σκληρές συνθήκες. Το 1900 συστάθηκε από τον καθηγητή Τζ. Κόσορ Ιούαρτ μια επιτροπή ιπποφορβίας στην Ιρλανδία και έκανε μια αναφορά, μετά από προσεκτική μελέτη, για τις συνθήκες και τις δυνατότητες του πόνι Connemara. Το 1928 συστάθηκε η παρούσα επιτροπή εκτροφής Connemara για τη διατήρηση και τη βελτίωση του Connemara πόνι. Στην πρώτη της συνεδρίαση η επιτροπή αποφάσισε να διατηρήσει τη ράτσα Connemara ανέπαφη και να κάνει αναπαραγωγή μόνο από επιλεγμένες φοράδες και επιβήτορες της ράτσας, έτσι ώστε να σχηματιστεί ένα καλά θεμελιωμένο ιπποτροφείο. Η αρχική διασταύρωση Connemara [1] φοράδων με επιβήτορες άλλων ρατσών εγκαταλείφθηκε. Έτσι τα αποτελέσματα της παραπάνω διαδικασίας φαίνονται στα αναγνωρισμένα χαρακτηριστικά, την καλύτερη ποιότητα φοράδων, λόγω της όλο και μεγαλύτερης προσοχής που δείχνουν τώρα και οι τοπικοί εκτροφείς και στη μείωση των μη εγγεγραμμένων αλόγων, ενώ η αντοχή της ράτσας για την οποία και είναι φημισμένη, έχει μείνει ανέγγιχτη. Όπως και με όλους τους εκπροσώπους των διαφόρων πρωτόγονων ρατσών πόνι στην Ευρώπη, η αρχή της Connemara χάνεται στα βάθη της ιστορίας. Έχει ειπωθεί, αρκετά εσφαλμένα, ότι τα Connemara χρωστούν την καταγωγή τους στα άλογα που σώθηκαν από το ναυάγιο της ισπανικής αρμάδας το 1588. Στην πραγματικότητα τα πόνι ήταν γνωστά στην Ιρλανδία πολύ πριν από αυτό. Έχει λεχθεί ότι με τα Χάιλαντ, τα Σέτλαντ, τα Άισλαντ και τα Νορβέτζιαν πόνι, σχηματίζει έναν Κέλτικο τύπο πόνι, με κάποια ανατολική φλέβα. Η ράτσα με τα αρχικά της χαρακτηριστικά δείχνει σίγουρα μια επιμιξία ισπανικού και αραβικού αίματος και μάλιστα το δεύτερο μπορεί και να το είχε δεχτεί την εποχή που έμποροι του Γκάλγουεκ συναλλάσσονταν με την Ισπανία. Όπως κι αν έχει το πράγμα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Connemara πόνι ανήκει στου παλιότερους κατοίκους της Ιρλανδίας και των βρετανικών Νήσων και αποτελεί ένα δεσμό με το πολύ μακρινό παρελθόν. Τα χαρακτηριστικά του Connemara πόνι, όπως ορίζονται από το βιβλίο της ράτσας, είναι σκληράδα στη διάπλαση, αμείωτη δύναμη, σθένος και εξυπνάδα. Το ύψος του είναι 1,30 – 1,40 μ., το χρώμα του είναι γκρι, μαύρο, ρούσο, καφέ, σταχτί και μερικά είναι καστανά ή με βούλες. Έχει συμπαγές σώμα, στέκεται πάνω σε κοντά ανοιχτά πόδια. Έχει ώμους ιππασίας, δηλαδή με καλή κλίση χωρίς να είναι βαρείς και παχείς, καλοζυγισμένο κεφάλι και λαιμό και μια ελεύθερη, εύκολη κίνηση. Η κνήμη του είναι καθαρή, γερή και επίπεδη με μήκος 17,7 – 20,3 εκ. κάτω από το γόνατο. Το κυρίαρχο χρώμα είναι το γκρι, που έχουν περισσότερα από τα μισά εγγεγραμμένα ζώα. Τα μαύρα είναι λίγο περισσότερα από τα καφέ και τα ρούσα. Τα σταχτί, που αρχικά ήταν το χαρακτηριστικό χρώμα των Connemara, σήμερα είναι πολύ απάνια. Όπως είπαμε, η ράτσα των Connemara πόνι είναι πολύ παλιά και υπάρχει αμφιβολία ότι το πόνι που βρίσκεται στην Connemara είναι το ίδιο σκληρό και νευρώδες. Αναπτύσσεται καλύτερα για να αφεθεί ελεύθερο να ζήσει και να πολλαπλασιαστεί παρά για να δέχεται περιποίηση σε στάβλους.
Βιβλιογραφία
Φυλή Thoroughbred
Η ιστορία και η καταγωγή της ράτσας
Περιγραφές εκπαίδευσης αλόγων κούρσας έχουν βρεθεί σε ευρήματα από το 1400 π.χ. και από αυτά γνωρίζουμε ότι στην Κίνα, την Αρχαία Ελλάδα και τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχαν ασχοληθεί με τους αγώνες ταχύτητας αλόγων. Οι Ρωμαίοι μετέδωσαν αυτό το θέαμα στην Αγγλία και εκεί ξεκίνησε να γίνεται δημοφιλές ανάμεσα στις υψηλές κοινωνικές τάξεις, σε ειδικές γιορτές στις κεντρικές πλατείες των χωριών, ωσότου έγινε στα μέσα του 18ου αιώνα φανατικό σπορ και ενδιαφέρον της ευρύτερης κοινωνίας.
Για το λόγο αυτό δημιουργήθηκε μια ράτσα που μπορεί ακόμα και σήμερα να συμβάλλει στις απαιτήσεις για ταχύτητα στους αγώνες.
Η ράτσα Thoroughbred [1] ξεκίνησε στα μέσα του 18ου αιώνα με τρεις αραβικούς επιβήτορες, οι οποίοι διασταυρώθηκαν με τις καλύτερες τοπικές φοράδες των αγώνων ταχύτητας της Μ. Βρετανίας. Ο πρώτος από αυτούς τους επιβήτορες ήταν ο Byerley Turk ο οποίος ανήκε στον Captain Byerley που τον απέκτησε κατά τη διάρκεια ενός πολέμου στην Τουρκία, από τον οποίο πήρε το όνομά του. Γνωστός διάδοχος του ήταν ο "Herod" (1758). Ο δεύτερος επιβήτορας υπήρξε η σημαντικότερη επιρροή για τη ράτσα Thoroughbred.
Γεννήθηκε στη Συρία (Aleppo) το 1700 και αποκτήθηκε σε ηλικία τεσσάρων χρονών από τον Thomas Darley, ο οποίος τον έφερε στο Yorkshire της Αγγλίας. Ονομάστηκε The Darley Arabian και ένας από τους πιο γνωστούς διαδόχους του ήταν ο "Eclipse first". Ο "Eclipse first" επειδή ήταν πολύ ταχύτερος από όλα τα άλογα της εποχής είχε το παρατσούκλι "Eclipse first, the rest nowhere".
Ο τρίτος επιβήτορας δημιουργίας της ράτσας Thoroughbred, το Godolphin Arabian γεννήθηκε στην Υεμένη και δόθηκε δώρο στο βασιλιά της Γαλλίας. Η φήμη λέει πως ο Godolphin Arabian κατέληξε να τραβάει καρότσια με νερό στα στενά του Παρισιού, όπου κάποιος ονόματι Edward Coke τον ανακάλυψε και τον αγόρασε. Μετά από λίγο τον πούλησε στον Second Earl of Godolphin. Λέγεται πως το αίμα του Godolphin Arabian υπάρχει σε κάθε στάβλο της Αγγλίας. Μόνο άλογα που κατάγονται από αυτούς τους τρεις επιβήτορες είναι καταγεγραμμένα στο "General Stud Book". Σήμερα οι διάδοχοί τους βοηθούν στην διατήρηση της ράτσας παγκοσμίως.
Χαρακτηριστικά της ράτσας
Συνολικά είναι πολύ κομψό άλογο. Έχει λεπτά και ψηλά πόδια, ελαστικά μεσοκήνια, στρογγυλές οπλές, αρμονικό σώμα και λεπτό φορμαριστό κεφάλι. Τα μάτια του είναι μεγάλα και ζωηρά και τα αυτιά μικρά και μυτερά. Μακρύς λεπτός τράχηλος (λαιμός) που τελειώνει σε μια δυνατή ακρωμία. Κοντή πλάτη, δυνατούς μύες στα καπούλια, φαρδύ και χαμηλό στήθος και λεπτό μεταξένιο τρίχωμα (που τονίζει τις αρτηρίες του).
Το ύψος ακρωμίας κυμαίνεται μεταξύ 1,50cm και 1,70cm ενώ το τρίχωμά του είναι συνήθως καφέ αλλά συναντάται και σε άλλα χρώματα. Το άλογο Thoroughbred είναι πολύ ζωηρό, νευρώδες, ευαίσθητο και θαρραλέο. Είναι υπομονετικό, με μεγάλη αντοχή και γρήγορα αντανακλαστικά. Λόγω της ταχύτητας που αναπτύσσει θα το δούμε σε κούρσες αγώνων ταχύτητας και στο τρίαθλο. Επίσης χρησιμοποιείται στην εκτροφή για εξευγενισμό ράτσας.
Βιβλιογραφία
Φυλή Αμερικάνικο Σέλας
Το Αμερικάνικο Σέλας [1] έχει ξεχωριστή εμφάνιση, με μακριά πόδια, ψηλό κεφάλι και τεχνητά υψωμένη ουρά. Είναι από τα πιο αξιαγάπητα, στοργικά και γοητευτικά άλογα του κόσμου. Έχει πολύ καλοσυνάτο χαρακτήρα, παρά το εντυπωσιακό του στύλ.
Η πρώτη του ονομασία ήταν Κεντάκυ σέλας. Δημιουργήθηκε από ιδιοκτήτες φυτειών στις νότιες πολιτείες αρχικά στο Κεντάκυ. Οι ιδιοκτήτες έπρεπε να είναι όλη μέρα στη σέλα, επιθεωρώντας τις αχανείς φυτείες. Το άλογο έπρεπε να είναι άνετο αλλά και γρήγορο. Ο καλπασμός δεν ήταν πρακτικός για τη δουλειά αυτή, γι' αυτό αναπτύχθηκαν δύο νέοι βηματισμοί εκτός από το βάδισμα, ο τροχασμός και ο τριποδισμός.
Ήταν εύκολο χάρη στους προγόνους πλαγιοτροχασμού και πλαγιοδιποδισμού της ράτσας από Ισπανία και την Αγγλία. Η ράτσα έχει ξεχωριστούς βηματισμούς. Υπάρχουν άλογα με τρεις βηματισμούς-βάδισμα, τροχασμό και τριποδισμό-και άλογα με πέντε, με επιπλέον το ταχύ βάδισμα και τον πλαγιοποδισμό. Εκτρέφεται σχεδόν αποκλειστικά για ειδικές κατηγορίες επίδειξης της Αμερικής, τόσο ιππασίας όσο και ζεύξης, αν και άξιο να αγωνιστεί σε κάθε κατηγορία.
Γενικά χαρακτηριστικά
Χαρακτήρας
Έχει περηφάνια, νεύρο, ορμή, κι όμως είναι πολύ ήρεμο, που μπορεί να το ιππεύσει ένα παιδί.
Διάπλαση
Πολύ όμορφο άλογο και ικανό, με καλή ιδιοσυγκρασία και ιδιαίτερη παρουσία και έκφραση. Το κεφάλι μικρό στενό, έξυπνο, πολύ ψηλά κρατημένο. Αυτιά μυτερά, κομψά, σε μικρή απόσταση μεταξύ τους. Μάτια περήφανα, ευγενικά, όχι αλαζονικά. Προφίλ ίσιο, ρουθούνια μεγάλα και ανοιχτά. Λαιμός καθαρός, τοξωτός. Ο μακρύς και κομψός λαιμός είναι πολύ ψηλός. Το ψηλό ακρώμιο καταλήγει ομαλά στη ράχη και σε μακριούς, γερτούς ώμους, στενούς πάνω και φαρδύτερους κάτω, με ανοιχτούς αγκώνες και φυσική, ελεύθερη κίνηση.
Έχει μακρύ, καλοσχηματισμένο κορμό, ράχη μακριά, δυνατή κι επίπεδη, με πλατιές, δυνατές λαγόνες, επίπεδα καπούλια και φυσικό ψηλό κράτημα ουράς. Πόδια κομψά, γερά, δυνατά, μυώδη, με μακρύ, γερτό μεσοκύνιο και σκληρά πέλματα.
Χρώμα
Όλα τα μονόχρωμα, παλομίνο και μερικές φορές ερυθρόφαιο. Λίγο λευκό στο κεφάλι και το κάτω μέρος των ποδιών. Μεταξένιο τρίχωμα, χαίτη και ουρά.
Ύψος
Από 1,50 έως 1,63 εκ.
Βιβλιογραφία
Φυλή Λιπιτσάνερ - Lipizzan
Τα Λιπιτσάνερ [1] προέρχονται από τη Σλοβενία και την Αυστρία.
Το ύψος τους κυμαίνεται από 1,57 έως 1,60μ. Τα περισσότερα Λιπιτσάνερ είναι γρίζα, αλλά τα σλοβένικα μπορούν να είναι επίσης μαύρα και καστανά. Τα Λιπιτσάνερ είναι έξυπνα άλογα, πρόθυμα να εκπαιδευτούν και εξαιρετικά υπάκουα.
Το κεφάλι είναι εκφραστικό και η μύτη είναι συχνά κυρτή. Ο λαιμός είναι τοποθετημένος χαμηλά, δεν είναι ιδιαιτέρως μακρύς και προκαλεί έντονη εντύπωση. Ο κορμός, με τα στρογγυλεμένα καπούλια και τους βαρείς ώμους δίνει ρωμαλέα εντύπωση. Η πλούσια ουρά είναι τετραγωνισμένη και τα πόδια κοντά και στιβαρά με μικρά αλλά πολύ καλοσχηματισμένα πέλματα.
Τα Λιπιτσάνερ είναι διάσημα για την συμμετοχή τους στην Ισπανική Σχολή Ιππασίας της Βιέννης. Ο χαρακτήρας τους και ο πηδηχτός τροχασμός τους τα καθιστούν ιδανικά για τους σκοπούς της ανώτατης σχολής ιππασίας.
Ο διασκελισμός των αλόγων αυτών είναι σχετικά κοντός και η κίνηση του γονάτου αρκετά ψηλή κατά τον τροχασμό, ο οποίος εξαντλείται στον "Ισπανικό τροχασμό". Ο τριποδισμός και ο καλπασμός είναι σχετικώς δυσκίνητοι.
Ο Αρχιδούκας Κάρολος της Αυστρίας ξεκίνησε την εκτροφή τους το 1580 με την εισαγωγή 33 αλόγων από την Ισπανία. Εν συνεχεία προστέθηκε γερμανικό αίμα. Η ράτσα πήρε το όνομά της από το ιπποφορβείο της Λίπιτσα στη σημερινή Σλοβενία, όπου εκτρέφονταν τα άλογα για λογαριασμό της Αυστριακής Αυλής έως το 1918. Η εκπαιδευση στην ανώτατη σχολή διαρκεί περίπου επτά χρόνια. Ορισμένα Λιπιτσάνερ μπορούν να συνεχίσουν να εργάζονται με καλές επιδόσεις έως την ηλικία των είκοσι ετών, ίσως και αργότερα. Ο πηδηχτός τροχασμός τα καθιστά ιδανικά για τους σκοπούς της ανώτατης σχολής.
